γράφει ο Γιώργος Δημητρόπουλος
Υπό φυσιολογικές συνθήκες ενδεχομένως να περνούσε πιο απαρατήρητο το δραματοποιημένο χρονικό της υπερπροσπάθειας που κατέβαλε η πρωταθλήτρια κολύμβησης Νταϊάνα Ναϊάντ να διασχίσει κολυμπώντας το θαλάσσιο τμήμα μεταξύ Κούβας και Φλόριντα, όμως η υποψηφιότητα για Όσκαρ της 65χρονης Ανέτ Μπένινγκ την βάζει με ευκολία στο κάδρο του σχολιασμού. Η ταινία περιστρέφεται κατά κύριο λόγο γύρω από το εν λόγω εγχείρημα, την απόφαση της δηλαδή στα 61 της χρόνια να πετύχει έναν ξεχασμένο όνειρό της από τα 28.
Τo Nyad αποτελεί την πρώτη ταινία μεγάλου μήκους του ντοκιμαντεριστικού διδύμου των Elizabeth Chai Vasarhelyi και Jimmy Chin που στο παρελθόν μας έχουν χαρίσει αριστουργήματα του είδους όπως το Free Solo και το The Rescue. Εδώ με παρόμοιο στυλ προσπαθούν να αφηγηθούν τα πραγματικά γεγονότα που αποτελούν και την υπόθεση της ταινίας χωρίς όμως να δοθεί το απαραίτητο βάθος στους εμπλεκόμενους της μεγάλης επιχείρησης γύρω από την Αμερικανίδα κολυμβήτρια. Ο θρίαμβος της ανθρώπινης αποφασιστικότητας μιας αθλήτριας να ξεπεράσει σημαντικότατα εμπόδια όπως η κατεύθυνση των θαλάσσιων ρευμάτων, οι καιρικές συνθήκες, κάθε λογής θανατηφόρο θαλάσσιο πλάσμα καθώς και η πνευματική κόπωση παρουσιάζονται με έναν μάλλον απλουστευμένο τρόπο, ανακατεμένες με πραγματικό υλικό από τα αληθινά γεγονότα και κάποια flashbacks φοβερά δραματοποιημένα που καταλήγουν να σε πετάνε εκτός της ατμόσφαιρας που χτιζόταν ως εκείνο το σημείο. Θα ήταν προτιμότερο ενδεχομένως ο φακός να εστίαζε περισσότερο στην προσπάθεια της στο νερό ώστε ο θεατής να αισθανθεί βαθιά αυτή τη δοκιμασία, να έρθει ο ίδιος νοητά αντιμέτωπος με τα φυσικά και πνευματικά εμπόδια που αντιμετώπιζε η Nyad χωρίς αυτό όμως να σημαίνει πως δεν υπήρξαν στιγμές που ήταν πραγματικά έντονες.
Εντούτοις, το πρωταγωνιστικό δίδυμο των Ανέτ Μπένινγκ και Τζόντι Φόστερ είναι αυτό που κλέβει την παράσταση. Μου άρεσε το πόσο πιστά μέσω της χημείας των ίδιων των ηθοποιών αποτυπώνεται η γεμάτη βαθιά βιώματα σχέση που έχουν αναπτύξει οι δύο ηρωίδες. Η αφήγηση παίρνει το χρόνο της ώστε να αποκαλυφθούν όλες οι πτυχές του χαρακτήρα τόσο της Diana όσο και της Bonnie. Η πρώτη είναι ένας περίεργος και σπάνιος άνθρωπος, σκληρή με τον εαυτό της και απόλυτα προσηλωμένη στην επίτευξη των στόχων της αρνούμενη εμμονικά να δεχτεί τη λέξη “αποτυχία”. Στα μάτια της Ανέτ Μπένινγκ αποτυπώνεται όλο το πείσμα της Νταιάνα μεταδίδοντας το στον θεατή σε όλο του το φάσμα, σε σημείο που σου ξυπνάει όλο αυτο το motivational αίσθημα. Η Μπένινγκ αγκαλιάζει απόλυτα όλες τις πτυχές της ηρωίδας που υποδύεται και παραδίδει με απόλυτη επιτυχία την αμφιλεγόμενη φύση της πραγματικής Diana Nyad. Από την άλλη σύμμαχος σε αυτή την προσπάθεια, η Τζόντι Φόστερ με μια προσγειωμένη, φυσικότατη ερμηνεία ως το στήριγμα της πρωταθλήτριας κολυμβήτριας Μπόνι Στολ παραμένει ένας πόλος έλξης οσκαρικών υποψηφιοτήτων. Ως το τέλος μεταφέρει με την ερμηνεία της απόλυτα το μήνυμα του γιατί, ενώ ο χαρακτήρας της Nyad είναι τόσο αμφιλεγόμενος, οι άνθρωποι γύρω της επιλέγουν τελικά να σταθούν στο πλάι της και να μην απομακρύνονται. Παρότι η ερμηνεία της έρχεται σε ελαφρά αντίθεση με τον τόνο που γενικά θέτουν οι δημιουργοί της στην εξέλιξη της πλοκής την απόλαυσα εξίσου.
Παρότι 2 ώρες σε διάρκεια η ίδια η φύση της ιστορίας την κάνει να μοιάζει αρκέτααργόσυρτη και βραδυφλεγή από ότι πραγματικά είναι και θα μπορούσε κάλλιστα να “κοπεί” ένα μισαωράκι. Δεν χρειάζεται καν να γνωρίζεις την πραγματική ιστορία για να αντιληφθείς που θα καταλήξει και στο ενδιάμεσο το μόνο που απομένει είναι η σχετικά επιφανειακή εξέλιξη των χαρακτήρων. Καταφέρνει με ευκολία μολαταύτα, ακολουθώντας την χολιγουντιανή πεπατημένη σε αντίστοιχες εμψυχωτικές ταινίες να περάσει το τελικό μήνυμα περί κουράγιου, θάρρους και απρόσκοπτης προσήλωσης σε έναν στόχο, κάτι που όμως τουλάχιστον για μένα δεν αρκεί. Αρκετός ντόρος γίνεται δε, γύρω από την υποψηφιότητα της Ανέτ Μπένινγκ για το Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου και το παράλληλο σνομπάρισμα της Μάργκο Ρόμπι για την αντίστοιχη κατηγορία με την ερμηνεία της στη Μπάρμπι της Γκρέτα Γκέρβιγκ. Ενώ η Ανέτ Μπένινγκ δεν χρειάστηκε να κάνει και πολλά για να βγει πέρα αυτή η κλασική χολιγουντιανή μανιέρα της εμψυχωτικής ηρωίδας καταφέρνοντας ωστόσο να αποτελεί το στοιχείο που ξεχωρίζει στην ταινία, εξίσου όχι περισσότερο αξιόλογη βρήκα την ερμηνεία της Μάργκο Ρόμπι ως Μπάρμπι που σίγουρα δεν ξεχώρισε σε μια ταινία που με αναμφίβολα πολλά δυνατά χαρτιά.
Εν κατακλείδι νιώθω πως παρά τα δυνατά στοιχεία της όπως την μουσική σύνθεση του Αλεξάντρε Ντεσπλάτ, το δυνατό μοντάζ του Κρίστοφερ Τέλεφσεν, τη διεύθυνση φωτογραφίας που επιμελείται ο Κλαούντιο Μιράντα και φυσικά τις αναγνωρισμένες από την Ακαδημία ερμηνείες των Μπένινγκ και Φόστερ, το Nyad μάλλον ξεχνιέται πιο εύκολα παρά αποτυπώνεται στο νου. Δεν είναι τόσο η αδυναμία της ίδιας της ιστορίας παρά ο τρόπος με τον οποίο μεταδίδεται τόσο το μήνυμά της όσο και το χρονικό της. Δεν θεωρώ ότι έχει κάποια ελπίδα στα Όσκαρ αλλά για ένα σαββατόβραδο που δεν είσαι σε διάθεση αναζήτησης, το Νέτφλιξ θα την “πετάξει” πάνω-πάνω.
