του Γιάννη Παπαδόπουλου
Πόσο διαφορετική θα ήταν η ματιά μας, αν είχαμε μιλήσει με ανθρώπους που δεν είχαν την τύχη να ψηφίσουν ποτέ. Αν ακούγαμε ιστορίες από κόσμο που έμπαινε στο παραβάν και φοβόταν να κλείσει τον φάκελο με τη ψήφο του. Πόσο θα άνοιγε το μυαλό μας, αν συζητούσαμε με ανθρώπους που ακόμα ψάχνουν συγγενικά πρόσωπα που το μόνο που έκαναν ήταν να κατέβουν σε μια διαδήλωση.
Οι εκλογές είναι η γιορτή της δημοκρατίας. Και δημοκρατία σημαίνει να σέβομαι τις απόψεις του άλλου, να μην χρειάζεται να απαιτώ να ακουστούν και οι δικές μου. Δημοκρατία είναι να είσαι επιβάτης ενός λεωφορείου που τη μία φορά πηγαίνει δεξιά, μία αριστερά, μία ευθεία και να μην ανατινάζεις το λεωφορείο επειδή δεν έστριψε εκεί που ήθελες. Φυσικά δημοκρατία είναι να έχεις το δικαίωμα να κατέβεις αν δεν σου ταιριάζει η διαδρομή.
Δεν ξύπνησα και είπα να φιλοσοφήσω. Ξύπνησα λυπημένος, που οι εκλογές και το εκλογικό αποτέλεσμα, έγινε αφορμή να βρίζονται, να απαξιώνονται πολίτες αυτής της ταλαιπωρημένης και κατεστραμμένης από τον διχασμό χώρας.
Ποιος μας έδωσε το δικαίωμα να χαρακτηρίζουμε κατώτερους κάποιους, από αυτό που επέλεξαν τη δεδομένη χρονική στιγμή; Ποιος μας δίνει το δικαίωμα να κρίνουμε αν κάποιος επέλεξε να μην ψηφίσει και να τον λέμε προδότη;
Θα αναρωτηθώ μόνος και θα προσπαθήσω να καταλάβω τι προκαλεί την οργή και το μένος ορισμένων. Αν βλέπεις ένα καράβι να πηγαίνει προς το παγόβουνο επειδή ο καπετάνιος είναι μπλε, πράσινος, ροζ, κόκκινος δεν πρέπει να φωνάξεις; Σαφώς. Αλλά στον καπετάνιο, όχι στον συνεπιβάτη. Στον συνεπιβάτη δίνεις χέρι βοηθείας. Αν ξέρεις να κολυμπάς, δεν του πατάς κεφάλι να πνιγεί, επειδή ήταν δεξιά σου ή αριστερά την ώρα της σύγκρουσης.
Τουλάχιστον σε ένα τέτοιο κόσμο θέλω να ζω εγώ. Οι εκλογές στις δημοκρατίες ενώνουν, δεν διχάζουν. Τελείωσαν οι εποχές που τα σημαιάκια στις πλατείες χαλούσαν οικογένειες. Βάζαν στάμπες και ετικέτες. Τελειώσανε, όπως τελείωσε και η τυφλή υποστήριξη στα κόμματα και τους κυβερνώντες.
Και η δημοκρατία σου επιτρέπει να ψηφίζεις κάθε μέρα. Δεν τελειώνει η αντιπολίτευση και ο αγώνας για ένα καλύτερο σήμερα και αύριο όταν βγούνε τα αποτελέσματα. Ο δρόμος είναι ανοιχτός. Και μπορείς να τον γεμίσεις με τις φωνές σου, τον ιδρώτα σου, τα δάκρυα σου. Να απαιτήσεις, να διαφωνήσεις να κερδίσεις. Και εκεί χρειάζεσαι και τη φωνή αυτού που βρίσκεται δεξιά σου, και το χέρι αυτού που βρίσκεται αριστερά σου.
