Philip Roth “Πατρική Κληρονομιά” (μετάφραση: Tάκης Κίρκης) , Eκδόσεις: Πόλις (2013), σελίδες: 248
Γράφει η Κατερίνα Βιτζηλαίου (Instagram account: the.booklist_)
O συγγραφέας Φίλιπ Ροθ (Philip Milton Roth, 1933 – 2018) ήταν Αμερικανός συγγραφέας εβραϊκής καταγωγής. Το πρώτο του βιβλίο «Αντίο Κολόμπους» εκδόθηκε το 1959. Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία & και Αγγλική Λογοτεχνία & δίδαξε δημιουργική γραφή και συγκριτική λογοτεχνία σε ακαδημαϊκό επίπεδο. Το έργο του αναγνωρίστηκε τόσο από κριτικούς όσο και από το αναγνωστικό κοινό.
Έχει κερδίσει πολυάριθμα βραβεία, όπως το 2011 που βραβεύτηκε για την συνολική προσφορά του στη λογοτεχνία με το “Διεθνές βραβείο Μπούκερ” και τo 2012 που τιμήθηκε με το “Βραβείο Πρίγκιπας της Αστούριας.”
Η “Πατρική κληρονομιά“ ανακηρύχθηκε από το περιοδικό “Time” ως το Καλύτερο Βιβλίο του 1993 στην κατηγορία της μη μυθοπλαστικής πεζογραφίας.
Πρόκειται για μια προσωπική αφήγηση του συγγραφέα που συνδυάζει την αυτοβιογραφία με το μυθιστόρημα και η οποία περιγράφει τα τελευταία χρόνια της ζωής του πατέρα του.
Η ιστορία ξεκινά με την αποκάλυψη ότι ο πατέρας του Ροθ, πάσχει από καρκίνο του εγκεφάλου. Μετά την αρχική διάγνωση, ο συγγραφέας αναλαμβάνει να φροντίσει τον πατέρα του, αναπολώντας παράλληλα στιγμές από το παρελθόν τους.
Ο πατέρας του με φοβερή μαχητικότητα και ρεαλισμό, προσπαθεί να αντιμετωπίσει αξιοπρεπώς αυτή την δύσκολη περιπέτεια της υγείας του. Σύμμαχος του σε αυτή του την περιπέτεια, είναι τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας του, τα οποία ενώ ως εκείνη την στιγμή μόνο προβλήματα του δημιουργούσαν στην σχέση του με τους γύρω του, τώρα ήρθε η στιγμή να του φανούν χρήσιμα:
Ο ανάλγητος χαρακτήρας του, το πείσμα του που έφτανε στα όρια του εγωισμού και οι παρωπίδες που έβαζε σε ότι δεν τον συνέφερε, την δεδομένη στιγμή τον βοηθούν να επιδείξει δύναμη και ψυχραιμία στην ασθένεια του.
Ο Ροθ περιγράφει με λεπτομέρειες την καθημερινή πάλη του πατέρα του με την ασθένεια, αποκαλύπτοντας τις στιγμές αδυναμίας και δύναμης, την ελπίδα αλλά και την απόγνωση.
Οι αφηγήσεις του είναι γεμάτες τρυφερότητα και ειλικρίνεια, αναδεικνύοντας την πολυπλοκότητα της σχέσης τους και την επιρροή του πατέρα του στη ζωή και το έργο του.
To θέμα του βιβλίου μπορεί να είναι πολύ βαρύ, αλλά η αμεσότητα, η απλότητα και η ειλικρίνεια με τις οποίες μας το επικοινωνεί ο συγγραφέας, αυτόματα το απομυθοποιούν, το ξεγυμνώνουν και το λειαίνουν.
Αγαπημένο μου σημείο του βιβλίου είναι εκείνο στο οποίο ο Ροθ πείθει τον πατέρα του να αφήσει τα πάντα στην διαθήκη του στον αδερφό του και όχι σε εκείνον, διότι ο ίδιος ως ήδη φτασμένος συγγραφέας δεν είχε κάποια οικονομική ανάγκη.
Σύντομα όμως μετανιώνει οικτρά για αυτή του την προτροπή, νιώθοντας πως ο ίδιος απέκοψε τον εαυτό του από την πατρική κληρονομιά, η οποία δεν έχει να κάνει με τα υλικά αγαθά, αλλά με το ηθικό κομμάτι της αναγνώρισης και της αποδοχής των γονιών μας και με την ανάγκη μας να κατανοήσουμε και να αποδεχτούμε τις ρίζες μας.
Και αυτό θεωρώ ότι είναι και το βαθύτερο νόημα του βιβλίου. Σε όποια ηλικία και αν έχουμε φτάσει, όσο και αν έχουμε κερδίσει την αναγνώριση του κοινωνικού μας περίγυρου, έχουμε ανάγκη να λάβουμε αλλά και να αποδεχθούμε την “κληρονομιά” των γονιών μας.
Το ανάγνωσμα αυτό κατάφερε να αγγίξει την καρδιά και την ψυχή μου με τρόπο ανεξίτηλο. Συμπάσχω, συμπονώ, ταυτίζομαι. Συχνά και απροειδοποίητα ανακαλώ κομμάτια του. Και αν αυτό δεν είναι μεγάλη επιτυχία ενός βιβλίου, τότε δεν ξέρω τί άλλο μπορεί να είναι.
Ο Ροθ με απίστευτη γενναιοδωρία και με φιλόξενο τρόπο μας ανοίγει την πόρτα της ιδιωτικής του ζωής και μας προσκαλεί να περάσουμε μέσα.
Εγώ την διάβηκα με μεγάλη χαρά και ευγνωμοσύνη, εσείς θα το τολμήσετε;
