Φωτογραφίες: Nικόλας Παρίσσης
Η Νεφέλη Κυριακού (NefK) αποφοίτησε από το Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών της σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ και σήμερα ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη. Το NefK Studio είναι το ατελιέ της εικαστικού και βρίσκεται στην περιοχή του Βαρδάρη. Πήγαμε μια βόλτα από εκεί για να μάθουμε περισσότερα για εκείνη και να μπούμε στον κόσμο της.
Το 2008 έφυγα απ την Αθήνα όπου γεννήθηκα και ήρθα στη Θεσσαλονίκη για να σπουδάσω στη Σχολή Καλών Τεχνών του ΑΠΘ. Αποφοίτησα το 2013 απ το Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών με κατεύθυνση τη ζωγραφική και ύστερα αποφοίτησα από το μεταπτυχιακό Αρχαιολογία και Ιστορία της Τέχνης στη Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ.
Στο μεσοδιάστημα δούλεψα αρκετά χρόνια ως αναπληρώτρια εκπαιδευτικός (εικαστικός), σε διάφορους νομούς της Ελλάδας (εμπειρία που μου έδωσε πολλά ερεθίσματα για την καλλιτεχνική μου δουλειά) και διατηρούσα το εργαστήριο μου στο κέντρο της Θεσσαλονίκης αλλά και στην Αθήνα για ένα μικρό διάστημα.
Με ενδιαφέρει ό,τι απασχολεί τον άνθρωπο και μου αρέσει να μελετάω το γεγονός πως ο,τι μπορεί να απασχολεί κάποιον σε ατομικό επίπεδο ,κατά 99 τοις εκατό απασχολεί την κοινωνία σε συλλογικό επίπεδο
Ταυτόχρονα συμμετείχα σε ομαδικές εκθέσεις σε Ελλάδα και εξωτερικό, προγράμματα φιλοξενίας καλλιτεχνών (Βέλγιο,Ιταλία) ενώ τα τελευταία χρόνια παρουσίασα ατομικά δυο διαφορετικές δουλειές στη Θεσσαλονίκη.
Σταθμός αυτά τα χρόνια ήταν η διάκριση του έργου μου “Pelican blood” σε διεθνή διαγωνισμό στην κατηγορία Installation που διοργανώθηκε από το World University of Design στην Ινδία.
Καλλιτεχνικά ασχολούμαι με τη ζωγραφική, τη μεταξοτυπία και την εγκατάσταση. Βέβαια δε γνωρίζω τι νέα μέσα έκφρασης μπορεί να επιλέξω στο μέλλον.
Σε γενικές γραμμές τα θέματα με τα οποία ασχολούμαι είναι ανθρωποκεντρικά.
Με ενδιαφέρει ό,τι απασχολεί τον άνθρωπο και μου αρέσει να μελετάω το γεγονός πως ο,τι μπορεί να απασχολεί κάποιον σε ατομικό επίπεδο ,κατά 99 τοις εκατό απασχολεί την κοινωνία σε συλλογικό επίπεδο. Άλλωστε ζούμε σε μια σκληρή περίοδο όπου ως κοινωνία βιώνουμε πρωτόγνωρα συναισθήματα. Για παράδειγμα, το συλλογικό πένθος κ η αντίδραση του ελληνικού λαού για το έγκλημα στα Τέμπη. Ή η συλλογική οργή και αντίδραση των λαών σε παγκόσμιο επίπεδο για το έγκλημα που συντελείται αυτή τη στιγμή στην Παλαιστίνη.
Μάλιστα αυτά είναι το θέματα με τα οποία θέλω να ασχοληθώ αυτή την περίοδο καθώς βλέπω και μια«σύνδεση» μεταξύ τους στο κατά ποσό αναλώσιμοι είναι οι άνθρωποι όταν είναι να εξυπηρετηθούν συγκεκριμένα συμφέροντα. Η αλήθεια είναι ότι και τα δυο θέματα με δυσκολεύουν καθώς νιώθω ότι ακόμα δεν μπορώ να τα δω με ψυχραιμία. Αυτός είναι και ο λόγος που ακόμα δεν τα έχω δουλέψει.
H Mέδουσα, το viral έργο της Nefk έχει ένα σημαντικό σχόλιο σε σχέση με τις γυναίκες και την φωνή τους στην κοινωνία.
Η Μέδουσα στην ουσία είναι ένα σχόλιο γύρω από το θέμα της εμφυλης βίας, των γυναικοκτονιων και γενικά τη θέση της γυναίκας σε σχέση με τον τρόπο που αντιλαμβάνεται η κοινωνία το δίκαιο πάνω στο ζήτημα. Σε παγκόσμιο επίπεδο συνήθως κατηγορείται το θύμα που είτε έδωσε “δικαιώματα/προκάλεσε” με την εμφάνιση του (πχ λατινική Αμερική που θύμα βιασμού δε δικαιώθηκε επειδή φορούσε κόκκινο εσώρουχο κ θεωρήθηκε προκλητικό), δεν προστατεύονται τα μελλοντικά θύματα ενώ υπάρχουν ενδείξεις ότι μπορεί να κινδυνεύουν κλπ.
Μου έκανε εντύπωση πως ένας αρχαιοελληνικός μύθος μπόρεσε να απεικονίσει τη σημερινή πραγματικότητα τόσο εύστοχα. Γι αυτό ασχολήθηκα με τη Μέδουσα και την απεικόνισα όχι ως τέρας όπως έχουμε συνηθίσει να τη βλέπουμε, αλλά ως μία γυναίκα της διπλανής πόρτας που απλώς ψάχνει δικαίωση.
Αυτή την περίοδο περνάω όλη μου την ημέρα στο στούντιο μου το οποίο βρίσκεται στη γειτονιά των 12 Αποστόλων στο Βαρδάρη. Πρόκειται για ένα ισόγειο χώρο όπου πηγαίνω το πρωί και φεύγω αργά το απόγευμα. Παρότι δεν το βλέπει ιδιαίτερα το φως του ήλιου και είναι αρκετά κρύος χώρος το χειμώνα, τον έχω διαμορφώσει έτσι ώστε να τον νιώθω σαν δεύτερο σπίτι μου. Ξεκινώντας τη μέρα μου εκεί πρώτη δουλειά είναι να βάλω μουσική.
Ύστερα καταπιάνομαι με εκκρεμότητες που πρέπει να φέρω σε πέρας και όταν ξεμπερδεύω με αυτές ξεκινάω καινούργια έργα πράγμα που δεν είναι απλό καθώς συχνά σε μια καινούργια δουλειά πρέπει να ξεπεράσεις το φόβο του «λευκού καμβά». Στο μεταξύ σίγουρα θα περάσουν απ το χώρο γείτονες καλλιτέχνες που διατηρούν τα εργαστήρια τους στα γύρω στενά, θα κουβεντιάσουμε για τα έργα μας, για την επικαιρότητα κλπ.
Είναι πολύ ευχάριστο το γεγονός ότι στη γειτονιά των 12 Αποστολων έχουν μαζευτεί πολλοί καλλιτέχνες διαφόρων κατευθύνσεων (φωτογράφοι, εικαστικοί, γραφίστες, κεραμίστες, κοσμηματοποιοί, μεταξοτύπες, tattoo artists και πολλοί άλλοι) όποτε κανόνας μια βόλτα σίγουρα μπορεί κανείς να πάρει ερεθίσματα από διάφορες μορφές τέχνης. Είναι κάτι ασυνήθιστο και πολύ ενδιαφέρον.
Οι καλλιτέχνες που έχουν μείνει στην πόλη είναι αξιόλογοι και κάνουν μεγάλη προσπάθεια να αντέξουν οικονομικά και καλλιτεχνικά σε ένα σχετικά αφιλόξενο περιβάλλον καθώς ο πολιτισμός είναι ο τελευταίος κλάδος στον όποιον δίνεται χρηματοδότηση. Θα αδικούσα το σύνολο των καλλιτεχνών αν ανέφερα ένα δυο ονόματα. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι γίνονται προσπάθειες από καλλιτεχνικούς χώρους και καλλιτεχνικές ομάδες να εκφραστούν και να βάλουν το λιθαράκι τους στην τέχνη της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας.
