Συνέντευξη στο Χρήστο Σατανίδη
Τη γνωριμία με τη Σοφία Εμφιετζή, την ήθελα πολλά χρόνια.
Αρχικά, για δικούς μου συναισθηματικούς λόγους*, που θα διαπιστώσετε παρακάτω, αλλά κυρίως, διότι τη θεωρώ μία εκ των μεγαλυτέρων φωνών, του πραγματικά καλού λαϊκού τραγουδιού. Και θεωρώ ότι την όφειλα και στους ανθρώπους, που την αγαπάνε, την παρακολουθούν και δε ξέρανε, όπως και εγώ πολλά πράγματα για τη ζωή και την καριέρα της. Διότι, η ίδια, ως η φωνή της Αθηναϊκής κομπανίας, σημάδεψε την ελληνική δισκογραφία και μετά την αποχώρηση της από αυτήν, επέλεξε μια ιδιαίτερα διακριτική παρουσία, επιλέγοντας το μονόδρομο του καλού τραγουδιού, δίχως έντονα φώτα και περιττά «στολίδια».
ΣΕ: Μεγάλωσα σε ένα χωριό της Ξάνθης, και από μικρή δεν είχα την πρόσβαση να φύγω από χωριό. Μπήκαμε από μικρά παιδιά στην αγροτική ζωή, αλλά από μικρή είχα την αγάπη για το τραγούδι. Μου λέγανε ‘Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;’ και απαντούσα φυσιολογικά τραγουδίστρια!. Είχα πολλά ακούσματα αλλά αγάπησα κυρίως το λαϊκό τραγούδι. Έτσι έκανα τις προσπάθειες μου. Ξεκίνησα να τραγουδώ στην Ξάνθη.
ΧΣ: Και πως συνεχίσατε μέχρι να έρθει η δισκογραφία στη ζωή σας;
ΣΕ: Αρχικά, γνώρισα τη Μαρία Φαραντούρη, και ζήτησα τη γνώμη της, αν αξίζω να συνεχίσω να τραγουδάω. Κρίνω πως της άρεσα γιατί αμέσως, μου είπε πως ο Γιώργος Νταλάρας, ψάχνει νέα παιδιά. Έκανα ένα demo, και με κάλεσαν στη χορωδία του δίσκου του Γιάννη Μαρκόπουλου, «Σεργιάνι στον κόσμο», όπου βασικός ερμηνευτής, ήταν ο Νταλάρας. Θυμάμαι, από την αγωνία μου, είχα ανεβάσει 41 πυρετό. Τότε, κάτι άλλο δεν είχε προκύψει, και μου προτάθηκε να πάω στο Παρίσι για δουλειά, όπου και έμεινα 9 μήνες.
Γύρισα το 1979 και δούλεψα στη Θεσσαλονίκη, όπου και γνώρισα τα παιδιά της Αθηναϊκής.
Μου κάνανε πρόταση και έτσι ξεκίνησε η συνεργασία.
ΧΣ: Όπου το 1981, με την κυκλοφορία του «Αγαπητέ θείε Τάκη», ήρθε αμέσως ο θρίαμβος. Και αν δεν κάνω λάθος, η Αθηναϊκή, ήταν και η πρώτη κομπανία, και άνοιξε το δρόμο για ένα νέο τρόπο διασκέδασης.
ΣΕ: Η πρώτη ήταν, η Ρεμπέτικη κομπανία, από το 1974, αλλά κάνανε εμφανίσεις στο εξωτερικό. Τα παιδιά της Αθηναϊκής, συνεργάζονταν από το 1973 και επειδή ήταν όλοι από το Χαϊδάρι, είχαν το όνομα Ρεμπέτικη κομπανία Χαϊδαρίου. Τέλος του 1979 μπήκα στην ομάδα. Δουλέψαμε πρώτα στο «Λυχνάρι» στη Θεσσαλονίκη, όπου ήταν ένα πολυτελές μαγαζί. Το 1981, το Νοέμβριο, κυκλοφόρησε ο πρώτος δίσκος, όπου ήταν σε παραγωγή του Ηλία Μπενέτου. Ξεχώρισαν αμέσως και το «Σ’ένα άλμπουμ» με εμένα, και το «Αγαπητέ θείε Τάκη», όπου τραγούδησε η Χάρις Αλεξίου.
ΧΣ: Το τραγούδι που ερμήνευσε η Χαρούλα, είναι από τα πιο αγαπημένα μου και ομολογώ πως θλίβομαι, που αυτά που περιγράφει το 1981, στα μέσα του 2024, ακούγονται σαν να γράφτηκαν για το σήμερα. Πικρές αλήθειες.
ΣΕ: Δυστυχώς δεν έχει αλλάξει τίποτα γύρω μας. Και σκέψου, αυτό το τραγούδι, είχε γραφτεί 2-3 χρόνια πριν. Βέβαια να πούμε ότι και η παρουσία στο δίσκο της Χαρούλας, από προτροπή του Αχιλλέα Θεοφίλου, μας βοήθησε. Με τη Χαρούλα συνεργαστήκαμε και στο Ζυγό. Μετά δουλέψαμε με τη Βιτάλη.
ΧΣ: Στα τέλη της δεκαετίας 80, αποχωρίσατε από την κομπανία. Θέλατε να ακολουθήσετε μια προσωπική διαδρομή πλέον στο χώρο;
ΣΕ: Είχε έρθει ένα πλήρωμα του χρόνου, είχε γίνει ένας κύκλος. Έβλεπα λίγο διαφορετικά κάποια πράγματα πια.
ΧΣ: Το 1992, βλέπω τον πρώτο και μοναδικό προσωπικό σας δίσκο «Την επόμενη μέρα», με συντελεστές κορυφαία ονόματα, όπως ο Νικολόπουλος, ο Σούκας, ο Πολυκανδριώτης κλπ, και ομολογώ πως απορούσα πάντα, πως με τόσο δυνατό προσωπικό πια, ξεκίνημα, δεν υπήρξε συνέχεια.
ΣΕ: Ο δίσκος είχε βγει από την Ακτή, της Sony Music. Προσωπικά το εμπορικό κομμάτι, ενός δίσκου, δεν ήξερα να το διαχειριστώ. Εκεί θα έπρεπε κάποιος να με στηρίξει. Δεν υπήρξε σίγουρα οργάνωση. Αλλά οφείλω να πω, πως πέρα από τις τραγουδιστικές ικανότητες, οφείλεις να έχεις και μια συγκρότηση, για να γίνονται πράγματα. Σε αυτό το κομμάτι, δεν είχα τον τρόπο να το χειριστώ. Κι εγώ εγκατέλειψα το θέμα, γιατί δεν κυνηγούσα τα πράγματα, για να γίνει αυτό που λέμε καριέρα.
ΧΣ: Προσπαθήσατε να κάνετε ξανά προσωπικό δίσκο;
ΣΕ: Θα μιλήσω ανοιχτά. Είμαι ένας χαρακτήρας, που δεν θα μπορούσα ούτε να μπω σε αυλές, ούτε να κολακεύω κανέναν. Είναι έξω από εμένα. Χαίρομαι για όσα έχουν γίνει, μέχρι σήμερα, με τις δικές μου μικρές δυνάμεις, παρά με τρόπους που δε μπορούσα να διαχειριστώ. Ούτε τα πολλά λεφτά κυνήγησα.
ΧΣ: Οπότε δε σας έμεινε κάποιο παράπονο, ότι θα μπορούσατε, με βάση το ότι ήσασταν και είστε μια σπουδαία φωνή, να έχετε κάνει πολλά περισσότερα;
ΣΕ: Κοίταξε, είσαι τυχερός αν βρεθείς με τους κατάλληλους ανθρώπους, που μπορούν να οργανώσουν πράγματα για σένα. Αλλά ξέρω, ότι δε θα μπορούσα να κάνω τα πάντα, για την προβολή. Ήθελα μια αξιοπρέπεια και μια αξιοκρατία. Εγώ αγαπούσα το τραγούδι.
ΧΣ: Και μετά γυρίσατε στη Θεσσαλονίκη;
ΣΕ: Ναι, είχα παντρευτεί έναν Θεσσαλονικιό και τραγουδούσα για πολλά χρόνια εκεί. Ενδιάμεσα δούλευα και στην Αθήνα βέβαια.
ΧΣ: Είχατε και απρόβλεπτες, θα έλεγα, συνεργασίες τόσο στη δισκογραφία όσο και στις ζωντανές εμφανίσεις, Αρχικά να σταθώ στον Νικόλα Άσιμο.
ΣΕ: Με τον Άσιμο, βρεθήκαμε στο δίσκο του «Ξαναπές», όπου στο τραγούδι «Σεισμός», με την Αθηναϊκή, κάναμε τη χορωδία του. Γνωριστήκαμε, δίχως να είχαμε κάποια ιδιαίτερη σχέση. Κλειστός αλλά ευγενικός άνθρωπος.
ΧΣ: Συνεργαστήκατε και με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου.
ΣΕ: Ναι στη Θεσσαλονίκη, στο στρατιωτικό θέατρο, το 1981, και ήταν μαζί και η Χάρις Αλεξίου, ο Σάκης Μπουλάς. Θα ήθελα να πω όμως και για μια συνεργασία με το Γιάννη Πουλόπουλο, που αγάπησα, στο Ζυγό.
ΧΣ: Σας ακούω πραγματικά χορτασμένη, χωρίς καμία αίσθηση παραπόνου.
ΣΕ: Ναι. Κοίταξε, ένα ταξίδι είναι η ζωή. Ωραία ήταν.
ΧΣ: Πιστεύω καλύψαμε σημαντικά σημεία αυτής της διαδρομής. Γιατί αυτή με ενδιαφέρει, δε θα έκανα προσωπικές ερωτήσεις.
ΣΕ: Προσωπικές ερωτήσεις… Εντάξει. Είχα ένα γιο που έχασα.
ΧΣ: Τον Αλέξανδρο.
*(Εδώ οφείλεται η συναισθηματική μου ανάγκη, να γνωρίσω καλύτερα την κυρία Εμφιετζή, μιας και με τον Αλέξανδρο, υπήρξαμε συνάδερφοι για ένα μικρό διάστημα. Ο ίδιος, χωρίς να ξέρει τη δική μου αγάπη, προς την ελληνική δισκογραφία και τις μεγάλες φωνές, μου είχε αναφέρει πως η μητέρα του ήταν τραγουδίστρια, αλλά πίστευε ότι αποκλείεται, στα 23 μου τότε, να τη γνώριζα.)
ΧΣ: Δε θα ήθελα όμως να σας φορτίσω …
ΣΕ: …Μα θέλω να μιλάμε για το παιδί μου, έφυγε τόσο άδικα.
Θυμάμαι πως άκουγε κάποια πράγματα, που δε μου άρεσαν ποτέ. Μου έλεγε «Ξέρω μαμά, ποια είναι τα καλά τραγούδια, αλλά με τους φίλους μου ακούμε και αυτά που δε θα έλεγες ποτέ.»
Γεννήθηκε το 1984, και πριν κλείσει τα 23 έγινε ένα δυστύχημα. Ήταν ένα ξεχωριστό πλάσμα. Βγήκε ένας μεθυσμένος, στην πλαζ στην Αρετσού, τον χτύπησε και τον εγκατέλειψε. Επί της ευκαιρίας, θέλω να πούμε ότι πρέπει να αφυπνιστούν οι κάτοικοι αυτής της χώρας, γιατί σκοτώνουν τα παιδιά μας και ακόμα ούτε τιμωρείται κανείς, ούτε τους παίρνουν διπλώματα. Πληρώνουν και συνεχίζουν να οδηγούν, είναι μια κατάσταση εξωφρενική. Υπάρχει ένας σύλλογος, για τα τροχαία ατυχήματα και ανθρώπους που χάσαμε τα παιδιά μας, αλλά η πολιτεία δεν το αντιμετωπίζει ως ποινικό αδίκημα. Πληρώνεις και φεύγεις. Στη δική μας περίπτωση, ούτε μάθαμε ποιος το έκανε. Γιατί από την αυτοψία, κρίθηκε πως δε θα μπορούσε σε καμία περίπτωση, να έφταιγε ο Αλέξανδρος.
ΧΣ: Δυστυχώς, μιλάω τώρα ως οδηγός και εγώ, και επιτρέψτε μου να πω, πως έχω μια ενσυναίσθηση, παρατηρώ γύρω μου, πως οδηγεί ο κόσμος, πως αγνοούν φανάρια, πινακίδες κλπ και απορώ, πως οκ δεν σκέφτονται τους γύρω τους, δεν σκέφτονται τον ίδιο τον εαυτό τους, τις οικογένειες τους, όπως συμπεριφέρονται.
Είναι η επέκταση του κακού χαρακτήρα μας, που βγαίνει στην οδήγηση. Δηλαδή είναι οι κυρίαρχοι της ασφάλτου και δεν υπάρχει σεβασμός, ούτε στον πεζό, ούτε στον άνθρωπο που οδηγεί συνετά δίπλα τους.
ΧΣ: Για να κλείσουμε πιο αισιόδοξα, έχω αντιληφθεί πως είστε ένας άνθρωπος που σας ενδιαφέρει πολύ, το τι συμβαίνει γύρω μας, δίχως να τα φωνάζετε πχ στα social media. Αισθάνεστε πως τα πράγματα θα πάνε καλύτερα, από όσα ζούμε τα τελευταία χρόνια, ειδικά στην Ελλάδα;
ΣΕ: Εννοείται με ενδιαφέρει. Με παράενδιαφερουν τα ανθρώπινα θέματα. Θέλω τα καλύτερα για τους ανθρώπους, να χαιρόμαστε αυτά που αξίζουν στη ζωή και μας το στερούν με 1002 τρόπους. Μέσα από τα καλά πράγματα, γίνεται καλύτερος και ο άνθρωπος.
Ας ευχηθούμε να αφυπνιστούμε. Θέλω να βλέπω την αλήθεια και ας είναι σκληρό.
Μολις κυκλοφόρησε κι ένα νέο τραγούδι, με τίτλο «Το Μανταλάκι», δημιουργία της Μάτας Αδαμογιάννη/Μουσική Ηλίας Γκιζας
H επίσημη σελίδα της Σοφίας Εμφιετζή στο Facebook
