Κομεντί, ΗΠΑ, 2011, 94 λεπτά
Παίζουν: Οούεν Ουίλσον, Ρεϊτσελ Μακ Άνταμς, Άντριεν Μρπόντι, Μαριόν Κοτιγιάρ, Κάρλα Μπρούνι-Σαρκοζί
Πετυχημένος σεναριογράφος που θέλει να μετατραπεί σε συγγραφέα βρίσκεται στο Παρίσι για διακοπές με τη μέλλουσα γυναίκα του. Σκεπτόμενος συνεχώς καλλιτέχνες του 20ου αιώνα που τον επηρέασαν, απομακρύνεται από την πραγματικότητα και ζει κάθε βράδυ το όνειρο της συνύπαρξης μαζί τους.
Μια από τις πρώτες φράσεις που ακούστηκαν με την εφεύρεση της γλώσσας πρέπει να ήταν το “παλιά ήταν καλύτερα. Δημοφιλής αρκετά και ως τις μέρες μας, εκφράζει πάνω απ’ όλα την ανάγκη του ατόμου να δικαιολογήσει την παρουσία της γενιάς του και την επίδραση που είχε στα ήθη και την καθημερινότητα κάθε εποχής στο πέρας της ιστορίας. Όταν ο γραπτός λόγος ακολούθησε τον προφορικό και άρχισαν τα πρώτα γραπτά ντοκουμέντα για τη ζωή σε κάθε εποχή, δημιουργήθηκε και ένα διαφορετικό είδος νοσταλγίας. Αυτό που διαφοροποιείται με το ατομικό παρελθόν και τα παιδικά χρόνια και σχετίζεται με την ευχή των ανθρώπων να ζήσουν σε μια εντελώς διαφορετική εποχή, η οποία υπήρξε πριν γεννηθούν, μια ευχή που βασίζεται σε περιγραφές άλλων και την οποία σκέφτεται συνεχώς ο ήρωας της ταινίας.
Ο Gil τριγυρίζει στο Παρίσι και το σκέφτεται όπως ήταν λίγο μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οπότε μια μεγάλη φουρνιά καλλιτεχνών κατέφθασε και έδρασε εκεί και μετατρέποντας το σε πολιτιστικό καταφύγιο της Ευρώπης. Και το σκέφτεται όλο και περισσότερο επειδή το παρόν του παίρνει ότι απολαύσεις μπορεί να έχει, καθώς μοιάζει εγκλωβισμένος σε μια δουλειά και έναν γάμο που είναι μακριά από τις απαιτήσεις του. Σε μια νυχτερινή περιήγηση, μόλις το ρολόι δείξει μεσάνυχτα ένα παλιό Peugeot εμφανίζεται και το ζεύγος Φιτζέραλντ τον καλεί σε πάρτι, ξεκινώντας μια σειρά βραδιών όπου θα γνωρίσει όλους σχεδόν τους ήρωες του. Το πέρασμα από το παρελθόν στο παρόν δεν εξηγείται ποτέ (σε έναν φιλμικό κόσμο γιατί άραγε να εξηγηθεί) αλλά προτείνεται ως θεραπεία για την εμμονή του Gil με το παρελθόν.
Οι βραδιές που περνά έχουν παρθεί κυρίως από το A Moveable Feast του Χέμινγουεϊ, βιβλίο βασισμένο στα χρόνια του στο Παρίσι. Ο Gil μεταξύ άλλων θα γνωρίσει την Γερτρούδη Στάιν, τον Μαν Ρέι, τον Μπουνιουέλ, τον Νταλί, τον Πικάσο, αλλά αυτή που θα του κινήσει περισσότερο το ενδιαφέρον είναι μια κοπέλα, η Αντριάνα, μέσω της οποίας ο Άλεν θα παίξει το παιχνίδι με το χρόνο.
Η Αντριάνα παρά το ότι ζει σε αυτό τον κύκλο, εύχεται να ζούσε στο Παρίσι της belle époque, ξεκινώντας έναν κύκλο νοσταλγίας που αν συνεχιζόταν θα μπορούσε να φτάσει μέχρι την αρχαία Αίγυπτο. Και αυτό είναι το κλείσιμο του ματιού από τον Άλεν, η φυγή στο παρελθόν δεν είναι τίποτα περισσότερο από την αδυναμία του καθενός να συμβιβαστεί με την ύπαρξη του, ακόμη και αν κάποιος το κατάφερνε μαγικά δε θα έλυνε κανένα πρόβλημά του.
Πέρα από τις συνήθως αληθείς αναφορές στις σχέσεις των καλλιτεχνών, ο Άλεν καθοδηγεί έναν απόλυτα μετρημένο Όουεν Γουίλσον και χαρίζει μετρημένο χιούμορ στους διαλόγους καλλιτεχνών με έναν άνθρωπο που έρχεται από το μέλλον αλλά και μετρημένες εντάσεις στις στιγμές που ο ήρωας προσπαθεί να εξηγήσει τα ανεξήγητα. Η ταινία προβλήθηκε στην έναρξη των Κανών, εκτός συναγωνισμού, είναι ακριβώς “εκτός συναγωνισμού όχι με την έννοια της ανωτερότητας αλλά ως ένα φιλμ που αρνείται να μπει στην λογική του συναγωνισμού και ενδιαφέρεται αποκλειστικά για την ψυχαγωγία όσων μπουν στον κόσμο του. Μοιάζει με ανέκδοτο η συμμετοχή του στο top ανταγωνιστικό φεστιβάλ του κόσμου, όπου μεταξύ άλλων οι κριτικοί συνηθίζουν να κατασπαράζουν ένα λεπτό μετά τους τίτλους τέλους στο twitter οτιδήποτε αρνείται τον εντυπωσιασμό.
