γράφει το Θεατρόφυλλο
Στο άρθρο που ακολουθεί θα προσπαθήσουμε να αναφερθούμε συνοπτικά, αλλά ελπίζουμε
αρκετά κατατοπιστικά, σε τέσσερις παραστάσεις που παίζονται αυτή τη στιγμή στις
θεατρικές σκηνές της Αθήνας.
Η πρώτη από τις παραστάσεις που θα μας απασχολήσουν είναι η παράσταση Ο
Σεργκέι είναι και πολύ βλάκας. Πρόκειται για ένα έργο του Ντιμίτρι Ντανίλωφ που ανεβαίνει
σε σκηνοθεσία της Ταμίλα Κουλίεβα στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Πρόκειται για μία
μαύρη κωμωδία όπως αναφέρει το δελτίο τύπου, εμείς όμως θα το περιγράφαμε περισσότερο
ως ένα σύγχρονο θέατρο του παραλόγου. Είναι μία παράσταση που κυλά ευχάριστα, με έναν
αριστοτεχνικά δοσμένο πρωταγωνιστικό ρόλο από τον Πάνο Ζυγούρο αλλά ταυτόχρονα είναι
μία παράσταση που μας γεννά ερωτήματα κι όχι ακριβώς αυτά που -νομίζουμε ότι- θα ήθελε
να μας γεννήσει. Καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης αναρωτιέσαι πού το πάει, κάνεις
φανταστικά σενάρια στο μυαλό σου, λίγο πριν το τέλος εισέρχεται ένας νέος ρόλος με
ακατανόητη, για εμάς, υποκριτική γραμμή κι εν τέλει το έργο τελειώνει σχεδόν άτσαλα,
έχοντας δημιουργήσει μεγάλες προσδοκίες που δεν εκπλήρωσε. Μοιάζει σαν να βασίστηκε ο
συγγραφέας σε μία πολύ καλή ομολογουμένως ιδέα, σε μία πολύ δυνατή εικόνα, να έπαιξε
μαζί της με μερικά καλά αποτελέσματα αλλά στο τέλος να μην ήξερε πού να την πάει, τι να
την κάνει. Στα θετικά της παράστασης η χρήση γειωμένης, καθημερινής γλώσσα, στα
αρνητικά η μεικτή χρήση ρωσικών τοπωνυμίων και ελληνικών αναφορών π.χ. στη Σωτηρία
Μπέλλου.
Η δεύτερη παράσταση που παρακολουθήσαμε είναι οι Τρεις Ψηλές Γυναίκες του Έντουαρντ Άλμπι σε σκηνοθεσία Bob Wilson και συνεργάτη σκηνοθέτη τον Charles Chemin, που έκανε πρεμιέρα στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Πρόκειται για μία καθηλωτική και εξαιρετικά δυναμική παράσταση, όπου τα ηχοτοπία – σε αυξημένη ένταση είναι η αλήθεια – παίζουν καθοριστικό ρόλο στην πρόσληψη του έργου. Οι τρεις ηθοποιοί (Ρένη Πιττακή, Καρυοφυλλιά Καραμπέτη και Λουκία Μιχαλοπούλου) ήταν εξαιρετικές. Έλεγχαν στην λεπτομέρεια όλα τα εκφραστικά τους μέσα, γεγονός που δεν ήταν καθόλου εύκολο λόγω των υποκριτικών αλλά και ενδυματολογικών απαιτήσεων της παράστασης. Ο έντονος φορμαλιστικός χαρακτήρας και η σχετική στατικότητα επί σκηνής αποκάλυψε έναν λόγο επιτελεστικό, πλήρως καθαρό και κατανοητό, χωρίς να βαραίνει – όπως εύκολα θα μπορούσε να εξοκείλλει σε τέτοιες
«ξέρες» εξαιτίας του φιλοσοφικού στοχασμού του έργου. Μία παράσταση απολαυστική, μία σπουδή τόσο πάνω στον φωτισμό όσο και στα τρυκ του θεάτρου, μία παράσταση που θύμιζε την κωμικοτραγική κατάσταση (σ)την οποία μας φέρνει ο Μπέκετ, και η οποία έκλεισε με
μία συγκινητική απόδοση της τελευταίας σκηνής του έργου για την έννοια της ευτυχίας στην ανθρώπινη ζωή. Μία ιδέα για το πώς (να) ζούμε. Στα συν της παράστασης η ενδιάμεση δραματουργική προσθήκη με την εμφάνιση του Έντουαρντ Άλμπι.
Δύο σκηνές στην Αθήνα παρουσιάζουν αυτή τη στιγμή το πρωτόλειο έργο του Άντον Τσέχωφ Πλατόνωφ, γραμμένο το 1881 και ανεβασμένο για πρώτη φορά στη χώρα μας μόλις το 1980. Τι είναι, λοιπόν, εκείνο που κάνει τους θιάσους να επιθυμούν να το ανεβάσουν;
Στο πρώτο του έργο ο Τσέχωφ μας συστήνει στον κόσμο του όπως θα τον γνωρίσουμε στα επόμενα και, ιδιαίτερα δημοφιλή στην Ελλάδα, έργα του. Όλα είναι εκεί. Οι ήρωες μας θυμίζουν τους ήρωες από τον Βυσσινόκηπο, από τον Βάνια και τις Τρεις Αδελφές, ο γιατρός είναι πάλι μεθυσμένος, τα όνειρα για την μεγάλη φυγή δεν θα πραγματοποιηθούν ποτέ, κι η ζωή θα περάσει με τις μελλοντικές γενιές να μας λησμονούν, στην καλύτερη των περιπτώσεων, ή να μας λοιδορούν στη χειρότερη. Η παράσταση που παρακολουθήσαμε στο Θέατρο Τόπος Αλλού είναι σε σκηνοθεσία του Νίκου Καμτσή. Πρόκειται για ένα κατά βάση κλασικό ανέβασμα του έργου με κάποιες προσθήκες, που ευτυχώς ισορροπεί ανάμεσα στις κωμικές και τις δραματικές στιγμές. Οι προβληματισμοί των ηρώων δεν έχουν ξεπεραστεί και οι τρεις βασικές θεματικές του έργου (αίμα, έρωτας, πλούτος) θα ενδιαφέρουν μάλλον πάντα το κοινό. Στα συν το σκηνικό της παράστασης που δημιούργησε η Μίκα Πανάγου.
Μία παράσταση που παρακολουθήσαμε ευχάριστα.
Για το τέλος, μία παράσταση για παιδιά στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Ο Ροβινσώνας Κρούσος παρουσιάζεται για 2 η συνεχόμενη χρονιά σε θεατρική διασκευή του Γιώργου Γαλίτη και σκηνοθεσία της Τατιάνας Λύγαρη σε μία πολύ ιδιαίτερη σκηνή – διάδρομο, ή όπως αλλιώς αποκαλείται «στάδιο», καθώς οι θεατές κάθονται εκατέρωθεν των όσων διαδραματίζονται επί σκηνής. Η μεταφορά του μυθιστορήματος του Ντάνιελ Ντεφόε χωρίζεται σε δύο μέρη. Το πρώτο από τα δύο είναι πιο περιπετειώδες, έχει περισσότερους χαρακτήρες, δράση, αστείς στιγμές και ζωντάνια και για τον λόγο αυτό κυλάει πιο ευχάριστα και γρήγορα. Στο β’ μισό η παράσταση πλατειάζει και ειδικά η σκηνή της πρώτης «συνομιλίας» μεταξύ Ροβινσώνα και Παρασκευά κρατάει σε μάκρος χωρίς ουσιαστικό σκηνικό έρεισμα. Ακόμη χειρότερα, σε σημεία διολισθαίνει επικίνδυνα, κατά την άποψή μας, σε μυθοποίηση του αρχαίου ελληνικού παρελθόντος σε συνδυασμό με ένα περισπούδαστο υποκριτικό ύφος οδηγεί σε διδακτισμό και εύκολη προσπάθεια τόνωσης ( ; ) του εθνικού φρονήματος των Ελλήνων… από τον Ροβινσώνα; Στα πολύ θετικά της παράστασης τα εξαιρετικά κοστούμια και το πλούσιο σκηνικό του Γιάννη Μετζικώφ που κάνουν ακόμη και τους μεγάλους να θαυμάσουν την προσοχή στη λεπτομέρεια, τα χρώματα, τους όγκους κ.λπ. και να θέλουν να τα αγγίξουν!
