Η Μαρίνα Ζαουάχερ με καταγωγή από τη Θεσσαλονίκη και την Ιορδανία τα τελευταία 19 χρόνια εξειδικεύεται στη διαχείριση μικρών προσωποποιημένων μονάδων ξενοδοχείων.
Το 2007 ξεκίνησε να δραστηριοποιείται επαγγελματικά στη Ρόδο όπου και παρέμεινε για 15 χρόνια σε επιχειρήσεις και χωριά στο νότιο και νοτιοδυτικό κομμάτι του νησιού, Λίνδο, Πυλώνα, Μονόλιθο, Λαχανιά. Με βαθιά αγάπη για τον τόπο, πολύ κόπο και κοινό όραμα με όσους μίλησε την ίδια γλώσσα, κατάφερε με την πάροδο του χρόνου να αναδείξει με τους συνεργάτες της τα πιο άβατα, τα μαγικότερα κομμάτια του νησιού, εκείνη την άλλη πλευρά της Ρόδου που σήμερα θρηνούμε.
Αυτές είναι μερικές σκέψεις της που ανάρτησε στα social media της.
(Φωτογραφία αρχείου, Μονόλιθος -2013)
«Κάνω μεγάλη προσπάθεια τόσες μέρες να μη μιλήσω, άλλωστε τι παραπάνω θα μπορούσα να πω από όλα αυτά που ειπώθηκαν και γράφονται γι’ αυτή τη τραγωδία. Επειδή όμως θεωρώ τον εαυτό μου έναν επαγγελματία της φιλοξενίας με ζωντανή συνείδηση και με το αίσθημα της ευθύνης απέναντι στον επισκέπτη πολύ υψηλό, αναρωτιέμαι μέσα σε όλα τα παράλογα πως είναι δυνατόν να προσγειώνονται ακόμα και αυτή τη στιγμή αεροπλάνα με τουρίστες στη Ρόδο..
Για να μας πείτε αύριο ότι τι;; Ότι ευτυχώς η ζημιά δεν ήταν μεγάλη και δεν ακυρώθηκαν οι κρατήσεις; Ότι να κοίτα τα στατιστικά και πόσα κρεβάτια πάλι γεμίσαμε;; Και που θα ξεναγηθούν οι άνθρωποι αυτοί..στο νεκροταφείο των ζώων ή στο νεκροταφείο των δέντρων..; Ή μήπως να τους λέμε πως από αυτή τη μεριά κάποιοι χτες βράδυ ουρλιάζανε αλλά εσείς να κοιτάτε από την άλλη.. ; (όπως με μεγάλη επιτυχία κάνετε κι εσείς άλλωστε..)
Και τελικά τι είναι η ελληνική φιλοξενία..μόνο κρεβάτια, μόνο 4 πολυτελή ντουβάρια, μια πισίνα κι ένα μπιτσόμπαρο; Ποιο τουριστικό πακέτο θα τους προσφέρει το οξυγόνο, το πράσινο, το φυσικό περιβάλλον, τη μοναδικότητα και τη μαγεία που όλοι βιώσαμε σε αυτό τον τόπο και ποιο στόμα θα μπορούσε μόνο με λόγια να τους τα περιγράψει..
Φυσικά και όλοι θέλουμε να συνεχίσουν να έρχονται οι άνθρωποι στο νησί, αλλά σήμερα; Τώρα που ακόμα οι Ροδίτες παλεύουν μόνοι τους στα βουνά με τη φωτιά..
Πριν από πολλά χρόνια επέλεξα έναν τόπο και με επέλεξε κι εκείνος, έγινε η οικογένεια μου, η γωνιά μου και κάθε κομμάτι θάλασσας, κάθε βουνό και κάθε πλαγιά είναι το σπίτι μου, είναι οι αναμνήσεις μου και η ψυχή μου. Εδώ εξελίχτηκα επαγγελματικά και προσωπικά, εδώ έμαθα τι θα πει αγάπη για τον φίλο, τον σύντροφο, έμαθα τι θα πει συνεισφορά, κόπος και νοιάξιμο, κατάλαβα τι σημαίνει να έχεις κοινό σκοπό και όραμα!
Έμεινα 15 χρόνια και αν χρειαστεί θα γυρίσω και θα μείνω άλλα τόσα για να ξαναγίνει το νησί μας και η νότια Ρόδος αυτό που ήταν, γιατί θα γίνει!
Γιατί δεν κάψατε μόνο τη Ρόδο, δεν είναι μόνο αυτό, κάψατε το είναι μας!
Γι’ αυτό να φοβάστε».
