Κοινωνική κομεντί, λεπτά, Ελλάδα, 2011
Σκηνοθεσία: Νίκος Περάκης
Παίζουν: Γιάννης Τσιμιτσέλης, Βίκυ Καγιά, Ορφέας Αυγουστίδης, Ρένος Χαραλαμπίδης, Γιώργος Σεϊταρίδης
Λίγα χρόνια μετά το θερμό επεισόδιο της Πίττας, η μαχητική ομάδα αφήνει το Αιγαίο, συστρατεύεται και πιάνει στεριά… Ο Σταυρακομαθιακάκης – μετά την μυστηριώδη απαγωγή της προστατευόμενης του 12χρονης ορφανής πακιστανής Noori – εγκαταλείπει τον Ψηλορείτη και, ακολουθώντας τα ίχνη της εισβάλει εν μέσω κρίσης στην πρωτεύουσα. Εκεί, ο Παρλαβάντζας κι ο σεφ του, Παπαδάκης, αγωνίζονται να περισώσουν την αλυσίδα ανατολίτικων ταχυφαγείων Sevdali. Ο χακεράς και Ρομπέν των Ραφιών, Νάκος, προσπαθεί να αφυπνίσει το περί δικαίου αίσθημα των συμπολιτών του, ενώ ο νεοεκλεγείς δημοτικός σύμβουλος Καλούρης αγωνίζεται να αναβαθμίσει την αισθητική της πόλης. Τέλος, ο περιζήτητος γκουρού Τζιμπιτζίδης πασχίζει να ανεβάσει την αυτοεκτίμηση των οπαδών του και του Υπουργικού Συμβουλίου, μέλος του οποίου είναι η “πρώην” του και νυν υφυπουργός Μαριαλένα.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Νίκος Περάκης καταπιάνεται με την επικαιρότητα. Είναι ίσως μια μοναδική περίπτωση στα ελληνικά χρονικά που η φιλμογραφία του συμβαδίζει με την ελληνική πραγματικότητα. Επίσης αξίζει να σημειωθεί το προσωπικό ρεκορ του Περάκη να δημιουργεί το sequel, του sequel, ώ sequel, μιας αγαπημένης ταινίας, που το 1985 ξεκίνησε σχολιάζοντας τις αναμνήσεις του σκηνοθέτη από τη θητεία του επί χούντας στην περιβόητη ΥΕΝΕΔ για να φτάσει με το “Bios και Πολιτεία” στο σήμερα. Η “Λούφα” την τρέχουσα δεκαετία γέννησε τρεις (με την παρούσα) ακόμα ταινίες με διαφορετικούς ήρωες κάθε φορά και όχι πάντα το ίδιο ευχάριστα αποτελέσματα.
Με όχημα την απαγωγή-σύλληψη της Νούρι, το αγαπημένο του Πακιστανάκι, όπως αναφέρει ο Σταυρακομαθιακάκης, ο αγαπημένος ήρωας της προηγούμενης “Λούφας” με κρητική προφορά και.. εκρηκτική παρουσία, περιδιαβαίνει τη σύγχρονη Αθήνα ακριβώς με τον τρόπο που την “θαυμάζουμε” καθημερινά μέσω της μικρής μας οθόνης. Με όπλο το καυστικό χιούμορ του δείχνει μια κοινωνία που πλέον βρίσκεται στα όρια της χωρίς αυτό να αποτελεί λεκτικό πλεονασμό. Το έλλειμα ασφάλειας, αυτοπεποίθησης και δικαιοσύνης διαποτίζει κάποιους από τους ήρωες του Περάκη. Κάποιοι άλλοι δείχνουν αντίθετα πολύ σίγουροι για αυτό που είναι και για τη θέση που βρίσκονται. Οι ρόλοι ανάμεσα στο αστικό και διαπλεκόμενο εστέτ και την μικροαστική κοινωνία, που συνθλίβεται καθημερινά, είναι μοιρασμένοι στην ταινία, η οποία τρέχει σε γρήγορους ρυθμούς χάρη στο προσεκτικό μονταζ που θέλει τη δράση και την κωμωδία μοιρασμένη για το θεατή ανά σκηνή.
Ωστόσο η συνταγή δείχνει να έχει κουράσει ενώ η πρωτοτυπία του σκηνοθέτη εξαντλείται σε γνωστά σεναριακά και σκηνοθετικά μοτίβα και εικονοποίηση που μας έχει παρουσιάσει αρκετές φορές τα τελευταία 15 χρόνια, από τον αμήχανο “Προστάτη Οικογένειας” μέχρι και την εύστοχα δεικτική “Ψυχραιμία”. Το κωμικό στοιχείο παρά την αρχική πρόθεση μάλλον μπατάρει αφού η κοινωνική πραγματικότητα δεν αντέχει πλέον την σάτιρα μόνο για την αστειρευτη σε πάτο ελληνική τηλεπραγματικότητα ή τα think tanks και την ευλαβική προσύλωση της κυβερνητικής – κομματικής νομενκλατούρας στην προστασία των προσωπικών βολεμένων δεδομένων της. Επιπλεόν η ταινία είναι ντυμένη με πολιτικά και όχι με τον απαιτούμενο χακί χαβαλέ, στοιχείο που σίγουρα αποτέλεσε δυνατό χαρτί για το πολυπληθές κοινό της προηγούμενης “Λούφας”.
Παρ' όλα αυτά οι Σειρήνες στη Στεριά είναι μια ταινία για την (αγανακτισμένη) εποχή τους. Και σίγουρα υπό αυτό το πρίσμα είναι μια ταινία που αξίζει να μην την απορρίψεις αβίαστα.
