Σε σύγκριση με το πνεύμα της καλοκαιρινής εποχής μια τέτοια λίστα προτάσεων μοιάζει κάπως παράδοξη. Εντούτοις στο άχνα φωτισμένο μπαλκονάκι του ενοικιαζόμενου δωματίου που ξοδεύω τις νύχτες της καλοκαιρινής μου άδειας πριν επιστρέψω ξανά στην καθημερινότητα που καθόλου δε μου έλειψε, μνήμες ανατριχιαστικών ραντεβού με ταινίες τρόμου αναδύθηκαν, μνήμες άρρηκτα συνδεδεμένες με το αντικείμενο της λίστας αυτής. Μια μουντή νύχτα με φόντο τη θάλασσα λοιπόν αποτέλεσε το έναυσμα να θυμηθώ όλες τις φορές που αντίστοιχα εξωτερικά ερεθίσματα με ώθησαν να αναζητήσω καταφύγιο σε κινηματογραφικές συλλογές που γεννούν ανησυχητικό, βραδυφλεγή τρόμο γιατί τι πιο λογικό να επιχειρείς να δώσεις έναν ακόμα πιο ζοφερό τόνο σε μια ήδη ατμοσφαιρική νύχτα;
Από Renegades of Youth
- Perfect Blue (1997) – Satoshi Kon
Ένα ανιμε ψυχολογικό θρίλερ από τον σπουδαίο Σατοσι Κον που οδηγεί τον θεατή σε ένα εντυπωσιακό ρόλερ κόστερ που ταξιδεύει ανάμεσα σε θολωμένα όρια πραγματικότητας και φαντασίας. Καθώς βυθίζεσαι όλο και περισσότερο σε αυτή την βραδύκαυστη ιστορία, προετοιμάσου να βρεθεί αντιμέτωπος με την πολυπλοκότητα της αναζήτησης ταυτότητας, το τίμημα της φήμης και τις σκοτεινότερες γωνιές του ανθρώπινου νου. Δε μου κάνει καμία εντύπωση που έχει επηρεάσει και συνεχίζει να επηρεάζει δημιουργούς του Χόλιγουντ καθώς παρά την λίγο χαμηλή ποιότητα των σκίτσων, αναλογικά και με την εποχή του πάντα, παραμένει μια καθηλωτική ιστορία με ρυθμό που καίει σαν φυτίλι πριν ανατιναχτεί εξαπολύοντας αναπάντεχα plot twists που το καθιστούν στα δικά μου μάτια τουλάχιστον ως έναν υποτιμημένο κινηματογραφικό θρίαμβο.
- Possession (1981) – Andrzej Żulawski
Αν έπρεπε να περιγράψω το αριστουργηματικό ψυχολογικό θρίλερ του Αντρει Ζουλαφσκι, Possession, με λίγες λέξεις αυτές θα ήταν μια ταινία που σφιχταγκαλιαζει τα όρια του παράλογου και του σουρεαλιστικού. Μια απόλυτα ανατριχιαστική και δραματοποιημένη απεικόνιση μιας τοξικής συνύπαρξης δυο ανθρώπων, που καταπιέζουν την αδιέξοδη πορεία της μέχρι που αυτή εκρήγνυται με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο. Κάθε στοιχείο της ταινίας είναι σχολαστικά κατασκευασμένο να μοιάζει ακραίο και υπερβολικό (το εμβληματικό πλέον ξέσπασμα της Ισαμπέλ Ατζανί στο μετρό, τα υφέρποντα συναισθήματα θλίψης, θυμού και άρνησης που θολώνουν την κρίση του συντρόφου της Σαμ Νιλ, η αλληγορία με το πλάσμα πέρα από τα όρια του πραγματικού) με φόντο ένα περιοριστικό και ψυχρό Βερολίνο να ολοκληρώνει την παρανοϊκή ατμόσφαιρα του κορυφαίου δημιουργήματος του Πολωνού σκηνοθέτη.
- Burning (2018) – Lee Chang-dong
Το ονειρικό και βραδυφλεγές θρίλερ του Λι Τσανγκ Ντονγκ υφαίνει μεταξύ τους φαινομενικά ασύνδετες ιστορίες και χαρακτήρες για να θίξει την έννοια της αντίληψης. Ή καλύτερα της εντύπωσης που έχουν οι άνθρωποι για τη ζωή με βάση τα ως τώρα βιώματα τους. Έχει αρκετά μεγάλη διάρκεια, καταλήγει ιδιαιτέρως στοχαστικό με τις ιδέες που καταπιάνεται και μας χαρίζει ανελέητα στυλάτο θρίλερ μυστηρίου, της λογικής που κάποιος εκ των χαρακτήρων προσπαθεί να βρίσκεται ένα βήμα πιο μπροστά από τον άλλο, χαρακτηριστικό της άνθισης του συγκεκριμένου genre στην Κορέα την τελευταία εικοσαετία. Εμμονές, αναπάντητα ερωτήματα και λίγο διακριτική πολιτική φιλοσοφία το καθιστούν must see του είδους, παρά τον ομολογουμένως αργό ρυθμό του.
- Let the Right One In (2007) – Tomas Alfredson
Στο Let the Right One In του Τομας Αλφρεντσον έχουμε να κάνουμε με μια εσωστρεφή ιστορία τρόμου, ένα δοχείο που εσωκλείει μέσα του ένα βίαιο παραμύθι για τον Όσκαρ και την Ελι. Το twist της ιστορίας είναι πως ο Όσκαρ είναι ένα κανονικό 12χρονο αγόρι που μοιράζεται τη μοναξιά του και τις εμπειρίες του από τη ζωή, το σχολείο και την οικογένεια του με την Ελι που είναι ένα συνομήλικό με εκείνον κορίτσι, όμως ειναι και βαμπίρ. Η χημεία μεταξύ τους οδηγεί σε πράξεις σοκαριστικής βίας που λειτουργούν σαν τον πιο περίεργο τρόπο έκφρασης των πρωτόγνωρων και ταραγμένων συναισθημάτων της προς εκείνον. Αποτελεί ένα βίαιο μα τρυφερό στόρι που σηκώνει αρκετή κουβέντα γύρω από θέματα αφοσίωσης, αγάπης και γενναιοδωρίας κινηματογραφημένο σε ένα οπτικά και αισθητικά ικανοποιητικό σκηνικό.
- I Saw the Devil (2010) – Kim Jee-woon
Το I Saw the Devil του Kim Jee-woon είναι μια εξοχή προσθήκη στον κορεατικό revenge στόλο που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τις ναυαρχιδες της τριλογίας της Εκδίκησης του Park Chan-wook. Η πλοκή αφορά έναν μυστικό πράκτορα, ο οποίος με αφορμή την δολοφονία της συζύγου του από έναν κατά συρροή ψυχοπαθή φονιά, επιδίδεται σε ένα ανελέητο κυνήγι απόδοσης αυτόκλητης δικαιοσύνης. Υπάρχει όμως περισσότερο περιεχόμενο στη μετάδοση του μηνύματος από την απλή απόδοση δικαιοσύνης στο κακό και το άδικο. Ανάμεσα στην έξοχα στυλιζαρισμένη και αρκετά gore αιματοχυσία φιγουράρει η τραγικότητα της κάθαρσης που κανείς δεν εγγυάται πως θα φτάσει και της συγχώρεσης που δεν μπορεί να αποδοθεί πουθενά. Έτσι η εκδίκηση γίνεται ζωώδης και σπάει τα όρια της ανθρώπινης φύσης ενώ ταυτόχρονα η ιστορία απευθύνει έμμεσα στον θεατή ένα πολύ φλέγον ερώτημα: εσύ τι θα έκανες στη θέση τους;
- The Vanishing (1988) – George Sluizer
Ο Ρεξ και η Σάσκια ταξιδεύουν στη Γαλλία όταν εκείνη από το πουθενά σε μια στάση του ταξιδιού τους εξαφανίζεται μυστηριωδώς σε ένα βενζινάδικο. Οι χαμένες ελπίδες του Ρεξ αναζωπυρώνονται τρία χρόνια μετά όταν ένα άγνωστο σε εκείνον πρόσωπο ισχυρίζεται πως γνωρίζει την αλήθεια. Και όμως παρά την απλή του θεματική το Vanishing του Ολλανδού σκηνοθέτη George Sluizer δημιουργεί την αίσθηση πως θα είναι άβολο και έντονο από την πρώτη στιγμή. Είναι δύσκολο με κάτι τόσο προφανές να παραδώσεις μια τρομακτική σπουδή πάνω στην εμμονή και το κακό που ελλοχεύει στην ανθρώπινη φύση. Είναι εντυπωσιακό που καταπιάνεται με δυο διαφορετικές οπτικές με κοινή συνισταμένη την εξαφάνιση και όταν αυτές συγκρούονται γεννιέται ένα παγωμένο και ανατριχιαστικό φινάλε. Παίρνει το χρόνο του και χαρίστε του την υπομονή που του αξίζει να εμβαθύνει στην ψυχολογία τόσο του θύματος αλλά κυρίως του θύτη. Μπορεί να ακούγεται σαν κάτι που έχεις ξαναδεί, αλλά, πίστεψε με, δεν είναι.
