H Μάχη των ήχων: Εξερευνώντας τα μουσικά αρχεία μνήμης από τη Μάχη Ντόλκου
Κάθε εβδομάδα η Μάχη Ντόλκου ξεφυλλίζει το μουσικό της ημερολόγιο και περιγράφει ιστορίες μουσικών αλλά και τραγουδιών που στιγμάτισαν τον κόσμο αλλά και την ίδια.
Από τα βινύλια και τις κασέτες στο Spotify και το YouTube ταξιδεύουμε, νιώθουμε και ζούμε παρέα με τον κολλητό μας φιλαράκι, τη μουσική.
Υπήρξε μια εποχή, που ο καφές φραπέ ήταν η εξάρτηση μου. Αυτός ο εθισμός ξεκίνησε την εποχή που πήγαινα στο λύκειο και έδινα εξετάσεις. Μου άρεσε να διαβάζω το βραδύ, όπου υπήρχε ησυχία και για να κρατηθώ ξύπνια, έπινα αμέτρητους καφέδες. Μέχρι που το έπαθα το έλκος και τους ελάττωσα σε 2 τεμάχια.
Έτσι μέσα στη μέρα ο πρωινός και ο απογευματινός μου (7 μέρες την εβδομάδα, 12 μήνες τον χρόνο, 365 μέρες τον χρόνο) φράπες χειμώνα-καλοκαίρι ήταν τότε το highlight της ημέρας (Πλέον έχει αντιστραφεί και η λειτουργία του καφέ στον οργανισμό μου. Αν θέλω να χαλαρώσω και να κοιμηθώ θα πιώ καφέ! Τόσο ανάποδος άνθρωπος έγινα).
Μια τέτοια μέρα λοιπόν έκανα τον φραπεδάκο μου και άραξα στο μπαλκόνι του δωματίου μου, παρέα με την φωνή της Wendy Rene.
Η Wendy Rene (1947- 2014) γεννήθηκε στο Memphis του Τενεσί των Ηνωμένων Πολιτειών. Το πραγματικό της όνομα ήταν Mary Frierson, το οποίο θα μετονομάσει στη συνέχεια σε Wendy Rene, με την προτροπή του Otis Redding.
Σε μια από τις προγραμματισμένες της περιοδείες μαζί με τον Otis redding, οπού έκανε και φωνητικά στους δίσκους του, θα ακυρώσει τελευταία στιγμή για να περάσει χρόνο με το νεογέννητο μωρό της. Το αεροπλάνο θα συγκρουστεί, ο Redding και 6 ακόμη άτομα θα χάσουν την ζωή τους και η Rene μετά από αυτή την τραγωδία, θα αποσυρθεί από την μουσική και θα αλλάξει το όνομα της σε Mary Cross και θα αφοσιωθεί στην οικογένεια της και στην εκκλησία.
Αυτή ας πούμε, η απόφαση τελευταίας στιγμής που έσωσε την Wendy Rene από βέβαιο θάνατο, μου θυμίζει πάντα την ιστορία της φίλης μου της Πράξης.
Μικρό κορίτσι, πήρε το λεωφορείο μετά το σχολείο με προορισμό το σπίτι της, στο Σχολάρι Θεσσαλονίκης.
Πάντα κατέβαινε σε συγκεκριμένη στάση. Εκείνη την ημέρα όμως κατέβηκε μια στάση πριν για να κάνει ένα πέρασμα από το παντοπωλείο του χωριού για να αγοράσει … παγωτό.
Την ιδιά στιγμή που η Πράξη κατέβαινε, ξεκίνησε σε αυτό το λεωφορείο η πρώτη λεωφορειοπειρατεία με κράτηση ομήρων στις 29 Μαΐου του 1999. Έληξε στο Ελμπασάν της Αλβανίας με τον θάνατο του θύτη και ενός ομήρου του Γιώργου Κουλούρη από την Αλβανική αστυνομία.
Η Πράξη φθάνοντας στο σπίτι της ΕΛΑΧΙΣΤΑ λεπτά μετά, δέχτηκε αμέτρητα τηλέφωνα από δημοσιογράφους ρωτώντας την πράγματα που δεν είχε ιδέα για τις απαντήσεις τους. Ελάχιστα λεπτά τελικά, ήταν αρκετά ώστε μέσα σε αυτά η φίλη μου, να κατέβει από το λεωφορείο, να πάει στο παντοπωλείο, να κάνει τις αγορές της, να ξεκινήσει η λεωφορειοπειρατεία, να το μάθουν οι δημοσιογράφοι, να βρουν τα στοιχεία της, να τηλεφωνήσουν σπίτι της ώστε η ανίδεη Πράξη, να αντικρύσει έντρομη την οικογένεια της και να πρέπει να δώσει λεπτομέρειες των κινήσεων της στο τάδε τηλεοπτικό κανάλι.
Παράλληλα στο δικό μου σπίτι, η πολύ καλή φίλη της μητέρας μου, μας πήρε επίσης έντρομη και κλαμένη για να μας ενημερώσει ότι ο Γιώργος, ο συγχωριανός της ένα υπέροχο παιδί, γεμάτο καλοσύνη βρίσκεται μέσα στο λεωφορείο. Όλη η Ελλάδα ήταν κολλημένη στην τηλεόραση παρακολουθώντας σε απευθείας μετάδοση ότι συνέβαινε. Ο Γιώργος δε τα κατάφερε…
Η Πράξη δε βίωσε αυτή την τραγωδία, μόνο και μόνο για να αγοράσει παγωτό.
Η Wendy δε βίωσε αυτή την τραγωδία, μόνο και μόνο για να κερδίσει λίγο χρόνο παραπάνω με το μωράκι της.
Σκεπτόμενη αυτά τα 2 περιστατικά το μυαλό μου έγινε κουβάρι.
Λίγο το δέος της σύμπτωσης, λίγο οι απορίες μου γύρω από την τύχη..
Υπάρχει, άραγε, πραγματικά η έννοια της τύχης;
Μήπως απλά είναι το χέρι του Θεού που μας καθοδηγεί;
Είναι το πεπρωμένο στη μέση;
Ίσως το κεράκι μας να μην έχει σβήσει ακόμα ή μήπως ο σκοπός μας δεν έχει ολοκληρωθεί εδώ στην “επίγεια“ ζωή.
Και αν όλους αυτούς τους συλλογισμούς τους κάνεις ακούγοντας μουσική με τη φωνή της Rene πίνοντας καφέ στο μπαλκόνι σου είναι λες και νοερά οι ιστορίες εξελίχθηκαν μπροστά σου. Και με αυτό τον τρόπο η οικογένεια του Γιώργου είχε περάσει στις προσευχές μου και η ιστορία του Γιώργου στο ταπεινό μουσικό μου ημερολόγιο.
‘What will tomorrow bring,
I came to wonder, what will tomorrow bring
I said I wonder, what will tomorrow bring‘
Παρακάτω, το χρονικό της ιστορίας από την Ελένη Τσόλακα μια από τις ομήρους του τραγικού λεωφορείου.
