Το Πλωτό Ξύλινο Καταφύγιο των αλιέων και των μυδοκαλλιεργητών της Χαλάστρας, στο Εθνικό Πάρκο Δέλτα Αξιού στέκεται πάνω σε πασσάλους, μέσα στο νερό και λειτουργεί ως χώρος φύλαξης για τις βάρκες και τα εργαλεία της δουλειάς τους. Πολλοί το λένε, χαριτολογώντας “Νέα Ορλεάνη” της Θεσσαλονίκης, μιας και μοιάζει με τα σπίτια που στέκονται σε πασάλους όπως στην πόλη της Λουιζιάνας.
Από τα χρόνια της δεκαετίας του ΄70 στην περιοχή και ειδικά στις καλύβες των ψαράδων, λειτουργούσαν παραδοσιακές ψαροταβέρνες, στις οποίες σύχναζαν οι κάτοικοι και οι επισκέπτες της ευρύτερης περιοχής.
Οι ξύλινες καλύβες, που βλέπουμε σήμερα να στέκουν στη σειρά, χτίστηκαν το 2000 για να εξυπηρετούν και να διευκολύνουν τους επαγγελματίες αφού μπορούν να φυλάξουν εκεί τα δίχτυα και τα εργαλεία τους, να δέσουν τις βάρκες τους ενώ παράλληλα είναι χώρος ξεκούρασης για τους ίδιους
Το 2004 τα κτίσματα αυτά αντικατέστησαν παλιότερα «άναρχα» και αυθαίρετα κτίσματα και χρησιμεύουν στους μυδοκαλλιεργητές για δουλειά, ξεκούραση και αποθήκευση εργαλείων. Η περιοχή ονομάζεται όρμος Καβούρα και εδώ «χτυπά η καρδιά» της μυδοκαλλιέργειας στην Ελλάδα, αφού εδώ λειτουργούν τα περισσότερα μυδοτροφεία στη χώρα.
Παρατηρήστε τους ψαράδες και τους μυδοκαλλιεργητές εν ώρα εργασίας, αλλά και τους «επαγγελματίες» του είδους κορμοράνους και λαγγόνες που λιάζουν τα τεντωμένα φτερά τους, ενώ κάθονται σε κάποιο ξύλο για να τα στεγνώσουν μετά από το υποβρύχιο ψάρεμα.
Η πιο γνωστή από όσες ψαροταβέρνες λειτουργούσαν ως τότε ονομαζόταν Μπαγκλαντές, μια ονομασία, η οποία υιοθετήθηκε αργότερα για ολόκληρη την περιοχή όπου αυτές βρίσκονταν, ενώ άλλες γνωστές ψαροταβέρνες ήταν τα Ίμια, Το νησί της Αφροδίτης και το Λιμανάκι. Ορισμένες από τις καλύβες που τις φιλοξενούσαν εξακολουθούν να υφίστανται, αν και εγκαταλελειμμένες ή με άλλη χρήση.
