Εικόνα: διασταύρωση Μητροπόλεως με Παύλου Μελά. Ένα ζευγάρι στο μικρό μπαλκόνι του δευτέρου περιποιείται τα μικρά λουλούδια του φθινοπώρου. Στο κέντρο της πόλης. Ξεσσαλονίκη. Στο ραδιόφωνο ακούω το αγαπημένο τραγούδι του Monsieur Minimal. Pasta flora. Τελικά αυτή η πόλη δεν θα σταματήσει ποτέ της, να προσφέρει στη μουσική σκηνή αυτής της χώρας. Κι ονειρεύομαι. Ονειρεύομαι πως όλα κάποτε θα αλλάξουν. Και αισιοδοξώ. Μπορούν να αλλάξουν οι πόλεις;
Αν εμείς το θέλουμε. Αν το πιστέψουμε. Στα στενά της Ικτίνου. Στο πάστα φλόρα. Στην Καλαποθάκη. Στη Βαλαωρίτου. Στο Block. Στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος που ακροβατεί μεταξύ απεργιών, αργιών και καλών παραστάσεων. Στο νέο Δημαρχείο που απέκτησε για πρώτη φορά ζωή από το Γενάρη. Στα σκάνδαλα της πόλης που παραμένουν ορφανά και ένας ένας όλοι αθωώνονται. Στα όμορφα δέντρα που όμορφα γέμισαν για πρώτη φορά τα πεζοδρομια της πόλης στο κέντρο. Στα ναυπηγεία της Πυλαίας. Στο άδικα εγκαταλελειμμένο ΒΙΑΜΥΛ. Στην παραλία που περιμένει τη μαρίνα της. Στην Καλαμαριά. Στον πεζόδρομο. Την ακτογραμμή της. Με ένα κάμπριο και τσίτα το ράδιο να τραγουδάω «χιπ-χοπ χάνομαι μεσ' τα δίχτυα πιάνομαι απόψε πέθανα με βρήκανε στην αμμουδιά δίπλα στα κύματα». Να μην καταλαβαίνουν τα πιτσιρίκια πως ένα ροκ στίχος μιλάει για χιπ χοπ. Αυτοί δυστυχώς δεν ζήσανε το Θέατρο Συκεών να πάλλεται. Με τον Παύλο Παυλίδη να μας υπνωτίζει και να πιστεύουμε πως ο κόσμος μας ανήκει. Δεκαεφτά χρόνια μετά, όλοι εμείς που τότε πιστεύαμε πως θα αγγίξουμε το άπειρο, σήμερα αποτελούμε το πιο άγρια χτυπημένο και απογοητευμένο κομμάτι της κοινωνίας. Στο πιο παραγωγικό κομμάτι της ζωής, να μην βρίσκεις δουλειά. Στην ανεργία με δύο πτυχία. Να συνειδητοποιείς πως τα Λαμόγια και τα Τίποτα έχουν μαζέψει τον πλούτο που μας υποσχέθηκαν πως μπορούμε κι εμείς να διεκδικήσουμε. Για μια θέση στον ήλιο.
Η Γενιά του Πολυτεχνείου. Ώρες ώρες σκέφτομαι πως αν όλοι αυτοί που αποτελούν τη γενιά του Πολυτεχνείου ήταν εταιρεία, το εταιρικό μάνατζμεντ θα έπαιρνε παγκόσμιες διακρίσεις. Μας πουλήσανε τυχαία διάσπαρτα γεγονότα για μεταξωτές κορδέλες. Και διοίκησαν τη χώρα για 30 χρονια σαν το κυλικείο της γειτονιάς τους. Μάλιστα πολλοί από αυτούς ούτε κυλικείο δεν θα μπορούσαν να διοικήσουν…
Το χρήμα. Μας κάνανε να πιστέψουμε πως έχει μεγαλύτερη αξία ο υλικός πλούτος. Αυτό είναι το μεγαλύτερο λάθος της γενιάς τον γονιών μας. Αντί να μας βοηθήσουν να αποδομήσουμε το χρήμα, το θεοποίησαν. Η στερημένη Ελλάδα είχε ικανοποιηθεί. Αντί να μάθουμε να ζούμε με τα λίγα, τα καλά, διεκδικήσαμε ολοένα και περισσότερα, αγνοώντας πως η ευτυχία κρύβεται εκεί έξω. Στις γωνιές. Στις πλατείες. Στο θερινό σινεμά. Στα πάρκα. Στα λουλούδια. Στο κορίτσι που σερβίρει το ποτό και με χίλιους τρόπους προσπαθείς να πιάσεις κουβέντα. Στην τράκα για τσιγάρα. Σ’ αυτό που θα ταξιδέψει την πόλη όλη. Σ’ όλα αυτά χρωστάμε την Αλλαγή. Να τα αλλάξουμε όλα. Να τα ισοπεδώσουμε για να τα ξαναφτιάξουμε. Μα, πρώτα από όλα να αλλάξουμε το μέσα μας, γιατί οι ευθύνες δεν ανήκουν μόνο εκεί έξω αλλά και εδώ γύρω, μέσα μας…
