Αλλαγή free press αλλά τα «Λόγια Δρόμικα», ίδια και απαράλλαχτα, έτοιμα να συστήσουν στους αναγνώστες του «Εξώστη» αυτή την φορά, συγκροτήματα και καλλιτέχνες με μία πιο εναλλακτική ματιά. Πιο «underground» θα έλεγα αν δεν απεχθανόμουν τόσο αυτό τον όρο. Αρχή σεζόν κάνουμε από το Τορίνο της Ιταλίας, όπου μας έρχονται τέλος του Σεπτέμβρη στην Ελλάδα οι Jumping Quails. Λίγο garage, λίγο rock n roll και με γενναίες δώσεις σουρεαλισμού, μας αποκαλύπτουν ένα καινούργιο μουσικό σύμπαν κατευεθείαν από την γειτονική χώρα.
Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορεί να βρει πληροφορίες για εμάς εύκολα κανείς στο internet. Κατά κάποιο σχεδόν σχιζοφρενικό τρόπο θα έλεγα, ότι αυτό είναι δική μας επιλογή. Εχω βαρεθεί να μπαίνω σε sites συγκροτημάτων αλλά και στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης τους και να διαβάζω πως γνωρίστηκαν τα μέλη μεταξύ τους. Είναι εξαιρετικά ανούσιο να προσπαθείς πείσεις τον κόσμο με τον ζόρι ότι η πρώτη γνωριμία μεταξύ των μελών ενός συγκροτήματος ήταν καρμική…όσο σημαντικό και αν είναι αυτό.
Δεν έχουμε ξεκάθαρη εξήγηση, γιατί ονομάσαμε την μουσική μας «Δημοφιλή μελοδραματική ροκ». Ίσως γιατί εμείς οι Ιταλοί έχουμε το μελόδραμα στο…αίμα μας! Πέρα από την πλάκα, πιο πολύ από όλο αυτό τον ορισμό μας εκφράζει το επίθετο «Δημοφιλής» και αυτό γιατί στον πλανήτη των «Jumping Quails» Δημοφιλές είναι ένα συγκρότημα όταν βρεθούν έστω και δέκα άνθρωποι που ξέρουμε ότι αγαπούν και στηρίζουν την μουσική μας.
Απεχθανόμαστε κάθε τι το εξεζητημένο παρόλο που οι στίχοι μας σε μία πρώτη ακρόαση φαντάζουν χαοτικοί. Στην βάση όμως όλοι κρύβουν ένα ξεκάθαρο μήνυμα που θέλουμε να περάσουμε και να γίνει αντιληπτό από το κοινό. Και μέχρι στιγμής συμβαίνει αυτό και είμαστε πολύ χαρούμενοι. Πρόκειται για την αγονία του καλλιτέχνη. Όσο κοινότυπο και κλισέ και αν ακούγεται.
Ο τίτλος του καινούργιου μας δίσκου «Bishops in Tea Shops» προέρχεται από την ανάγκη μας να δημιουργούμε ιστορίες στα τραγούδια μας στις οποίες πρωταγωνιστές είναι σουρεαλιστικοί χαρακτήρες μπλεγμένοι σε περίεργες συμπτώσεις. Και όλα αυτά σε ένα σύμπαν που πρώτο λόγο έχει το rock n roll. Δεν είμαστε και πολύ fun των ρομαντικών υπεραπλουστευμένων τραγουδιών.
Αν η Ιταλία είναι φιλόξενο μέρος για την μουσική μας; Κάποιες φορές είναι.Τις περισσότερες όμως προτιμούμε να ταξιδεύουμε σε άλλες χώρες και να βρίσκουμε μέρη και ανθρώπους πιο ταιριαστά για τα τραγούδια μας αλλά και μέρη που δεν θα είχαμε άλλες ευκαιρίες να συναντήσουμε.
Πριν λίγο καιρό μας έστειλαν ερώτηση από μία εταιρεία management αν θέλουμε να μας αναλάβουν. Αυτά είναι μ…κίες. Ειδικά εν έτη 2011 που με τα νέα μέσα μπορούμε να επικοινωνήσουμε με όλο τον πλανήτη. Δεν έχουμε ανάγκη από κανένα ερασιτέχνη ή επαγγγελματία διαμοσολαβητή.
Info: Οι Jumping Quils θα εμφανιστούν την Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου παρέα με τους Dark Rags και τους The Mongrelettes στο 6D.O.G.S. στο Μοναστηράκι.
Καθισμένος στο μπαλκόνι του καινούργιου μου σπιτιού, αυτού που τον μήνα που έρχεται δεν ξέρω αν θα έχω να πληρώσω το ενοίκιο του, κάθομαι και απολαμβάνω μελαγχολικά την θέα. Θάλασσα, γερανοί, μεγάλα πλοία και κάπου στο βάθος το Πανόραμα και ο Χορτιάτης. Το χέρι για κάποιο λόγο πάει στο πληκτρολόγιο, ανοίγει το word και αρχίζει να γράφει. Σήμερα τα πράγματα είναι αλλιώς. Έχω βλέπεις μήνες να γράψω. Βλέπεις δεν είμαι δημοσιογράφος πια. Τι παράξενο. Τούτο το συναφάκι που τρόμαξα να παραδεχτώ, ότι ανήκω με ξέρασε μέσα σε δέκα λεπτά της ώρας. Εχω δυσάρεστα νέα κύριε Σαλαμέ μου, μου είπε η ευτραφής κοπελίτσα που επέλεξαν για να μου ανακοινώσει τα καθέκαστα. Και να σου μετά και τα δικαστήρια και οι απεργίες και τα κλωτσοσκούφια μεταξύ εργοδοσίας και συνδικαλιστών. Λίγους μήνες μετά απλά κοιταζόμαστε μεταξύ μας. Ρουθούνι δεν άνοιξε. Όλοι τουμπεκιάστηκαν και μόνο στην υπόσχεση για παράταση και διασφάλιση των θέσεων εργασίας. Θέλω να σηκωθώ και να τους φωνάξω, ότι είναι ανθρωπάκια. Αλλά μετά σκέφτομαι, ότι και εγώ το ίδιο θα έκανα στην θέση τους. Είναι στην φύση του ανθρώπου βλέπεις, να ψάχνει έναν ίσκιο και ένα υπόστεγο για να κρυφτεί, μην σκάσει στο κεφάλι του η κοτρώνα που λέγεται Εργασιακή ανασφάλεια. Θέλω να μην φοβάμαι και να πιστεύω, ότι όλα θα πάνε καλά ακόμη και σήμερα που βλέπω να ξημερώνει το αύριο φορώντας τις πιτζάμες μου και δουλεύοντας από το ταλαιπωρημένο μου λαπτοπάκι. Ακόμη και σήμερα που είδα να κλείνουν πόρτες με την ανακοίνωση της απόλυσης μου, να εξαφανίζονται άνθρωποι, να χαρακτηρίζομαι ανυπόφορος ακόμη και από τα πιο αγαπημένα μου πρόσωπα. Ακόμη και σήμερα που τα όνειρα μου είναι αντιστρόφως ανάλογα του τραπεζικού μου λογαριασμού. Θέλω να μη φοβάμαι. Και όμως τρέμω. Θέλω να μη λυπάμαι. Και όμως θρηνώ. Θέλω να μη θυμώνω. Και όμως μισώ. Μπορώ μόνο να είμαι ατσάλι. Ακόμη και αν η καρδιά μου πάει να σπάσει από την θλίψη και τον πανικό. Καληνύχτα αδέλφια και ο δρόμος θα μας φέρει πάλι κοντά.
