της Αντωνίας Καραφίλη/ Φωτογραφίες: Nάντια Ζέζιου
Η Ελπίδα δεν μπορεί να μιλήσει για τον εαυτό της και μου το έχει ήδη εκφράσει από την πρώτη μας επικοινωνία στο τηλέφωνο. Δίνουμε ραντεβού ένα απόγευμα Παρασκευής στο κομμωτήριό της το ΘΡΙΞ και τελικά λέμε περισσότερα από όσα περιμέναμε και οι δυο μας.
Μεγάλωσε σε ένα χωριό των Γιαννιτσών, το Λιπαρό, από όπου έφυγε μετά το σχολείο γιατί ήθελε να αποκτήσει την ανεξαρτησία της. Από πολύ νωρίς ασχολήθηκε με την κομμωτική και αυτοπροσδιορίζεται ως καλλιτέχνις.
Πώς και ασχολήθηκες με την κομμωτική;
Ήταν πολύ εύκολο για εμένα και ευχάριστο. Κάνοντας αναδρομές για το τι έκανα μικρή, μου άρεσε μάλλον ο καλλωπισμός. Η ευγένεια. Ήσυχο παιδί ήμουν και είμαι. Δεν ξέρω πώς προέκυψε. Η μεγάλη επιθυμία μου για ανεξαρτησία οικονομική, η μία σκέψη έφερε την άλλη.
Προσπάθησα να κάνω κάποια ομάδα, ήταν δύσκολο, δεν έγινε. Πέρασα ωραία χρόνια, από το ’89 μέχρι σήμερα πέρασα ωραία χρόνια. Δεν νιώθω ότι κουράστηκα, νομίζω ότι έχω να δώσω κι άλλα. Κι άλλα πράγματα, αλλά διαφορετικά. Το ίδιο μαγαζί αλλά αλλιώς.
Το ’89 άνοιξε το ΘΡΙΞ στο 129 της Μητροπόλεως και έμεινε εκεί 22 χρόνια. Το ‘10 μετακινήθηκε στην τωρινή διεύθυνση, Νικηφόρου Φωκά 8.
Όταν ήμουν μικρή χτένιζα τα καλαμπόκια σαν να είναι κούκλες, έκανα χρωματολόγιο. Υπήρχε μέσα μου η καλλιτεχνική φλέβα. Οι γονείς μου ήταν αγρότες, αλλά ιδιαίτεροι άνθρωποι. Και αυστηροί αλλά και δημοκρατικοί απέναντι σε αυτό που έβλεπαν. Ζητούσα διαφορετικά πράγματα από τους άλλους και δεν το έβλεπαν σαν πρόβλημα, το αγκαλιάζανε.
Όσο διαρκεί η κουβέντα μας, περνάνε γείτονες και τη χαιρετάνε, όλοι χαμογελαστοί. Μου λέει ότι όλα αυτά τα χρόνια δεν έφυγε από τη Θεσσαλονίκη και αναρωτιέμαι γιατί.
Πρέπει πρώτα να κάνει τον κύκλο του κάτι. Ο κύκλος δεν είναι μόνο το να με μάθουν τριάντα άτομα και φεύγω επειδή πήραν τα μυαλά μου αέρα. Και εδώ αγαπήθηκα, εδώ αναγνωρίστηκα, εδώ ο κόσμος αγκάλιασε αυτό που έκανα. Θαρρείς και επικοινώνησα με τις ψυχές τους, να κάνω αυτό το πράγμα. Γινόταν χαμός, ένας εκστασιασμός.
Για πες μου για εκείνα τα χρόνια. Πώς ήταν να έχεις εδώ κομμωτήριο το ’90;
Υπήρχε πολύ ανθρώπινο στοιχείο μωρό μου. Εγώ δεν μπορώ να αλλάξω, αυτή είμαι, έχει δομηθεί η συμπεριφορά μου απέναντι στα πράγματα. Ενημερωμένη από τη φύση μου ήμουν για το τριχωτό, ήταν πολύ εύκολο για μένα.
Τότε εκείνη η δεκαετία ήταν η εποχή του διαφορετικού, όλα τα παιδιά θέλαν να διαφέρουν, το ζητάγανε. Τώρα έχετε όλες μακριά μαλλιά. Εκείνη την εποχή κάναμε κόκκινα, πράσινα, κίτρινα, ξυρισμένα κεφάλια, κοντά.
Το οποίο το βλέπατε κάπου και το κάνατε;
Όχι, το έβλεπα στο περιβάλλον μου, το έβλεπα μπροστά μου, όταν δεν έχεις χρόνο, όλο τρέχεις, έχεις χρόνο για μαλλί που θέλει κάθε εβδομάδα κομμωτήριο; Που θέλει συνέχεια πιστολάκι; Δεν το θεωρώ τέχνη. Κακοποιείτε τις τρίχες με αυτό το πράγμα.
Μου μιλάει για μια κοπέλα που εργαζόταν κάποτε για εκείνη, την Καόρι από την Ιαπωνία. Της λείπει και την αναφέρει με κάθε ευκαιρία. Ήταν πολύ δημιουργική, εργατική, ευγενική. Συνεχίζουν και περνάνε άνθρωποι που τη χαιρετάνε.
Σε αγαπάει η γειτονιά ε;
Καλέ όλος ο κόσμος! Και αυτό με ξεκουράζει.
Είσαι χορτάτη από αγάπη;
Από τον κόσμο ναι. Πολύ.
Έχω δυναμισμό αλλά είμαι και συνεσταλμένη. Περνούσαν κορίτσια που έβλεπαν το μαγαζί διστακτικά, περνούσαν να ρωτήσουν. Αμέσως χαμογελούσα και τους έλεγα να περάσουν μέσα. Φανταζόντουσαν ότι είμαστε σνομπ, ότι είμαστε κάτι άλλο. Πολλά κοριτσάκια ερχόντουσαν με τα μουσικά τους όργανα. Τους έλεγα παίξε μου λίγο μουσική και μετά θα σε κουρέψω. Ήθελα να κάνω και κάτι σαν τεστάκι ψυχολογικό. Άνθρωπος που αγαπάει την τέχνη, μπορεί οπουδήποτε να παίξει λίγη μουσική. Θυμάμαι μια κοπέλα έβγαλε το βιολάκι της και έπαιξε. Τα σημερινά κορίτσια ντρέπονται. Τους καλλιτέχνες τους ξεχωρίζεις από τον παρορμητισμό.
Ποια ήταν τα καλύτερα χρόνια του ΘΡΙΞ;
Όλα ήταν πρόκληση για εμένα. Και τώρα ακόμα είμαι ικανοποιημένη. Πάμε στην τέταρτη δεκαετία τώρα, θέλω να ολοκληρώσω τον κύκλο μου, να μην αφήσω μισό αυτό το πράγμα που έχει δημιουργηθεί χωρίς να καταλάβω πώς έγινε τόσο μεγάλο. Δεν έχω βαρεθεί, να θέλω να βγω στη σύνταξη. Δεν έχει τελειώσει, μόνο του. Ο ίδιος ο χώρος δεν με αφήνει να το κλείσω και να φύγω. Σαν να αφήνεις τη σκούπα στη μέση. Δεν έχω τελειώσει ακόμα.
Πότε νιώθεις ότι θα κλείσει αυτός ο κύκλος, πότε θα πεις ότι ολοκληρώθηκε;
Επειδή μου αρέσουν οι εκπλήξεις στη ζωή μου –είμαι παρορμητική, αλλά προσέχω- δεν ξέρω να σου απαντήσω. Θα το δείξει ο χρόνος δηλαδή, ποιο είναι αυτό το κλείσιμο. Θα το δούμε, δεν το έχω δει. Απλώς συνεχίζω με τον ίδιο ρυθμό, με την ίδια διάθεση, όπως ήταν με τον πρώτο πελάτη έτσι είναι και τώρα. «Πελάτης». Οι φίλοι που ερχόντουσαν στο μαγαζί. Χαίρομαι που δημιουργήθηκε όλος αυτός ο θρύλος του ΘΡΙΞ χωρίς να το καταλάβω. Έλεγα βάλτε μουσική, άφηνα το ψαλίδι γύριζα το καπέλο και έλεγα βάλτε χρήματα. Υπήρχε ένα πολύ ανθρώπινο κλίμα, αυτό μου λείπει.
Πρέπει να ήταν φοβερό το κλίμα τότε. Μιλάμε για ’90-2000;
Ναι, η πιο δυνατή μου δεκαετία.
Νομίζω για όλους ε;
Είχε όμορφα μαγαζιά τότε και ωραία μπαράκια.
Τι διαφορετικό είχε η Θεσσαλονίκη τότε;
Τώρα έχουν ανοίξει πάρα πολλά μαγαζιά σαν να είναι franchising, άσχετα αν δεν είναι.
Τότε λέγαμε ότι θα πάμε για καφέ ή ποτό εκεί. Θερμαϊκός, 35, Φλου. Άφησε εποχή και το Φλου. Τώρα έγιναν όλα γρήγορα.
Σου λείπει εκείνη η εποχή;
Δεν κοιτάω πίσω.
Θα δούμε τώρα τι θα γίνει, θα δείξει ο χρόνος. Όλα από εμάς εξαρτώνται, αλλά της στιγμής. Δεν μπορώ να σου πω πώς θα τελειώσει το ΘΡΙΞ. Τώρα αν τα παρατήσω, θα είναι σαν να προδίδω αυτό που έφτιαξα τόσα χρόνια.
Είσαι περήφανη για το ΘΡΙΞ;
Ίσως είμαι περήφανη πολύ, ναι είμαι. Το λες και το βάζω κι εγώ στο μυαλό μου τώρα. Δηλαδή, τον αγάπησα τον χώρο αυτό, ίσως γιατί αγαπήθηκα στον χώρο αυτό, αναγνωρίστηκα μέσα στη δουλειά μου. Αγαπήθηκα, όχι μόνο γιατί κάνω ωραία μαλλιά. Είναι όλο μαζί. Και ο χαρακτήρας και η επαφή με τους ανθρώπους, είμαι κοινωνική, δεν μου αρέσει το ψέμα. Ο καθένας μπορεί να σου πουλήσει πάρα πολλά πράγματα, κανένα δεν είναι πανάκεια.
Θριξ σημαίνει τρίχα, είναι στα αρχαία ελληνικά. Ένα διάστημα τη δεκαετία του ’80 είχα μπει σε θεοσοφική ομάδα. Αφού κάναμε όλα τα τρελά μας, λέω εδώ είμαστε, εσωτερισμός. Είχα τρέλα με την Αρχαία Ελλάδα. Έτσι είπα θα βάλω αυτό το όνομα. Και αυτό το όνομα το γράψαμε με κάτι φοιτητές με τους οποίους ταξιδεύαμε στο τραίνο στην Αθήνα. Και λέω, παιδιά μπορούμε να πούμε ονόματα από την Αρχαία Ελλάδα; Είπαμε διάφορα, το ΘΡΙΞ όμως είναι δυναμικό.
Η Καόρι θα έρθει τον Αύγουστο, μακάρι να μείνει αν τα βρούμε, ταιριάζουμε πολύ σαν άνθρωποι. Αν θέλει να μείνει στην Ελλάδα για δυο-τρία χρόνια, να έρθει και να δημιουργήσουμε μαζί. Έμεινε δυο χρόνια μαζί μου, εκεί γύρω στο 2000. Κάναμε πολλά, κάναμε και performances.
Μου δείχνει διάφορες φωτογραφίες από το παρελθόν, παραστάσεις που έχει υλοποιήσει. Σε μια φωτογραφία υπάρχουν πέντε Ιάπωνες κομμωτές, από μια performance που έκαναν στον Μύλο. Είχε φέρει χορευτές αυθεντικούς με στολές μαζί τους, χωρίς να έχει κάποια χρηματοδότηση.
Αυτό το σκέφτηκες εσύ; Πώς; Θέλω να μου το εξηγήσεις.
Εγώ το σκέφτηκα, είχα όμως και την Καόρι που έκανε το κονέ και τους έφερε. Δεν ξέρω. Όταν εργάζομαι θέλω κάτι να κάνω και προς τα έξω. Είναι θέμα έκφρασης.
Την Καόρι πού τη γνώρισες;
Είχε έρθει σε ένα πάρτι στη Σαμοθράκη και οι μουσικοί την έφεραν να κουρευτεί. Είδα την ευγένειά της. Στη δεκαετία του ’90 ξεκινήσαμε και ράστα, πλεξουδάκια. Τώρα δεν μου αρέσουν. Τα ράστα είναι για τους Αφρικανούς, για μελαμψά άτομα. Άλλης ποιότητας τρίχα. Δεν είναι για τους δυτικούς. Μου αρέσουν διάφοροι πολιτισμοί, σέβομαι όλους τους πολιτισμούς.
Αν γύριζες τον χρόνο πίσω, θα άλλαζες κάτι;
Θα πρόσεχα με ποια άτομα θα συνεργαζόμουν, έκανα λάθη που κάνουν οι καλλιτέχνες.
Συνεχίζει να μου δείχνει φωτογραφίες, βλέπω έναν υπέροχο χώρο με κολόνες εξωτικές, τη σχολή-κομμωτήριο που είχε ανοίξει κάποια στιγμή στη Μητροπόλεως 110, αλλά δεν πήγε όπως θα ήθελε.
Μήπως τελικά ο δρόμος μας ήταν άλλος; Το πεπρωμένο, ο δρόμος του καθενός είναι διαφορετικός. Αυτό το βλέπεις στην πράξη.
Τις περίτεχνες, πανάκριβες κολόνες δεν τις πήρε μαζί της.
Οι κολόνες μου αυτή τη στιγμή είναι σε ένα ταβερνάκι. Αυτό που λες τώρα, αν γύριζες πίσω τον χρόνο. Αν γυρνούσα πίσω τον χρόνο μπορεί, με αυτό που είμαι σήμερα, να τις πουλούσα. Αυτό που είπες πριν, το περήφανη. Δεν πήρα τίποτα και έφυγα.
Βλέπω κι άλλες φωτογραφίες από παραστάσεις, από περιοδικά, από χρόνια υπέροχα μιας άλλης εποχής. Μου επισημαίνει ότι πρέπει να μιλήσω με ανθρώπους που έχουν βιώσει το ΘΡΙΞ και αυτό έκανα. Μίλησα με τη φίλη της Ραχήλ και τη ρώτησα τι είναι για εκείνην το ΘΡΙΞ. «Το ΘΡΙΞ είναι χώρος τέχνης. Η Ελπίδα είναι καλλιτέχνις. Πηγαίνω πάρα πολλά χρόνια και ο βασικός λόγος είναι ότι δεν αισθάνθηκα ποτέ ότι πηγαίνω σε ένα κλασικό κομμωτήριο, με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Συναντώ έναν ελεύθερο άνθρωπο που είναι ο εαυτός του και εκφράζεται με αυτόν τον τρόπο.»
Πέρασα ονειρεμένα. Φυσικά θα κουραστείς. Η ηθική ικανοποίηση είναι άλλο πράγμα. Δεν μπορώ να σου περιγράψω πώς έγιναν όλα αυτά. Όταν ζητάς πράγματα δύσκολα από τον εαυτό σου, πρέπει να τον υπερβείς λίγο, χωρίς να το καταλάβεις. Δεν το συνειδητοποιούσα ότι εγώ ξεπέρασα τον εαυτό μου.
Μιλάμε για τα λάθη που έχει κάνει, για τις δυσκολίες που συνάντησε στη ζωή, για τους χρωμοκαταλόγους που έκανε ως μικρό κοριτσάκι στο Λιπαρό. Εκεί, στο χωριό των πεντακοσίων κατοίκων.
Πώς σε αντιμετωπίζανε τότε;
Εγώ ήθελα να γίνω νηπιαγωγός αλλά δεν άντεχα το διάβασμα. Πήγαινα στα καλαμπόκια, με παίρνανε οι γονείς στο χωράφι και καθόμουν στα καλαμπόκια. Ερχόταν ο μπαμπάς και με σήκωνε, χανόμουν στο χωράφι, με σήκωνε ψηλά. Ανάλογα με την ωρίμανση του καλαμποκιού που άλλαζε το χρώμα του, είχα την ξανθιά, τη μελαχρινή και την κοκκινομάλλα. Ήταν οι κούκλες μου και τις έκανα πλεξουδάκια. Με οτιδήποτε δημιουργούσα κάτι.
Ποια πιστεύεις ήταν η καλύτερη περίοδος του ΘΡΙΞ;
Όλες οι περίοδοι είχαν μέσα και τη στεναχώρια αλλά και την πολλή χαρά.
Νιώθεις ότι τα έχεις καταφέρει;
Ναι, αρκετά. Ειδικά τη δεκαετία του ’10, εκεί που έγινε όλη η αναμπουμπούλα, εγώ στάθηκα όρθια. Χωρίς βοήθεια. Πάντα έλεγα ότι δεν θέλω βοήθεια, να είναι από εμένα η βοήθεια.
Δεν θέλει να κάνω τα ίδια πράγματα, θέλω να δοκιμάσει και καινούρια. Χωρίς όμως να μπαίνει το χρήμα στη μέση. Καταλαβαίνω ότι απεχθάνεται την καταναλωτική μανία και τα άπειρα προϊόντα κομμωτηρίου.
Κανένα προϊόν δεν θα σου κάνει όμορφα μαλλιά. Δεν μπορείς να τα ζωντανέψεις με το ζόρι. Να ζωντανέψουμε τις καρδιές μας, ζωντάνεψε το συκώτι σου, τη χαρά σου.
Βλέπω ότι παρατηρεί τα μακριά μου μαλλιά.
Το θεωρώ βάρος το μαλλί. Έκανα πολύ ωραία τα κοντά μαλλιά. Πρέπει να έχεις αισθητική και φαντασία. Και να αγαπάς τον άνθρωπο. Εγώ τώρα μιλάμε και σκέφτομαι. Δεν έχω πάει ακόμα σε κούρεμα. Αναρωτιέμαι πώς δεν τα βαριέσαι. Έχω ξυρίσει το κεφάλι μου 5-6 φορές. Μου αρέσουν τα καπέλα, τα τουρμπάνια.
Έχεις αγαπημένο κούρεμα;
Όχι, δεν έχω αγαπημένο κούρεμα. Έχω αγαπημένα πρόσωπα, που θέλω να βρω το κούρεμά τους. Εκεί είναι όλη η τρέλα και χαρά. Ο καθένας έχει μια ταυτότητα δική του, συγκεκριμένη. Όπως είναι το αποτύπωμα, έχει και το κούρεμά του. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν σου πάνε αρκετά κουρέματα.
Πώς βρίσκεις το κούρεμα κάποιου;
Μιλώντας μαζί του. Όταν μπει κάποιος θα μιλήσω μαζί του, να δω τι θέλει, πώς θέλει να φαίνεται. Θέλει να μοιάζει με τους άλλους ή να διαφέρει;
Όταν συναντάς κάποιον πρώτη φορά, το πρώτο πράγμα που προσέχεις είναι τα μαλλιά του;
Το παρουσιαστικό. Από την εικόνα του, τα θεμέλια. Να δεις περπάτημα, ανατομία. Το τι θέλει, πώς θέλει να φαίνεται. Μου αρέσει να βγάζω το δυναμικό κομμάτι του ανθρώπου. Το μακρύ μαλλί βγάζει μια καταπίεση. Δεν είχα πιστολάκι, το είχα βγάλει. Τα κούρευα έτσι ώστε να το φορμάρει ο καθένας στο σπίτι του και να μη χρειάζεται πιστολάκι, να είναι ελεύθερος. Οι πελάτες που είχα, ήταν άτομα πολύ ελεύθερα για να είναι δεσμευμένα με τις τρίχες τους.
Στη Θεσσαλονίκη τι σου αρέσει πιο πολύ;
Μετά το χωριό, η Θεσσαλονίκη ήταν για μένα κάτι πολύ ανοιχτό στο να κάνω ό,τι θέλω, να εκφραστώ όπως θέλω. Το ΘΡΙΞ ήταν κάτι πολύ καινούριο τότε για τα κομμωτήρια. Το ντεκόρ του, η σχέση μου με τους ανθρώπους.
Σήμερα τι σου αρέσει να κάνεις στην πόλη; Βγαίνεις έξω;
Τώρα περνάω την περίοδο της τεμπελιάς, γιατί περιμένω ότι έρχεται κάτι. Το νιώθω. Έχω φίλες, δεν βγαίνουμε έξω πολύ όπως παλιά, δεν μας αρέσει κάτι να κάνουμε. Δεν έχουμε κάποιο στέκι και εμένα μου αρέσουν τα στέκια. Με ζαλίζουν τα πάρα πολλά μαγαζιά που είναι όλα ίδια. Οι όλοι λίγο τρελαμένοι πηγαίναμε σε συγκεκριμένα στέκια τώρα. Η Σελήνη, ο Φλου.
Ακούγεται μια ξαφνική κίνηση και τρομάζω, βλέπω ότι υπάρχει μια γάτα στον χώρο, ήταν τόσο ήσυχη που δεν την κατάλαβα. Η Ελπίδα με ενημερώνει ότι τη λένε Ανού, να μην τη φοβάμαι. Να φοβάμαι τους ανθρώπους και τα άγρια ζώα.
Το ΘΡΙΞ πώς θέλεις να το θυμούνται; Όταν κάποια στιγμή έρθει η ώρα να το κλείσεις, πώς θέλεις να το θυμάται ο κόσμος;
Όπως το έχουν βιώσει.
Εσένα πώς θέλεις να σε θυμούνται;
Να μη δεσμεύονται και πολύ να με θυμούνται αν φύγω. Δεν θέλω να μου πουν ότι έκανα κάτι, ότι εκμεταλλεύτηκα ανθρώπους. Όταν φύγω θα μιλήσουν, κάτι θα πουν. Αλλά νομίζω όλοι θα πουν μια καλή κουβέντα.
Τελικά τι μετράει σε αυτή τη ζωή;
Τίποτα, να είσαι ο εαυτός σου. Πραγματικά ο εαυτός σου. Πώς θα το βρεις;
Νιώθεις ότι όλα αυτά τα χρόνια υπηρετείς όντως τον εαυτό σου;
Νομίζω ναι. Έχουμε και κάποια ταμπού, έχουμε κάποια πράγματα που τα λύνεις μέσα στον χρόνο. Να είσαι ο εαυτός σου. Να μην επηρεαστείς από όλη αυτήν την ταχύτητα που υπάρχει και θα μας εξολοθρεύσει. Να μη λέμε τη λέξη Φοβάμαι. Τι φοβάσαι; Δεν φοβάμαι τίποτα. Και που θα φοβηθείς τι θα βγάλεις; Τι θα βγει; Είναι ωραία να ξεπερνάς τα εμπόδιά σου. Δεν μπορώ την καταπίεση. Ούτε να καταπιέζομαι, ούτε να καταπιέζω.
Τους ανθρώπους τους φοβάσαι;
Όχι αλλά πρέπει να προσέχουμε λίγο. Υπάρχουν και απάτες. Θέλει μια στοιχειώδη δουλειά με τον εαυτό σου για να μπορείς να δεις ποιος είναι απέναντί σου και να τον αντιμετωπίσεις όπως πρέπει. Δεν ξέρεις ο άλλος ποιος είναι. Μπορεί και ο ίδιος να μην ξέρει ποιος είναι. Και να σε απογοητεύσει. Εμείς πρέπει να προστατεύουμε τον εαυτό μας. Ο βασικότερος νόμος της ζωής του ανθρώπου είναι να προστατεύει τον εαυτό του. Αυτό, πρέπει να πάθεις για να το μάθεις.
Νιώθεις ότι έπαθες και έμαθες;
Τα ξεπέρασα όμως, δεν κάθισα με σταυρωμένα τα χέρια.
Πέρασε πολύς κόσμος από εδώ. Γνώρισα πάρα πολύ κόσμο.
Τι σου έμαθαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι;
Την ειλικρίνειά τους, που έλεγαν ακριβώς αυτό που νιώθουν, όχι να παρουσιάζουν τον εαυτό τους διαφορετικό. Σήμερα μιλάνε διαφορετικά, εκφράζονται διαφορετικά, για να καλύψουν τα κενά τους. Ωραιοποιούν αυτό που ζούνε. Είμαι μοναχικό άτομο, μου αρέσει η μοναξιά μου. Έχω όμως φίλους, είμαι πολύ κοινωνική. Ειδικά με τον φίλο μου τον Άγγελο, έχουμε κάνει πολλά: και διακοπές και performances. Μέσα από το ΘΡΙΞ τον γνώρισα. Καλλιτεχνική φύση και αυτός.
Οι φωτογραφίες είναι πολλές, θεατρικές εκδηλώσεις που έχει οργανώσει, δράσεις που έχει κάνει για καλό σκοπό, διαγωνισμοί στους οποίους έχει συμμετάσχει. Αρνείται να μπει στα καλούπια των άλλων και αυτό ενίοτε της στοιχίζει.
Είμαι ασυμβίβαστη, ε Αντωνία;
Ε δεν είσαι;
Κάνουμε ωραία αναδρομή. Η Ανού με συμπάθησε. Πηγαίνανε παλιά φοιτητές, καθόντουσαν στο πεζοδρόμιο απέναντι και απλώς χαζεύανε. Τα κουρέματα, τη μουσική.
Υπάρχει πελάτης που σε δυσκολεύει;
Ε είναι πολύ λίγοι. Οι περισσότεροι πελάτες μου είναι πολύ όμορφοι άνθρωποι. Θα μου πουν τα δικά τους, είναι ειλικρινείς. Μαθαίνουμε ο ένας από τον άλλον. Αγαπήθηκε ρε το ΘΡΙΞ, πώς να σου το πω.
Φοράς πάντα καπέλο;
Πάντα. Καπέλο – τουρμπάνια. Δεν βρήκα το κούρεμά μου Αντωνία και χρόνια έχω σκεπασμένο το κεφάλι μου.
Τρελαίνομαι και τη ρωτάω πώς γίνεται ΑΥΤΗ να μην έχει βρει το κούρεμά της.
Πρέπει να ασχοληθώ περισσότερο. Δεν κόλλησα με κάτι.
Θα ήθελα να κάνω κάτι ακόμα, αλλά δεν ξέρω. Θέλω πράγματα χωρίς πίεση. Να βγει ό,τι είναι να βγει αληθινό. Γιατί αν δεν είναι αληθινό, πολύ αληθινό, αποκλειστικά αληθινό, δικό σου αληθινό, θα κάνεις μία από τα ίδια. Και γιατί να γεμίσεις τον τόπο με ίδια πράγματα;
Πώς νιώθεις τώρα; Κουράζεσαι;
Χαίρομαι να έρχομαι στη δουλειά! Θέλω όπου πάω να είμαι χαρούμενη. Δεν σηκώνω περισσότερο στεναχώρια από εκεί που πάω.
Η συζήτησή μας αλλάζει πορεία. Μιλάμε για τις οικογένειες μας, για όσα έχουμε περάσει και καταλήγουμε να κουβεντιάζουμε για το πένθος.
Υπάρχει κάτι χειρότερο από τον θάνατο;
Ο θάνατος δεν είναι το χειρότερο. Η ζωή που ζούμε είναι πολύ κακή. Και ο τρόπος που χρησιμοποιούμε τη ζωή μας. Να πλουτίσουμε, να πλουτίσουμε γιατί οι τάδε κάνανε αυτό, χάσαμε τον δρόμο μας, χάσαμε το δρομολόγιό μας.
Ποιο είναι το νόημα της ζωής για εσένα; Έχει νόημα η ζωή;
Γαλήνη να έχουμε μέσα μας. Και πέντε ανθρώπους και να γελάς και να κλαις, όλα αυτά της ζωής είναι.
Δεν φοβάμαι τον θάνατο καθόλου. Δεν ξέρουμε τον θάνατο. Όπως δεν θυμόμαστε τη γέννησή μας.
Πιστεύεις ότι υπάρχει κάτι μετά τον θάνατο;
Εμένα θα μου άρεσε να υπάρχει. Να υπάρχει η ενέργειά μας, αυτό που εκπέμπουμε.
Θέλω να μου πεις για το κλείσιμο, για τους αναγνώστες που θα διαβάσουν τη συνέντευξη, θα ήθελες να πεις κάτι;
Ποια είμαι εγώ για να πω κάτι σε αυτούς που δεν με ξέρουν; Δεν έχει κανείς ανάγκη να ακούσει κάτι. Αυτοί που με ξέρουν, ξέρουν ότι υπάρχει αγάπη. Αληθινή αγάπη.
Σκέφτεται πώς θα μπορούσε να απαντήσει στην ερώτησή μου.
Να διεκδικούν ρε παιδί μου τη γαλήνη τους. Ηρεμία. Και όχι άγχος για χαζά πράγματα. Να είναι αισιόδοξοι. Είναι πολύ ωραίο αυτό, πάντα σου έρχονται ωραία πράγματα. Αν είσαι απαισιόδοξος θα είναι όλα μαύρα, δεν υπάρχει μαύρο. Όλα κάποιον σκοπό έχουν. Δεν ξέρω από πού αντλώ την αισιοδοξία μου, αλλά την έχω.
Είναι κλισέ αυτό που θα πω, αλλά είναι αλήθεια. Είναι πόσο θέλεις να γίνεις αυτό που θέλεις. Μην το μορφοποιείς, γιατί μπορεί να κάνεις λάθος στην πορεία. Θα γίνεις το τέλειο αυτού που είσαι.
Αντωνία, να είσαι συγκρατημένα θαρραλέα.
*FB page: Το THRIX της ΕΛΠΙΔΑΣ
Νικηφορου Φωκα 8
