γράφει ο Γιώργος Δημητρόπουλος
Στην πολυποίκιλη πλατφόρμα του Ertflix, που όπου σταθώ και βρεθώ ανάμεσα σε φίλους και γνωστούς δεν σταματώ να παινεύω για το περιεχόμενό της, οι ταινίες εισβάλλουν στη ζωή του θεατή σαν την πιο ταιριαστή παραγγελιά. Αν βρίσκεσαι στην τέλεια υπαρξιακή στιγμή και ψάχνεις ταινία να συντροφεύσετε κάποιον καφέ ή κρασί ή ένα ξαφνικό μπέργκερ από αυτά που ούτε κατάλαβες για πότε παρήγγειλες πάλι, τότε σου έχω τη λύση. Πλησιάζοντας στην τελική απόφαση, ο καναπές έγινε το ασφαλές σημείο της βραδιάς και η ταινιοθήκη του Ertflix μια πύλη για δεκάδες διαφορετικούς κόσμους. Για να μη βυθίζεσαι στην κινούμενη άμμο των τόσων επιλογών (και κρυώσει και το μπέργκερ) μείνε μαζί μου σε μια διαλεχτή λίστα 5+1 ταινιών. Και γράφω +1 γιατί στο τέλος του άρθρου υπάρχει μια επιλογή έκπληξη που σπάνια πετυχαίνεις σε πλατφόρμα, πόσο μάλλον σε κάποια που έρχεται στην οθόνη σου εντελώς δωρεάν.
Happy as Lazzaro (2017) – Alice Rohrwacher
Διαθέσιμο ως την Κυριακή 25/2
Παρουσιάζοντας την πιο “βαριά” και σινεφίλ επιλογή μου πρώτα, ο Ευτυχισμένος Λάζαρος της Alice Rohrwacher είναι μια συγκλονιστική ταινία που συνδυάζει μοναδικά ένα ρεαλιστικότατο δράμα βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα με τον μαγικό ρεαλισμό που προσφέρει ο κινηματογράφος. Το κεντρικό θέμα της ταινίας επικεντρώνεται στον νέο Λάζαρο, έναν αφελή νέο που ζει σε μια απομονωμένη αγροτική κοινότητα στην Ιταλία, συνδέοντας τον με τη σύγχρονη κοινωνία και την ανισότητα. Το χαρακτηριστικό της αφήγησης είναι ο περίεργος χρονολογικός προσδιορισμός των γεγονότων όσο εξερευνόνται θέματα όπως η ανθρώπινη καλοσύνη, η ανεξαρτησία και η προοπτική για αλλαγή. Καταπληκτική ερμηνεία από τον Adriano Tardiolo που υποδύεται τον Λάζαρο και με ιδιαίτερη μουσική επένδυση που αναμιγνύει το παραδοσιακό με το σύγχρονο, καταλήγει να αφήνει τον θεατή με σκέψεις σχετικά με τον χρόνο, τις κοινωνικές δομές αλλά και την ίδια την ανθρώπινη φύση.
Good Time (2017) – Safdie Brothers
Διαθέσιμο ως την Τρίτη 31/12
To Good Time των αδερφών Σαφντί αποτελεί ένα ιλιγγιώδες μωσαϊκό περιστάσεων μπλεγμένες με την ανθρώπινη αποφασιστικότητα και μοιάζει σαν ένα κειμήλιο της παρακαταθήκης που άφησαν οι ταινίες δράσης του 80 να απευθύνεται στο μοντέρνο κοινό. Η ταινία αφορά δύο αδέρφια, ανθρώπους διαλυμένους και πνευματικά πεσμένους στο πάτωμα, που δρουν σε έναν κόσμο ντυμένο με έγκλημα και απελπισία. Οτιδήποτε συμβαίνει έπειτα από μια αποτυχημένη απόπειρα ληστείας σκάει σαν ανεμοστρόβιλος πριν καταλήξει σε ένα φινάλε που δε μοιάζει με κανένα άλλο (με έναν Πάτινσον να δίνει ερμηνεία καριέρας), σχεδόν ονειρικό και εξωπραγματικό. Μια ταινία τριπάκι, σαν ένα όνειρο με νέον φώτα που έλιωσαν και μετατράπηκαν σε εφιάλτη.
It Follows (2014) – David Robert Mitchell
Διαθέσιμο ως την Τρίτη 31/12
Στις παρέες μου μεταξύ σοβαρού και αστείου λέω πως όταν πετυχαίνεις ταινία σκηνοθέτη με τρία ονόματα γενικά δε χάνεις. Ένα από τα πιο τρανταχτά παραδείγματα είναι ο David Robert Mitchell, δημιουργός του επίσης αγαπημένου μου Under the Silver Lake με τον Andrew Garfield. Στο It Follows που προηγείται στη φιλμογραφία του εφαρμόζεται ο άγραφος νόμος που λέει ότι δε χρειάζονται πολλές φανφάρες για να τρομάξεις σε horror. Κάτι κυνηγάει ανθρώπους και αυτό. Επιδερμικά αποτελεί μια πολύ πρωτότυπη ταινία τρόμου που αναλόγως το βάθος που το ερμηνεύει ο θεατής αποκαλύπτει διάφορα μηνύματα που προσπαθεί να θέσει ο Mitchell κυρίως ως παραβολή για τα STD’s. Αναμφισβήτητα creepy ωστόσο και ένα από τα σημαντικότερα φιλμ του μοντέρνου αμερικανικού τρόμου κρίνοντας από το στυλ, την ατμόσφαιρα που χτίζει, τη φωτογραφία και την άρτια εκτέλεση όλων των στοιχείων.
The Rider (2017) – Chloe Zhao
Διαθέσιμο ως την Δευτέρα 03/06
Μπορεί η Κλόε Ζάο να έκανε τον μεγάλο ντόρο στα Όσκαρ με το Nomandland (και δικαίως) όμως τα διαπιστευτήρια είχαν δοθεί μερικά χρόνια νωρίτερα με αυτό το σύγχρονο western. Το Rider αποτελεί μια απίστευτα όμορφη εξερεύνηση ανάμεσα σε όνειρα και πάθη, με την σημαντική λεπτομέρεια ότι η ταινία βασίζεται στην πραγματική ζωή του πρωταγωνιστή. O ήρωας, οι φίλοι του και η οικογένεια του υπάρχουν μέσα στην κινηματογραφική γλώσσα της Ζάο και προφανώς ενώ λήφθηκαν οι απαραίτητες ελευθέριες στην απόδοση της ιστορίας, αυτό δε την κάνει λιγότερο συναρπαστική. Θυμίζει αρκετά Τέρενς Μάλικ χωρίς να αποτελεί μίμηση αλλά με ένα μοναδικό στυλ, χαρακτηριστικό της Ζάο, που μέσω της κινηματογραφικής ομορφιάς μιλά για την αληθινή ομορφιά της αναγνώρισης ότι το να κυνηγάς το όνειρό σου είναι ό,τι πιο γνήσιο μπορείς να κάνεις στη ζωή σου. Μια πραγματικά εντυπωσιακή ταινία που παρουσιάζει τον ανδρισμό στην πιο τρυφερή και ευάλωτη μορφή του.
The Death of Stalin (2017) – Armando Iannucci
Διαθέσιμο ως την Τρίτη 27/2
Δε θα μπορούσε να λείπει από την λίστα μια κωμωδία και ποια θα ήταν καλύτερη από την βιτριολική ματιά του Ιανούτσι που παίρνει ένα σημαντικό ιστορικό γεγονός και το φιλτράρει μέσα από βλάσφημη κωμωδία γεμάτη προσβολές. Μιλώντας για το ταραχώδες και απομονωμένο ρώσικο πολιτικό γίγνεσθαι, ο Ιανούτσι αποδομεί με μπόλικο κυνισμό την πολιτική σοβαροφάνεια. Ειδική μνεία στο υπέροχο καστ που μεταξύ άλλων περιέχει Στιβ Μπουσέμι, Τζόναθαν Άιζακς και Όλγα Κιριλένκο.
Bonus: Cries and Whispers (1972) – Ingmar Bergman
Διαθέσιμο ως 31/12
Ετοιμάζοντας το αφιέρωμα παρατήρησα με μεγάλη μου χαρά πως το Έρτφλιξ έχει προσθέσει στη φαρέτρα του δύο από τις πολλές υπέροχες ταινίες του σπουδαίου Σουηδού δημιουργού, Ίνγκμαρ Μπέργκμαν. Δεν προτείνω την έτερη προσθήκη, το Persona, καθώς το θεωρώ ναι μεν σπουδαιότερο, αρκετά πιο “δύσκολο” δε. Αδυνατώ να χωρέσω σε μερικές λέξεις την ικανότητα του Μπέργκμαν να χωρέσει τόσο ανθρώπινο πόνο και θλίψη μέσα σε 90 λεπτά καθοδηγώντας μαεστρικά τους ηθοποιούς του μέσω των εκφράσεων των προσώπων τους. Το κόκκινο και το λευκό κυριαρχούν με τρόπο που δύσκολα συναντάς στο σινεμά και είναι τόσο ανελέητο που μια θέαση δεν αρκεί, όπως και στο Persona. Από τις ταινίες όμως που η γοητεία τους ζει μέσα σου βαθιά για πολύ καιρό.
