O Γιάννης Παπαγεωργίου γυρίζει σε όλη την Ελλάδα στο πλαίσιο των φθινοπωρινών του εμφανίσεων, όπου παρουσιάζει ένα μουσικό πρόγραμμα εφ’ όλης της ύλης. Κεντρικός άξονας του προγράμματος τα τραγούδια του καινούργιου δίσκου “Σκορπάω” που κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες από την Minos Emi, όπως και τραγούδια της ήδη υπάρχουσας δισκογραφίας του Γιάννη. Θα τον δούμε σε μερικές μέρες στη Ζώγια!
Γιάννη, πως πάνε οι φθινοπωρινές εμφανίσεις;
Το διάστημα αυτό έχω μπει για τα καλά στις χειμερινές μου δραστηριότητες, όπου παράλληλα με την μίνι περιοδεία για την οποία προετοιμάζομαι και περιμένω με μεγάλη λαχτάρα, κάνω τις πρόβες μου, γράφω τα τραγούδια μου, παραδίδω τα μαθήματα μου στο εργαστήριο της λαϊκής κιθάρας το οποίο διανύει τον πέμπτο του χρόνο ζωής. Ταυτόχρονα, στον ελεύθερο χρόνο που ξεκλέβω, ασχολούμαι με χειρονακτικές εργασίες, σκάβω, βάφω, σοβατίζω, για κάτι όμορφο που έρχεται σε λίγο καιρό και θα συνδυάσει όλα τα παραπάνω που προανέφερα.
Τι ρόλο παίζει στη ζωή σου η μουσική; Πότε ξεκίνησε να είναι πρωταγωνίστρια στην καθημερινότητά σου;
, ακόμα κι απ’ τα πρώιμα παιδικά μου χρόνια, έχοντας το ρόλο του ακροατή και του επίδοξου οργανοπαίχτη. Η επιλογή μου να συνδυάσω τη μουσική με το κομμάτι των σπουδών, μπαίνοντας μέσα στον κύκλο της εκπαιδευτικής και ακαδημαϊκής κοινότητας, δε μου έχει αφήσει το περιθώριο να μην είναι η μουσική ο πρωταγωνιστής της καθημερινότητας μου, καθότι μέσα από τις διάφορες πτυχές της, ταυτίζεται και με το βιοπορισμό μου. Αν και από την ηλικία κιόλας των πέντε ετών ήμουν μέσα σε αυτή, νομίζω πως από την περίοδο της ενηλικίωσης, δηλαδή γύρω στα δεκαοχτώ μου χρόνια, εντυπώθηκε μέσα μου ακόμα ισχυρότερα η θέση της μουσικής στη ζωή μου.
Πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησε ο νεος δίσκος σου, πως είναι αυτή η εμπειρία να την ζεις εκ των έσω;
Ο δίσκος «Σκορπάω» ήταν η τρίτη δισκογραφική δουλειά μου. Κάθε εργασία που ολοκληρώνεται, ανάλογα με τη θέση, το χρόνο και τον χώρο στα οποία βρίσκομαι εκείνη την περίοδο, με φέρνει αντιμέτωπο με διαφορετικά προσωπικά ερωτήματα, μού ορίζει μια διαφορετική τοποθέτηση της εκάστοτε εργασίας στο καλλιτεχνικό στερέωμα αλλά και στο κοινωνικό γίγνεσθαι, έτσι όπως το αντιλαμβάνομαι και το βιώνω.
Αυτά που παραμένουν πάντως αναλλοίωτα είναι η χαρά της υλοποίησης, η απόλαυση όλων των βημάτων ένα-ένα, σαν να χτίζεις κάτι τούβλο – τούβλο και στο τέλος να το βλέπεις να ολοκληρώνεται. Τη χαρά και την ικανοποίηση αυτή εγώ την πληρώνομαι σε δόσεις, από τη γέννηση ενός τραγουδιού μέχρι το να φτάσει το τραγούδι στα αυτιά των ακροατών. Άλλωστε κάθε δίσκος, κάθε έργο, είναι μια φωτογραφία όλων αυτών που δούλεψαν για να παραχθεί το αποτέλεσμα σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή και αυτό είναι πραγματικά κάτι σπουδαίο όταν φτάνει στο τέλος του.
Το ρεπερτόριο σου έχει τραγούδια μεγάλων συνθετών και αγαπημένων. Ποια είναι αυτά τα τραγούδια που σε δυσκόλεψαν λίγο παραπάνω από τα υπόλοιπα;
Επιλέγω τραγούδια που θεωρώ ότι αφήνουν το αποτύπωμα τους στο χρόνο γιατί είναι πάντα παρόντα, ο στίχος τους διαχρονικός και όχι εφήμερος, η μουσική τους στιβαρή και όχι κολάζ αταίριαστων νοτών. Γνώμονας μου είναι το καλό τραγούδι και φυσικά να μου ταιριάζει στην επιτέλεσή του και να θέλω να το τραγουδήσω. Όχι απαραίτητα ο συνθέτης ή ο στιχουργός. Βέβαια μοιραία προκύπτει να πέφτω σε συνθέτες ορόσημα που τα τραγούδια τους πληρούν τις παραπάνω προϋποθέσεις, κι έτσι όταν στήνω ένα πρόγραμμα που βασίζεται στην έντεχνη λαϊκή μουσική των τελευταίων πολλών χρόνων, δεν μπορεί να λείπουν από το πλάνο μου συνθέτες όπως ο Λοΐζος, ο Πάνου, ο Παπάζογλου, ο Περίδης.
Εκεί που μπορεί να συναντήσω δυσκολία είναι όταν δεν έχω κατανοήσει πλήρως ένα κομμάτι, είτε πρόκειται για τη μουσική του φόρμα, για την αρμονική του ακολουθία, για το νόημα των στίχων του. Αν δεν επέλθει αυτή η ενδελεχής διείσδυση στον πυρήνα του κομματιού, στις συνθήκη που γράφτηκε αλλά και στη συνθήκη που ψάχνω να δημιουργήσω στο «τώρα» της ερμηνείας, δεν νιώθω καλά, ασφυκτιώ, πρέπει να το διορθώσω.
