H Μάχη των ήχων: Εξερευνώντας τα μουσικά αρχεία μνήμης από τη Μάχη Ντόλκου
Κάθε εβδομάδα η Μάχη Ντόλκου ξεφυλλίζει το μουσικό της ημερολόγιο και περιγράφει ιστορίες μουσικών αλλά και τραγουδιών που στιγμάτισαν τον κόσμο αλλά και την ίδια.
Από τα βινύλια και τις κασέτες στο Spotify και το YouTube ταξιδεύουμε, νιώθουμε και ζούμε παρέα με τον κολλητό μας φιλαράκι, τη μουσική.
Ο Κώστας Τουρνάς (Τρίπολη Αρκαδίας, 23 Σεπτεμβρίου 1949) είναι Έλληνας τραγουδοποιός και ένας εκ των πρωτοπόρων και ιδρυτών της ελληνικής ροκ.
Την άνοιξη του 1971, πριν ακόμα ολοκληρώσει την στρατιωτική του θητεία, ξεκίνησε πρόβες με τους POLL, τον Ρόμπερτ Ουίλιαμς, τον Σταύρο Λογαρίδη και τον Κώστα Παπαϊωάννου. Το συγκρότημα είχε μεγάλη επιτυχία, αλλά διαλύθηκε έχοντας βγάλει δύο δίσκους και έκτοτε άρχισε η σόλο καριέρα του Τουρνά.
Τους καλλιτέχνες όπως τον Τουρνά τους αποκαλώ σωτήρες της στιγμής. Λόγω του ότι τα τραγούδια τους δεν έχουν συνέχεια την ίδια θεματολογία, όπως οι καψούρες και οι χωρισμοί, είναι πολλές οι φορές οπού ο στίχος δίνει την απάντηση στις εκάστοτε αναζητήσεις μου.
Έτσι, η μουσική τους γίνεται ένας σύμβουλος, προσφέροντας απαντήσεις και προβάλλοντας τη σπουδαιότητα της στιγμής. Ας πούμε ότι υπήρξαν στιγμές, που έβραζα από οργή και θυμό και ήθελα αυτό το συναίσθημα να εξαφανιστεί. Το ‘’Άνθρωπε αγάπα’’ με ηρεμούσε και θα έσωζε τον κόσμο γύρω μου.
Άλλες φορές πάλι αναρωτιόμουν πως θα είχαν εξελιχθεί τα πράγματα αν οι κινήσεις μου ήταν διαφορετικές και τι θα μπορούσα να είχα αποφύγει. Και ως δια μαγείας θα ακουγόταν στα ηχεία μου το ‘’Δε Μετανιώνω’’.
Και καθότι λατρεύω τη λέξη χαμόγελο και ότι αυτό αντιπροσωπεύει, για χρόνια θα είχα ως ήχο ξυπνητηριού μου το ‘’Σαν Γελάς’’.(Στις μαύρες μέρες μου, βέβαια το ξυπνητήρι-κινητό μου, φλέρταρε πολύ με πτώση από τον τέταρτο όροφο, αφού δεν υπήρχε καμία διάθεση για γέλια και χαμόγελα.)
Αξίζει να αναφερθεί ότι σε όλες τις δεκαετίες της καριέρας του, προσάρμοσε την μουσική του με την ατμόσφαιρα και τις τάσεις της εποχής κρατώντας την ταυτότητα του.
Όταν φτιάχνεις ένα τραγούδι, στην ουσία τι κάνεις; Καταφέρνεις να εκφράσεις κάτι που θα μπορούσε να μπει στο στόμα κάποιου άλλου που δεν μπορεί να το πει, επειδή δεν έχει τον τρόπο, δεν έχει τις λέξεις. Η δυνατότητα για έκφραση εμπεριέχει ένα στοιχείο λύτρωσης, εκφράζεσαι και φεύγει ένα βάρος από πάνω σου, ανακουφίζεσαι.
Το καλοκαίρι του 2022 έχοντας βγει σιγά σιγά από τον κορονοϊό, οι συναυλίες και τα φεστιβάλ αρχίζουν να ξεμυτίζουν. Η κατά 6 χρόνια μικρότερη φίλη μου Ειρήνη μαζί με τον άντρα της τον Σταύρο, βρέθηκαν στον Έβρο, στο φεστιβάλ Άρδας.(Αυτή η διαφορά ηλικίας μας, τους εμπνέει στο να με αποκαλούν γριά, Μαθουσάλα και διάφορα άλλα κοσμητικά, ηλικιακά, παρατσούκλια).
Κάποια στιγμή χτυπάει το τηλέφωνο μου και αρχίζει να μου περιγράφει τις εντυπώσεις της. Τώρα λέει τραγουδάει ένας κυριούλης. Τα αυτιά μου πιάνουν τον στίχο ‘’Κοροϊδεύουν τα κλουβιά’’. Ανασηκώνομαι από την καρέκλα μου εκστασιασμένη..
«Ο Τουρνας είναι αυτός»; την ρωτάω.
«Εεε, δε ξέρω…» μου απαντάει.
Της στέλνω επιτόπου, μια φωτογραφία που έχω μαζί του από κάποιο live του, χρόνια πριν.
«Ναι, ναι! Αυτός είναι» μου λέει.
«Καλά! Ούτε τον Τουρνα ξέρεις; Έλεος κάπου με τη γενιά σου!» απάντησα έξαλλη.
Στη συνέχεια, άρχισα να εκφράζω την αγάπη μου για τον Κώστα Τουρνά με έναν ‘’ξερολιστικο’’ μουσικό μονόλογο που της είναι γνώριμος: «Θυμάσαι που σου έλεγα για εκείνο το περιστατικό; Τουρνά άκουγα. Θυμάσαι που σου έλεγα για εκείνο και το άλλο; Τουρνα άκουγα. Ξέρω πως όταν παθιάζομαι πολλές φορές και μιλάω για μουσική, ο συνομιλητής μου θα σκεφτεί ένα και μόνο πράγμα. «Ωχ, άρχισε!» άλλα πραγματικά δε μπορώ να σταματήσω.
Και κάπως έτσι, τουλάχιστον έμειναν 5-10 πληροφορίες στο μυαλό της Ειρήνης για τον Κώστα Τουρνά και τούς Poll. Κλείνοντας το τηλέφωνο αναρωτιόμουν αν έχω όντως μουσικές γνώσεις ή αν απλά μεγάλωσα. Μου φάνηκε περίεργο να μην αναγνωρίζουν παιδιά των 90’s τον Κώστα Τουρνα και την μουσική κληρονομιά του.
Στο επόμενο δευτερόλεπτο θυμήθηκα, εγώ το παιδί του ’85, πότε τον άκουσα πρώτη φορά.
Αν και τραγούδια όπως το “Κορίτσι του Μάη” και “Το σχολείο” ήταν δεκαετίες πριν, στα αυτιά μας, όταν ήμασταν πιτσιρίκια ήταν αρκετά γνώριμα και συνηθίζαμε να τα χορεύουμε στα παιδικά πάρτι.
Έτσι λοιπόν ένα μεσημέρι στο χωριό, τα παλιά χρόνια μην έχοντας τίποτα να κάνω πήρα το κασετόφωνο του παππού μου και άρχισα να αλλάζω τους σταθμούς στο ραδιόφωνο, τον έναν μετά τον άλλο, μέχρι να βρω κάτι που θα μου τραβούσε την προσοχή.
Έπεσα πάνω σε έναν, που έπαιζε ελληνικά 60’s και 70’s. Φόρεσα ένα μακρύ φουστάνι της μητέρας μου, στερέωσα ένα μακρύ φουλάρι στα μαλλιά μου και πάτησα το rec από το κασετόφωνο χωρίς να με νοιάζει πια κασέτα θα κατέστρεφα(Εν τέλη, είχε μέσα μια κασέτα με ζουρνάδες).
Άρχισα να χορεύω και να τραγουδάω δυνατά “Και η αγάπη μας θα ζήσει αιωνια ,δε θα την σβήσουνε ποτέ τα χρόνια’”
Και μετά, να σου το “Έλα ήλιε μου”. Ένιωσα μια γρήγορη απογοήτευση που μου χάλασε το πάρτι μου, ένα άγνωστο, μη χορευτικό τραγούδι, άλλα στα επόμενα δευτερόλεπτα απλά το είχα ερωτευτεί. Και απλά επίσης εκείνη τη μέρα συνειδητοποίησα πόσο λαχταρούσα να μάθω να παίζω κιθάρα.
Όσο σιγά – σιγά μεγάλωνα και ανακάλυπτα τη μουσική του, τόσο με τους Poll όσο και τη σόλο καριέρα του, τόσο πιο πολύ θα εκτιμούσα τον άνθρωπο Κώστα Τουρνά.
Το θάρρος του να τραγουδήσει τα πιστεύω του, γνωρίζοντας την μη εμπορική επιτυχία τους, το ρομαντικό απλό ύφος του όταν τραγουδάει για αγάπη, τις συνεργασίες του με καλλιτέχνες διαφορετικής ας πούμε μουσικής κουλτούρας καταρρίπτοντας μουσικές ταμπέλες και πολλά – πολλά άλλα, τον κατέστησαν για μένα στη λίστα με τους αγαπημένους μου Έλληνες μουσικούς.
Και μια από τις αφίσες του, θα είχε θέση στον τοίχο του εφηβικού μου δωματίου δίπλα στους Pearl Jam, τους Guns N’ Roses, της Joan Jett κτλ.
Μια αφίσα του παρατηρώντας την με πείθει πως είχαμε και εμείς οι Έλληνες ένα παιδί των λουλουδιών που είχε μέσα του το ταλέντο περίσσιο.
