H Μάχη των ήχων: Εξερευνώντας τα μουσικά αρχεία μνήμης από τη Μάχη Ντόλκου
Κάθε εβδομάδα η Μάχη Ντόλκου ξεφυλλίζει το μουσικό της ημερολόγιο και περιγράφει ιστορίες μουσικών αλλά και τραγουδιών που στιγμάτισαν τον κόσμο αλλά και την ίδια.
Από τα βινύλια και τις κασέτες στο Spotify και το YouTube ταξιδεύουμε, νιώθουμε και ζούμε παρέα με τον κολλητό μας φιλαράκι, τη μουσική.
Muddy Waters
Ο McKinley Morganfield A.K.A. Muddy Waters (1913-1983) ήταν ένας από τους σημαντικότερους και πιο επιδραστικούς μουσικούς των blues. Γεννήθηκε στο Rolling Fork του Μισισιπή των Ηνωμένων Πολιτειών και απέκτησε το παρατσούκλι του Muddy Waters από την παιδική του ηλικία, καθώς έζησε κοντά σε ένα ποτάμι που ονομαζόταν “Muddy Waters” (λασπωμένα νερά) όπου και συνήθιζε να ψαρεύει.
Πασαλειμμένος με λασπόνερα πουλούσε τα ψάρια του σε νυχτερινά μαγαζιά όπου και παρέμενε μετά το ξεπούλημα για να παρακολουθήσει το πρόγραμμα.
Ο Waters ήταν γνωστός για το σκληρό, έντονο και συνάμα συναισθηματικό τρόπο με τον οποίο έπαιζε κιθάρα και τραγουδούσε τα blues του. Έπαιξε σε διάφορα μαγαζιά και στούντιο του Σικάγο και κυκλοφόρησε αρκετά άλμπουμ που έγιναν εμβληματικά για το είδος των blues. Επηρέασε πολλούς μουσικούς του rock ‘n’ roll, του rhythm and blues και των blues, μεταξύ των οποίων Chuck Berry, Jimi Hendrix, Eric Clapton και The Rolling Stones. Οι τελευταίοι μάλιστα βαφτίστηκαν από το ομότιτλο τραγούδι του Waters “Rollin’ Stone”.
“The blues had a baby and they named it rock and roll”
Από εμένα…
Στην πρώτη 10ετία της ύπαρξης μου o ήχος των blues είχε μορφή! Όχι κάποιου αφροαμερικανου καλλιτέχνη που αντιπροσώπευε το είδος ούτε κάποια μικρή, σκοτεινή, γεμάτη καπνό, μουσική σκηνή στις φτωχογειτονιές της Νέας Ορλεάνης.
Είχε την μορφή της μητέρας μου! Στο σπίτι μας πάντα ακουγόταν μουσική και όχι από κάποιο μικρό κασετοφωνάκι… για καλή μου τύχη υπήρχε επαγγελματικό ηχοσύστημα που έδινε την ευκαιρία στα αυτιά μου να πιάνουν και την παραμικρή γρατζουνιά της κιθάρας. Τα blues λοιπόν ήταν από τα αγαπημένα της μητέρας μου. Δεν είχε ιδέα για ποιο πράγμα μιλούσαν τα τραγούδια (που να ξέρει η έρμη η βλάχα από τα Σέρρας). Άκουγε Janis Joplin και τσίριζε μαζί της στο ρεφρέν. Με αυτοσχέδια μεν αγγλικά αλλά ο ρυθμός της και η βραχνάδα που έβγαζε ήταν θαρρείς και τα στέκια της ήταν στα υπόγεια μπαράκια του Σικάγο.
Στα 20 μου πλέον οι μουσικές μου γνώσεις αρχίζουν να καταλαμβάνουν το 90% του εγκεφάλου μου. Η μουσική έχει γίνει το οξυγόνο μου και τα blues κάνουν κατάληψη στο δωμάτιο μου, μαζί και ο Μuddy Waters. Το “Still Α Fool” στην διαπασών και οι εναλλαγές στον τόνο της φωνής του συνδυάζονται με τις εναλλαγές της νεανικής μου ψυχολογίας… σκέψεις και ανησυχίες μου παρέα με τον Muddy!
Και φτάνοντας στα 30 θα κατανοήσω ποσό ερωτικό τραγούδι είναι το Hoochie Coochie man εκτός από το πιο δημοφιλή του. Με στίχο μη αντιπροσωπευτικό στα πιστεύω μου, θα νιώσω την δύναμη της μαγείας όχι με τον τρόπο που την παρουσιάζει ο Waters (έναν άνδρα που μπορεί να κερδίσει με την πρακτική της μαγείας, την αγάπη και την επιρροή των ανδρών και των γυναικών) αλλά εκείνη την μαγεία του ερωτισμού όπου σε συνδυασμό με νότες (κυρίως των blues) σε πείθουν πως βρήκες το νόημα της ζωής και συνειδητοποιείς έστω και στιγμιαία πως είσαι στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή!
Πλέον έρχονται σιγά σιγά και τα 40 ενώ ο Waters συνεχίζει να βρίσκεται κάπου εδώ γύρω, όχι τόσο συχνά αλλά θα κάνει την εμφάνιση του θυμίζοντας μου πως να μεταμορφώσω μια “στιγμούλα” σε δυνατή ανάμνηση! Οοο Muddy, όπου και να ’σαι, σε ευχαριστώωωω!
