Συνέντευξη στον Χρήστο Σατανίδη
«Πολλοί νόμιζαν πέθανα, μα έκανα πως κοιμάμαι»
Δε θα μπορούσα να βρω ιδανικότερο τίτλο, από τους στίχους του, ενός εκ των 2 νέων τραγουδιών της Κατερίνας Στανίση, που ήταν και η αφορμή για τη συνομιλία μας. Ας είμαστε ειλικρινείς, την Κατερίνα ή καλύτερα την Κατερινάρα μας, την αγαπάμε όλοι. Γιατί η ίδια εκτός του ότι είναι ένα από τα καλύτερα και αυθεντικότερα πλάσματα της μουσικής σκηνής, είναι και από τις λίγες ερμηνεύτριες, που το «αχ» της ζωής της, το καταθέτει, μέχρι σήμερα στα τραγούδια και τις ερμηνείες της.
Γιατί η ζωή της, δεν ήταν πάντα στρωμένη με τα ατέλειωτα λουλούδια που δέχεται σε κάθε εμφάνιση της, αλλά και με πολλά αγκάθια.
Να ξεκινήσουμε από το σήμερα, όπου κάνετε την έκπληξη, και κυκλοφορείτε 2 νέα τραγούδια μαζί.
Νιώθω αυτή τη φορά, σαν να βγάζω πρώτη φορά δίσκο. Δίχως να πω τίποτα στον στιχουργό, έγραψε ότι ακριβώς ήθελα να πω. Έχω μεγάλη χαρά.
Αναφέρεστε κυρίως, στο ζεϊμπέκικο «Έκανα πως κοιμάμαι», που τολμώ, σαν μια προσωπική εκτίμηση, να το κατατάξω, στα μεγάλα τραγούδια σας.
Είναι 2 μέρες που βγήκε και νιώθω παίρνει ήδη το δρόμο του. Είναι εντελώς βιογραφικό τραγούδι, αλλά πιστεύω πως θα αγγίξει τον κόσμο, γιατί περνάμε όλοι δύσκολες καταστάσεις, αφορά τους απλούς καθημερινούς ανθρώπους.
«Πολλά ταξίδια έκανα, μα ένα θα θυμάμαι, που νόμιζαν πως πέθανα, μα έκανα πως κοιμάμαι». Ξεχωρίζω αυτόν το στίχο και ρωτάω, πόσο σας αντιπροσωπεύει;
Θα σου πω την ιστορία, απλά πρώτα θέλω να αναφέρω, πως τα 2 νέα τραγούδια «Έκανα πως κοιμάμαι» και «Να με συγχωρείς» έγραψαν τη μουσική ο Κωνσταντής και τους στίχους ο Χρήστος Αναστασίου. Πρέπει να τα λέμε αυτά, διότι η όποια επιτυχία, δεν είναι μόνο υπόθεση του τραγουδιστή.
Είχε έρθει λοιπόν ο στιχουργός, ένα βράδυ στο καμαρίνι και μου έβαλε κάποια τραγούδια από το κινητό να ακούσω. Τώρα, μέσα στο καμαρίνι και με το άγχος της εμφάνισης, δεν τα πρόσεξα τόσο και πήγα στο studio, όπου ήταν οι δύο δημιουργοί. Όταν μου έβαλαν αυτό το τραγούδι, από τον πρώτο στίχο, «Από παιδί μεγάλωσα με ιδανικά και πρέπει », ένιωσα κάτι και όταν μπήκα να το δοκιμάσω στο studio με πιάσανε τα κλάματα. Περιγράφει όλη τη ζωή μου.
Μια ζωή, που έχετε μοιραστεί με τον κόσμο, πολλές φορές, πως δεν ήταν τόσο εύκολη, όσο ίσως να φανταζόταν κάποιος με τόσες επιτυχίες και αγάπη από τον κόσμο.
Μόνο εύκολη δεν ήταν, «Βοριάδες με χτυπήσανε, μα η ψυχή μου αντέχει», όπως λέει και το τραγούδι. Και ούτε στη δουλεία ήταν πάντα εύκολα. Και αναδουλειές, και άσχημα σχόλια από συναδέρφους. Η νύχτα είναι σκληρή αγορά. Δε βλέπουν το παρελθόν σου, κοιτάνε πιο πολύ το σήμερα.
Κάπως έτσι, από μια μάλλον μη καλογραμμένη ηχογράφηση σε ένα κινητό, είχατε εντοπίσει και μια διαχρονική επιτυχία σας, το «Σ’έχω κάνει Θεό»
Σωστά. Ψάχναμε υλικό, για τον τότε νέο δίσκο που θα κάναμε, και ακούσαμε και αυτό το τραγούδι και τολμώ να πω, πως παρ’όλη τη μη καλή ηχογράφηση, κατάλαβα πως αυτό το τραγούδι, κάτι λέει. Και έλεγε μια αληθινή ιστορία. Πιστεύω πως τα τραγούδια, που φτιάχνονται από αληθινές ιστορίες, πάντα τα αισθάνεται και ο κόσμος και τα κάνει επιτυχίες.
Μου είπατε πριν λίγο, πως ενώ ήσασταν στο καμαρίνι, δεν προσέξατε τα τραγούδια τόσο πολύ, λόγω της άγχους για την εμφάνιση σας. Τόσα χρόνια μετά, δεν έχει φύγει αυτή η αγωνία ακόμα;
Όχι και ανυπομονώ να βγω στην πίστα. Είμαι τόσα χρόνια στη νύχτα και αν έρθεις να με δεις, θα καταλάβεις, πως με το ζόρι συγκρατώ τα δάκρυα μου. Σηκώνεται ο κόσμος όρθιος να με υποδεχτεί. Πιστεύω είναι αμοιβαία η συγκίνηση.
Κυρία Στανίση, έχοντας ζήσει δεκαετίες με τεράστιες επιτυχίες, πλατινένιους δίσκους, φτάνοντας στο σήμερα, που όλο το μουσικό τοπίο έχει αλλάξει και οι προβολείς πέφτουνε σε νεότερους καλλιτέχνες, αισθάνεστε σήμερα πιο αληθινή την αγάπη του κόσμου; Ότι αναμετρηθήκατε με τη διαχρονικότητα και την κερδίσατε;
Πλατινένιος δίσκος είναι ο κόσμος, όλα είναι στην πράξη. Κάθε δίσκος που γίνεται χρυσός, είναι μια επιβράβευση αλλά αυτό που ζεις από κοντά, ο παλμός του κόσμου, δεν αγοράζεται. Δε ξέρω αν σήμερα, για μένα, είναι πιο έντονος ο παλμός σε σχέση με τότε, αλλά ξέρω σίγουρα πως ποτέ δεν είπα ψέματα στον κόσμο, έδειξα επί σειρά ετών ποια είμαι. Και δεν ήμουν ποτέ η τραγουδίστρια που διαφημίστηκε πολύ, δε στηρίχτηκε πολύ.
Το έχετε αναφέρει σε πολλές συνεντεύξεις σας πάντως, πως είχατε παράπονα από τις εταιρίες.
Σε κάποιες δε με πρόσεξαν καθόλου. Δεν είναι ότι δε με πρόσεχαν πάντα, αλλά στις εταιρίες έπεφτε το βάρος στα παιδιά, που υποστήριζαν το πιο μοντέρνο ρεπερτόριο.
Τους λαϊκούς, μας είχανε λίγο… σνομπαρία. Ο κόσμος ξέρει πως υπήρξα αγωνίστρια και πήγα με το σταυρό στο χέρι. Και το σέβεται. Η μεγάλη μου επιτυχία, ήταν πως έβγαζα δίσκο τότε, έβλεπε ο κόσμος στα δισκοπωλεία «Στανίση» και έμπαινε και με αγόραζε, χωρίς να ακούσει τα τραγούδια πρώτα.
Δεν ήμουν πάντα πρώτη γραμμή και δεν κυνηγούσα πάντα την πρώτη γραμμή. Ήθελα να κάνω, βέβαια επιτυχία, αλλά κυρίως να κάνω σωστά τη δουλειά μου. Χρήστο, αγωνίζομαι χρόνια μόνη μου, δεν ήμουν πάντα σε εταιρίες, πλήρωνα τις παραγωγές μου, πήγαινα χτυπούσα πόρτες και ας ήμουν η Στανίση. Έδινα τραγούδια σε σταθμούς και δεν τα παίζανε, με προφάσεις ότι η εποχή ζητάει άλλα πράγματα.
Ναι, το κατανοώ αυτό, αλλά το καλό τραγούδι, όπως αυτά που είχαμε κάνει με τον Πολυκανδριώτη ή τον Χρυσοβέργη τα πιο τελευταία χρόνια, άξιζαν να παιχτούν. Τα έβγαζα μόνη μου. Δεν έκανα παλιακά τραγούδια, έκανα τραγούδια σαν αυτά με τα οποία με αγάπησε ο κόσμος, στο τώρα. Βέβαια υπάρχουν ως σήμερα, κάποια ραδιόφωνα που αγαπάνε και υποστηρίζουν το λαϊκό τραγούδι, αλλά είναι λίγα.
Οι παλιές εποχές της δισκογραφίας, τότε που υπήρχε ο δίσκος, η ελεύθερη ραδιοφωνία, δίχως playlists κλπ, σας λείπουν;
Ναι, βγάζαμε τραγούδια, τα ψάχναμε, υπήρχε μια δημιουργική διαδικασία και φτιάχναμε ρεπερτόριο. Τραγουδάμε σήμερα, τραγούδια 40 ετών, που τότε μπορεί να μην ακούστηκαν και με τα χρόνια τα ανακάλυπτε ο κόσμος.
Να γυρίσουμε λίγο στα δεκαετία του 80. Μαζί με εσάς, πρωταγωνιστούσαν στη νύχτα ονόματα, όπως η Δούκισσα, ο Κοντολάζος, η Σακελλαρίου, η Διαμάντη. Οι συγκεκριμένοι πχ, τραγούδησαν τραγούδια όπως «Δεν παντρεύομαι, Οι σαραντάρες, Ο κοντός με τη γραβάτα, ο Παπαγάλος, κλπ». Στους δικούς σας δίσκους, δεν βρίσκω τέτοια τραγούδια.
Δε μου άρεσαν, αλλά είχα και το ελεύθερο από την Polygram, να πω αυτά που ήθελα. Φυσικά σε ένα δίσκο, δεν είναι όλα διαμάντια, αλλά δεν είπα τραγούδια γελοία. Δεν έχω κάποιο τραγούδι για το οποίο να ντρέπομαι. Ξεκίνησα άλλωστε με το «Μυστικέ μου έρωτα».
Θέλω να σας εξομολογηθώ, πως πάντα είχα μια αδυναμία, στα θαμμένα διαμάντια των δίσκων. Σε αυτά, που ενώ ήταν υπέροχα, είτε δεν αναγνωρίστηκαν πολύ ή και καθόλου. Έχετε εσείς τραγούδια, που θεωρείται αδικημένα; Θα σας πω για μένα, το «Έρημη σαν πόλη», το θεωρώ από τα ωραιότερα σας.
Και εγώ το ξεχωρίζω αυτό το τραγούδι. Δυστυχώς δε μπορούν όλα τα τραγούδια να γίνουν επιτυχίες και ας είναι αριστουργήματα. Έτσι στα γρήγορα, σκέφτομαι το«Με πρόδωσες» του Μουσαφίρη, που τότε το έλεγα 5 φορές το βράδυ. Το «Τι να θυμηθώ από σένα», το «Δε ρωτάς τι κάνω», το «Αγαπάω δύσκολα», το «Εγώ», το «Φοβάμαι».
Έχετε κάνει όμως σπουδαία τραγούδια και κυρίως ανατρεπτικές και απρόσμενες συνεργασίες. Να θυμίσω για αρχή, πως σας πίστεψαν στα πρώτα σας βήματα ο Στέλιος Καζαντζίδης και ο Γιώργος Νταλάρας και στα επόμενα χρόνια ήρθε ο Μαχαιρίτσας, ο Κραουνάκης, ο Πανούσης, η Λένα Πλάτωνος.
Πόσο χαίρομαι για αυτές τις συνεργασίες. Ήταν μεγάλη τιμή, να με καλέσουν αυτοί οι εξίσου σπουδαίοι άνθρωποι και καλλιτέχνες. Εννοείται πως δεν έκανα αυτές τις συνεργασίες, περιμένοντας το «σουξέ» ή να λέω τα τραγούδια αυτά στο μαγαζί. Βέβαια να σου πω, ότι κυρίως του Κραουνάκη τα τραγούδια μου τα ζητάνε συνέχεια.
«Τις πληγές τις μετράω εγώ…» από την «Κυριακή» του Σταμάτη Κραουνάκη. Και αυτός ο λυγμός…
Δυστυχώς δεν το είχαν πιστέψει από την εταιρία και δεν το στηρίξαν όσο θα έπρεπε, αλλά το τραγούδι «έγινε» από τον κόσμο.
Πως είχε έρθει η πρόταση από τον Πανούση;
Απλά. Μου ζήτησε να πούμε αυτό το τραγούδι μαζί, φυσικά και δέχτηκα και πέρασα υπέροχα μαζί του. Ήταν κύριος, ήρθε να με υποδεχθεί με μία ανθοδέσμη, μια ευγενική ψυχή. Δυστυχώς κάποιοι κακοπροαίρετοι σχολίασαν αρνητικά και με προκατάληψη το τραγούδι.
«Μια μέρα η πείνα των ανθρώπων, θα σβήσει, τρώγοντας ανθρώπους» από τους «Ανθρωποφάγους» της Λένας Πλάτωνος σε στίχους από τη Μυρτώ Κοντοβά. Ήρθε αυτή η μέρα τελικά;
Δε βλέπεις τι γίνεται; Ο ένας τρώει ήδη τον άλλον. Ώρες – ώρες τρομάζω, με το πόσο αγρίεψαν οι άνθρωποι. Έχουμε χάσει απλά, καθημερινά πράγματα. Την “καλημέρα” με το γείτονα, το “Eίσαι καλα; Χρειάζεσαι κάτι;”
Κάπου εδώ η ηχογράφηση τελείωσε, όχι όμως η συζήτηση.
