Ήταν το 1983 όταν o Κώστας Φέρρης σκηνοθέτησε και παρουσίασε, σε σενάριο του ίδιου και της Σωτηρίας Λεονάρδου, την ταινία «Ρεμπέτικο», μια ταινία ορόσημο, η οποία με αφορμή την πορεία μιας τραγουδίστριας του ρεμπέτικου -υπονοείται η Μαρίκα Νίνου- κατέγραψε την Ελλάδα του μεσοπολέμου, τα ρεμπέτικα, τη ζωή των καλλιτεχνών, τη ζωή στα προσφυγικά. Είναι αυτή η εποχή που θα μοιραστούμε τη Δευτέρα 10 Ιουνίου στο Θέατρο Γης. Για τις ανάγκες της ταινίας ο Σταύρος Ξαρχάκος δημιούργησε νέα τραγούδια φτιαγμένα με παλιά συνταγή που έδιναν την αίσθηση ότι πρόκειται για παλιά ρεμπέτικα. Σε αυτό το ταξίδι πίσω στον χρόνο ερμηνευτές επί σκηνής θα είναι η Ηρώ Σαΐα και ο Ζαχαρίας Καρούνης, που μοιράζονται μαζί μας σκέψεις, συναισθήματα για το Ρεμπέτικο και όχι μόνο.
Τι σημαίνει να είσαι «κομμάτι» του Ρεμπέτικου…
«Αισθάνομαι μεγάλη ευθύνη αλλά και χαρά που είμαι μέρος αυτής της επετειακής – εμβληματικής συναυλίας. Έχοντας ως Οδηγό μας τον Σταύρο Ξαρχάκο και τραγουδώντας ένα κομμάτι της ιστορίας της ελληνικής μουσικής, έχω χρέος να ξεπερνώ σε κάθε συναυλία τον εαυτό μου και να καταθέτω όχι μόνο τη φωνή μου αλλά την ψυχή μου, ώστε να υπηρετήσω επάξια ό,τι τραγουδάω. Πολύ περισσότερο δε, όταν μιλάμε για τους στίχους και τη μουσική του «Ρεμπέτικου». Για μένα -πέραν της συναισθηματικής φόρτισης που έχει η συναυλία αυτή λόγω του ότι παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο κοινό της Θεσσαλονίκης- έχει κάτι που είναι πραγματικά συγκινητικό: τη ματιά του δημιουργού πάνω στο έργο αυτό μετά από 40 ολόκληρα χρόνια! Ο Σταύρος Ξαρχάκος δίνει κατά τη γνώμη μου μια άλλη, εντελώς μεταφυσική μουσική διάσταση στο Έργο αυτό! Όπως είπε κι ένας πολύ αγαπημένος φίλος, η συναυλία αυτή είναι σαν μια Θεία Λειτουργία στην Αγία Σοφία που συμμετέχουν όλοι. Το κοινό και οι άνθρωποι επί σκηνής και γίνονται ένα» επισημαίνει η Ηρώ Σαΐα.
Όσο για τον Ζαχαρία Καρούνη; Το μόνο που μπορεί να μας περιγράψει είναι αυτό που νιώθει. «Μερικά πράγματα που μας συμβαίνουν στη ζωή δεν αναλύονται λογικά, αλλά γίνονται αντιληπτά με το συναίσθημα. Νιώθω λοιπόν μεγάλη συγκίνηση, τιμή και ένα δυνατό αίσθημα ευθύνης να φανώ αντάξιος των προσδοκιών των ανθρώπων που δημιούργησαν τα συγκεκριμένα τραγούδια. Του Σταύρου Ξαρχάκου δηλαδή και του Νίκου Γκάτσου. Από την άλλη το γεγονός ότι ο μαέστρος βρίσκεται μπροστά μας και μας διευθύνει, αποτελεί για μένα ευλογία και συνάμα ασφάλεια ώστε να αποδοθούν τα τραγούδια με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Να σας πω και κάτι άλλο. Μικρή σημασία έχει ότι εγώ είμαι κομμάτι του Ρεμπέτικου 40 χρόνια μετά» αναφέρει και για εκείνον μεγαλύτερη σημασία έχει ότι αυτά τα έργα έχουν συνέχεια και μπορούν να βρουν θέση στο σήμερα. Φέτος συμπληρώνει 13 χρόνια γνωριμίας και συνεργασίας με τον Σταύρο Ξαρχάκο και η στιγμή είναι πολύ κομβική για τον ίδιο. «Ευτύχησα να συνεργαστώ μαζί του σε μια περίοδο της ζωής του κατά την οποία, είχε την ανάγκη να ξαναπροτείνει τα μεγάλα έργα του, όπως το Αμάν Αμήν, το Μεγάλο μας Τσίρκο και τώρα το Ρεμπέτικο. Θα σας πω λοιπόν πως κάθε συναυλία με τον μαέστρο είναι μια ξεχωριστεί εμπειρία. Και δεν αναφέρομαι σε συναυλίες διαφορετικών έργων. Κάθε συναυλία του ίδιου έργου αποτελεί και μια ξεχωριστεί εμπειρία. Τα δικά μου μάτια αυτό αντιλαμβάνονται. Η δική μου ψυχή περιμένει την έκπληξη, το αναπάντεχο, την ευκαιρία να επικοινωνήσω μουσικά στη σκηνή με όλους τους μουσικούς αυτού του πολυπληθούς σχήματος και να δώσουμε υπόσταση στο πνεύμα του στίχου και της μουσικής» λέει ο Ζαχαρίας Καρούνης.
Η συγκίνηση πλάι στις μουσικές του Σταύρου Ξαρχάκου…
Τι είναι αυτό που συγκινεί όμως τους δύο ερμηνευτές στον τρόπο που αντιλαμβάνεται τη μουσική ο Σταύρος Ξαρχάκος; «Είναι πάρα πολλά… τα οποία θα ήθελα πολύ χρόνο να απαριθμήσω. Αν πρέπει να ξεχωρίσω ένα από αυτά, είναι η απευθείας σύνδεσή του με το υπερβατικό κομμάτι της μουσικής. Όταν ασχολείται με τη μουσική είναι σαν να μεταμορφώνεται, σαν να συνδέεται απευθείας με τον Δημιουργό που του έδωσε αυτό το Θείο Χάρισμα» εξομολογείται η Ηρώ Σαΐα.
«Θεωρώ πως ο Σταύρος Ξαρχάκος αντιλαμβάνεται τη μουσική ως μια υψηλή μορφή λόγου. Δηλαδή μέσω της μουσικής συνομιλεί πρώτα με τον εαυτό του, με τους ερμηνευτές και μουσικούς και ύστερα με το ακροατήριο. Με συγκινεί και με συναρπάζει το γεγονός ότι τίποτα δεν αφήνεται στην τύχη του. Όπως σε μια συνομιλία δεν μπορούμε να μιλάμε με ασυναρτησίες έτσι και στη μουσική η κάθε νότα, η κάθε ανάσα, η κάθε παύση, η σιωπή, η κραυγή, ο ψίθυρος, έχουν τεράστια σημασία. Αυτό μας μεταφέρει κάθε φορά που διευθύνει, αλλά και μέσα από τα μουσικά του έργα, που αν τα παρατηρήσει κανείς στη λεπτομέρεια τους είναι γεμάτα από όλα τα στοιχεία που προανέφερα» υποστηρίζει ο Ζαχαρίας Καρούνης.
Ηρώ Σαΐα: «Παράδοση σε προσωπικό επίπεδο… είναι τα παιδικά μου χρόνια»
Είναι ένας άνθρωπος που ανήκει στη μουσική, αλλά και στο θέατρο. Κι αν αναρωτιέται κανείς πως ίσως ο συνδυασμός είναι ένα ζητούμενο για την ίδια… εκείνη απαντά: «Εξαρτάται από το «έργο» το οποίο καλούμαι να ερμηνεύσω. Πάντα μπορεί να υπάρξει θεατρικότητα στο τραγούδι και μουσικότητα στο θέατρο, το «ζητούμενο» λοιπόν είναι να υπάρχουν σε σωστές «αναλογίες» αν μου επιτρέπεται ο όρος…». Έχει μια ιδιαίτερη σχέση με την παράδοση και τους ήχους της, αλλά τι σημαίνει για εκείνη καλλιτεχνικά και προσωπικά; «Παράδοση σε προσωπικό επίπεδο είναι τα παιδικά μου χρόνια, οι ήχοι που τα χαρακτήρισαν. Σε καλλιτεχνικό επίπεδο είναι η κληρονομιά που έχουμε και μπορούμε να αξιοποιούμε ώστε αυτή να μην παραμένει μουσειακό είδος αλλά συνεχώς να εξελίσσεται και να υπάρχει στη ζωή μας».
Η αγάπη, η φιλία, η οικογένεια, η μουσική, η δημιουργικότητα, η προσπάθεια και η δουλειά είναι αυτά τα οποία την κάνουν να νιώθει δημιουργική, ελεύθερη, φωτεινή, αλλά πάντα κρατάει και τα φυλαχτά της από τις συνεργασίες της. «Κρατάω τα πάντα. Θετικές και αρνητικές εμπειρίες, με διαμόρφωσαν σε αυτό που είμαι σήμερα. Όλα τα θυμάμαι και τα ευγνωμονώ». Μετά το προσωπικό της άλμπουμ με τίτλο «Παραδώσου» έρχονται όμορφα πράγματα, μα θα χρειαστεί να περιμένουμε λίγο. «Έχουμε ετοιμάσει κάποια καινούργια τραγούδια με τον Σταύρο Ξαρχάκο σε συνδυασμό και με κάποια παλιά. Όταν έρθει η ώρα θα πούμε περισσότερα».
Ζαχαρίας Καρούνης: «Το ζητούμενο για μένα θα έλεγα πως είναι το ταξίδι»
Αν πρέπει να πούμε ότι κάπου ανήκει… αυτό είναι σίγουρα στην μουσική, αλλά έχει ξεκινήσει και μια ακαδημαϊκή πορεία. «Ανήκω σε ό,τι μπορεί να με συν – αρπάσει, δηλαδή να με πάρει, να με σηκώσει και να με υψώσει πνευματικά όσο γίνεται. Η μουσική μέχρι τώρα υπήρξε και υπάρχει για μένα ως πιστή σύντροφος, εγώ κάνω διάφορες απιστίες, οι οποίες οφείλονται στο γεγονός ότι έχω περιέργεια να γνωρίζω διαφορετικά πράγματα. Στο τέλος της ημέρας βέβαια όλα γίνονται ένα ας μη γελιόμαστε. Το ζητούμενο λοιπόν για μένα θα έλεγα πως είναι το ταξίδι, πέρα από τα λεγόμενα πλάνα καριέρας, τη γνώση για τη γνώση ή την όποια επιτυχία». Είναι δεμένος με τους παραδοσιακούς ήχους και αυτό σημαίνει για εκείνον πολλά. «Αν μιλάμε για τα τραγούδια και τις μουσικές που καταγράφηκαν ως «γέννα» μιας συγκεκριμένης περιόδου και σήμερα αντιμετωπίζονται ακαδημαϊκά και μουσειακά, ναι με συναρπάζει ο ήχος τους αλλά με προβληματίζει πολλές φορές το ερώτημα, πώς μπορεί να λειτουργούν στις μέρες μας. Προσωπικά την παράδοση την βρίσκω παντού και αν θέλετε τη βρίσκω στον τρόπο έκφρασης των ανθρώπων κάθε εποχής. Στον τρόπο κίνησης, στην ομιλία, στο χορό, στο τραγούδι, στο πένθος , στη χαρά, στα κοινά τραπέζια. Με όλα αυτά που αποτελούν τα υλικά του ανθρώπου θέλω να έχω μεγάλη σχέση. Η πρώτη που μου έδειξε το δρόμο ήταν η Δόμνα Σαμίου με την οποία συνεργάστηκα στενά 12 χρόνια. Μεγάλο ρόλο φυσικά έπαιξε και το μεγάλωμα μου σε ένα μικρό χωρίο της Λακωνίας μέχρι την ενηλικίωση μου. Όπου όλα αυτά που προανέφερα ήταν τρόπος ύπαρξης».
Όταν συναναστρέφεται με ανθρώπους που έχουν διάθεση ειλικρινή απέναντί του και όταν βρίσκεται στο μπαλκόνι του σπιτιού του στο Πήλιο και αγναντεύει τη θάλασσα τότε όλα μοιάζουν ποιο φωτεινά και δημιουργικά για εκείνον. Μαζί του πάντα κουβαλά τις αναμνήσεις από τις συνεργασίες του. «Είναι πολλά τα πρόσωπα, πολλές οι συνεργασίες και σίγουρα δεν μπορώ να τα ανακαλέσω όλα. Ξεχωρίζω τη συνεργασία μου με τον Γιώργο Νταλάρα σε συναυλίες και παραστάσεις, κρατώντας τον απαράμιλλο επαγγελματισμό του και τη συμβουλή του να μην επιτρέπω σε κανέναν να μου μειώνει κάτι που έχω αποκτήσει με σπουδές. Θυμάμαι με νοσταλγία την πρώτη μου συναυλία στο Ηρώδειο δίπλα στη Μαρία Φαραντούρη, αλλά και τη Μαριώ σαν μουσική μου «μάνα», με την οποία ξεκίνησα να τραγουδώ στο Περιβολή τ’ Ουρανού. Κρατώ τη σταθερή ματιά και την δημιουργική αυστηρότητα της Δόμνας Σαμίου. Τις συμβουλές του Μίκη Θεοδωράκη όταν ετοιμάζαμε τη συναυλία πάνω στο έργο του Διόνυσος. Τις συζητήσεις μου με τον Σταύρο Ξαρχάκο επί παντός επιστητού και κυρίως για θεολογικά Θέματα, αλλά και τις πολύωρες πρόβες πάνω στο έργο Το μεγάλο μας Τσίρκο, δουλεύοντας με λεπτομέρεια τις λέξεις. Αυτό το έργο ας πούμε πως ήταν για μένα μια πολύ σημαντική στιγμή στην πορεία μου, ερμηνεύοντας το ρόλο του τραγουδιστή. Όπως επίσης και ο ρόλος του στρατηγού Μακρυγιάννη που έλαβε χώρα στην λυρική σκηνή. Είναι πολλά τι να πρωτοθυμηθώ. Να, ένα τελευταίο που πάντα θυμάμαι είναι μια φράση του Σταμάτη Φασουλή όταν ήμουν 19 χρονών και τραγουδούσα στην παράσταση Βίρα τις άγκυρες στο εθνικό θέατρο. «Στην πορεία σου να μη φοβάσαι να παίρνεις αποφάσεις και να έχεις την υπευθυνότητα να δέχεσαι της συνέπειες».
Και κάπου εδώ αφήνοντας πίσω το παρελθόν… έρχονται τα σχέδια για το μέλλον. Ή μήπως όχι; «Έχω πάψει εδώ και κάποιο καιρό να κάνω σχέδια. Όχι δεν έχω κατάθλιψη. Απλά κατάλαβα νωρίς πως στη δουλειά μας η ματαιότητα πολλές φορές μπορεί να σου καταστρέψει υπέροχα όνειρα. Κάνω όνειρα χωρίς σχέδιο. Μέχρι τώρα αυτή η άνευ όρων παράδοσή μου στην πρόνοια του Θεού δεν με έχει προδώσει. Τώρα μπροστά μου έχω το Ρεμπέτικο και με κάνει να χαίρομαι που θα ξαναβρεθώ στη σκηνή με τόσους μουσικούς, με την αγαπημένη μου Ηρώ Σαΐα και τον Μαέστρο. Έχω διάφορες δικές μου συναυλίες που τις ανακοινώνω κατά καιρούς και φυσικά τα γραψίματα μου πάσης φύσεως».
Ταυτότητα Συναυλίας:
Σταύρος Ξαρχάκος | ~ Ρεμπέτικο ~ 40 χρόνια μετά
Σάββατο 7 Σεπτεμβρίου στο Θέατρο Δάσους
Συντελεστές (Με αλφαβητική σειρά):
Ανδρεάδης Θανάσης: ψάλτης
Βασίλας Γρηγόρης: μπουζούκι, τραγούδι
Βεργόπουλος Φώτης: μπουζούκι, τραγούδι
Δρογκάρης Βασίλης: ακορντεόν
Ζάκκας Ηρακλής: μπουζούκι, τραγούδι
Καρούνης Ζαχαρίας: τραγούδι
Καψοκαβάδης Αλέξανδρος: τζουράς, τραγούδι
Κολοβός Κωνσταντίνος: ψάλτης
Κουμεντάκης Λάζαρος: ψάλτης
Λίβανος Δημήτρης: μπουζούκι, τραγούδι
Μιχελλής Θεολόγος: βιολί
Νεοφυτίδης Νεοκλής: πιάνο
Νικόπουλος Γιώργος: κιθάρα, τραγούδι
Ξαρχάκος Σταύρος: ενορχήστρωση – διεύθυνση ορχήστρας, τραγούδι
Πάππος Μανώλης: μπουζούκι, τραγούδι
Πασχαλίδης Βαγγέλης: σαντούρι
Ρέππας Δημήτρης: μπουζούκι, τραγούδι
Σαΐα Ηρώ: τραγούδι
Τζίκας Αντώνης: κόντρα μπάσο
Τρασάνης Χάρης: ψάλτης
Τιμές εισιτηρίων:
VIP Ζώνη (αριθμημένες θέσεις) 25 €
Γενική Είσοδος 20 €
Προπώληση:
https://www.ticketservices.gr/event/stavros-xarhakos-rembetiko-thessaloniki/
Ticketservices.gr – τηλ. 210 7234567
Θέατρο ΑΥΛΑΙΑ – Τσιμισκή 136
Σάρωθρον – Κατούνη 17
