Φωτογραφίες: Tάσος Αναγνώστου
Ο δίσκος του Κόμη Χ πριν μερικά χρόνια με τον τίτλο “Χάος Εν τάξει” ίσως να περιλαμβάνει και όλη την ουσία της ζωής – γιατί τι είναι η ζωή αν όχι μια σειρά από ατυχή γεγονότα, απροσδόκητα συμβάντα και συνθήκες που δεν πολυβγάζουν νόημα (παρά μόνο μετά από χρόνια). Ο ίδιος, είναι μια ιδιάζουσα περίπτωση στη μουσική. Φέρνει την αλητεία της ραπ αλλά και την τρυφερότητα μιας παλιάς εποχής. Είναι χιπ χοπ είναι και ροκ. Είναι και εναλλακτικός ρεμπέτης. Και είναι παιδί δικό μας. Μιλάμε μαζί του για όλα, την πόλη, τις συνεργασίες που έχει κάνει, το θρήνο που έγινε τέχνη και άλλα.
Ποιες είναι οι κύριες επιρροές σου στη μουσική και πώς επηρέασαν τον ήχο σου; Αλλάζουν με τα χρόνια;
Σίγουρα αλλάζουν με τα χρόνια. Αυτό που μένει σταθερό είναι η αναζήτηση για καλή μουσική. Από χιπ χοπ μέχρι ροκ. Από ρεμπέτικο μέχρι έντεχνο. Ξένα, ελληνικά. Δεν έχει σημασία. Έκει έξω υπάρχει καλή μουσική. Απλά θέλει ψάξιμο. Η ανακάλυψη μιας καλής μπάντας ή ενός τραγουδιού που δεν το ξέρει ο κόσμος, έχει μια έξτρα γοητεία.
Τι σε ενέπνευσε να ασχοληθείς με τη ραπ και τι ρόλο έπαιξε η πόλη της Θεσσαλονίκης σε αυτήν την απόφαση;
Στην περίπτωση μου η Θεσσαλονίκη δεν έπαιξε κανένα ρολο στην επιλογή του μουσικού είδους. Στην εφηβεία μου, κατοικούσαμε οικογενειακώς στη Μελβούρνη της Αυστραλίας και εκεί υπήρξε το πρώτο άκουσμα. Έρως κεραυνοβόλος τολμώ να πω… Η Θεσσαλονίκη έπαιξε τεράστιο ρόλο στη δημιουργία μουσικής δικής μου. Εδώ βρήκα τα μέσα, την έμπνευση και το σημαντικότερο, τους συνοδοιπόρους.
Γενικά όμως, πώς βλέπεις την εξέλιξη της ραπ σκηνής στην πόλη τα τελευταία χρόνια;
Η Θεσσαλονίκη, ήταν και είναι αυτή η πόλη που παράγει ωμά ταλέντα. Από τις ροκ εποχές μέχρι σήμερα. Τώρα, όταν το ταλέντο συνοδεύεται από σκληρή δουλειά το αποτέλεσμα είναι αυτό που βλέπετε και καμαρώνουμε όλοι εμείς που βάλαμε το λιθαράκι μας. Η ραπ σκηνή της πόλης είναι ζωντανή και δυνατή. Ίσως περισσότερο από ποτέ.
Τι ρόλο παίζουν οι στίχοι στα τραγούδια σου και από πού αντλείς την έμπνευσή σου για αυτούς;
Το σημαντικότερο ρόλο. Ήμουν πάντα της άποψης “να λέμε κάτι που να σημαίνει κάτι”. Το εύκολο δεν με γοητεύει τόσο. Η έμπνευση έρχεται ακάλεστη και συνήθως σε άκυρες στιγμές. Τα πάντα μπορούν να γίνουν έμπνευση. Από μια βόλτα στο βουνό και τις κουβέντες με ντόπιους μέχρι μια πρόταση από ένα βιβλίο. Και εννοείται, η μουσική συναδέλφων. Η μουσική πάντα φέρνει μουσική.
Κότσιρας, Δεληβοριάς και άλλοι. Πώς είναι να συνεργάζεσαι με άλλους καλλιτέχνες;
Όνειρο ζωής. Μπορεί να ακούγεται κλισέ αλλά έτσι είναι. Συνεργάζομαι πολύ καλύτερα με καλλιτέχνες που εκτιμώ πρώτα σαν ανθρώπους. Και αυτοί οι συγκεκριμένοι είναι άνθρωποι πάνω απ’ολα. Ακομπλεξάριστοι. Αληθινοί. Με τιμήσανε και μόνο που ακούσανε τα τραγούδια μου. Η συμμετοχή τους σε αυτά είναι πραγματικά κάτι ανεκτίμητης αξίας. Είναι για να το λέω στα εγγόνια. Και τώρα στο τελευταίο δίσκο (Λευτεριά) που βγαίνει μέσα Ιούνη, έχω μέσα άλλες δύο συνεργασίες. Μία με τον Πάνο Γουργιώτη, που είναι πια αδερφός μου και μία με τον Νικόλα από Razastarr. Έναν άνθρωπο ζωντανή ιστορία στο ελληνόφωνο χιπ χοπ. Είμαι ευλογημένος, πραγματικά.
Πώς δημιουργείς τη μουσική σου; Μπορείς να μας περιγράψεις τη διαδικασία της σύνθεσης ενός τραγουδιού;
Απομόνωση. Χαρτί. Στυλό. Σημειώνω ιδέες σχεδόν καθημερινά. Φτιάχνω μελωδίες στο κεφάλι μου και τις ηχογραφώ στο κινητό. Μετά, πάω κάπου να μη με ξέρει κανείς και συνδέω το παζλ με τη μουσική. Η διαδικασία είναι φορές επίπονη και άλλες λυτρωτική. Πολλά από αυτά που γράφω πάνε στον κάδο. Τα υπόλοιπα είναι αυτά που ακούτε.
Mιλα μας για το τραγούδι των Τεμπών. Είναι μια τρομερά μεγάλη πληγή στην ιστορία της Ελλάδας.
Δεν ήθελα να το γράψω. Ειλικρινά, δεν πέρασε από το μυαλό μου. Ένα χρόνο μετά όμως, που κατέβηκα στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας στον ΟΣΕ, γεννήθηκε η ιδέα μέσα στη μαυρίλα της μέρας. Τη στιγμή που απήγγειλαν από τα ηχεία τα 57 ονόματα των ανθρώπων που φύγαν. Και, εκείνη τη στιγμή σταμάτησαν όλα. Η ατμόσφαιρα έγινε ακόμα πιο βαριά. Μπήκα στη θέση εκείνων που έμειναν πίσω. Έκανα το θρήνο τραγούδι. Κι ας μην το ήθελαν πολλοί. Κι ας προσπάθησαν να μας σιγήσουν. Τέχνη είναι να μιλάς την αλήθεια σου. Και η αλήθεια δεν μπορεί να κρύβεται για πάντα.
Θεσσαλονίκη. Πες μας, στέκια, αγαπημένες βόλτες, και γιατί επιμένεις 2310.
Θα πάω στο Έντεχνον, στο Crow bar και στο SugarDraft για τη μπύρα μου. Θα πάω και Γιαννούλα (Κασσάνδρου), Νταλλαβέρι (Τούμπα) και Καρνάγιο (Κρήνη) για τη μάσα μου! Σαλόνικα είναι το σπίτι. Εδώ είναι η οικογένεια. Οι φίλοι. Τα μέρη και ο κόσμος που με έπλασε. Δύσκολα το αποχωρίζεσαι αυτό.
Eυχαριστούμε το Crow Bar για την παραχώρηση του χώρου
