Το 1992, πάνω στη διεθνοποίηση του φεστιβάλ, ο Δημήτρης Εϊπίδης δημιούργησε τους Νέους Ορίζοντες, οι οποίοι σε μια εποχή που οι προσβάσεις των θεατών στο παγκόσμιο σινεμά ήταν ανύπαρκτες, αποτέλεσαν σημαντικό σχολείο. Το 2006, το χωρίς Εϊπίδη φεστιβάλ αντικαθιστά κατά κάποιο τρόπο τους ορίζοντες με τις Ημέρες Ανεξαρτησίας του Λευτέρη Αδαμίδη που πετυχαίνουν μια μετεξέλιξη του προγράμματος (εφόσον πλέον οι προσβάσεις του κοινού στο παγκόσμιο σινεμά είναι μεγαλύτερες) και τη δημιουργία ενός σπουδαίου οδηγού πάνω στις τάσεις που δημιουργούνται σε ξένα φεστιβάλ αλλά και στις γωνίες όλου του κόσμου, στηρίζοντας σκηνοθέτες και ρεύματα για αρκετές χρονιές. Πέρυσι με την επιστροφή του Εϊπίδη ως διευθυντή, οι Νέοι Ορίζοντες αναβιώνουν με την ονομασία Ανοιχτοί Ορίζοντες και συνυπάρχουν με τις Ημέρες Ανεξαρτησίας ως 2 παράλληλα προγράμματα με κοινή λογική, προετοιμάζοντας το έδαφος για τον πιθανό εκτοπισμό τους, κάτι που συνέβη αναμενόμενα φέτος.
Παίζοντας μόνοι πλέον οι Ανοιχτοί Ορίζοντες, παίρνουν στη πλάτη τους τις ταινίες που είχαν και τα 2 προγράμματα πέρυσι και μαζί με το αφιέρωμα στον Ulrich Seidl, τις ειδικές προβολές αλλά και τις ταινίες έναρξης-λήξης(!) (που για πρώτη φορά υπάγονται σε παράλληλο πρόγραμμα) κατεβαίνουν με τον αριθμό μαμούθ των 64 ταινιών. Με τέτοιο νούμερο είναι μάλλον ανέφικτο να αναζητηθεί μια συγκεκριμένη ταυτότητα στο πρόγραμμα που μοιάζει πλέον με ένα διευρυμένο πανόραμα ταινιών από τη φετινή σοδειά των φεστιβάλ που δύσκολα θα ήταν διαθέσιμες στο κοινό, το οποίο πάντως εφόσον μπει στη διαδικασία παρακολούθησης θα πρέπει να κάνει αυστηρό ξεδιάλεγμα ώστε να προλάβει χρονικά.
Στην έναρξη επιστρέφει ο Alexander Payne (που ήταν εδώ και το 2004 για το Πλαγίως) με τους “Απογόνους” ενώ στη λήξη προβάλλεται το εντυπωσιακό όπως λέγεται ντεμπούτο του Sean Durkin, “Martha Marcy May Marlene”. Οι 2 ταινίες πάντως πέρα από τις τελετές δε θα προβληθούν ανοιχτά στο κοινό (κάτι που συνήθως συνέβαινε με την ταινία έναρξης) αλλά αναμένονται σύντομα στη χώρα μας.
Στο πρόγραμμα τώρα, κάποιος μπορεί καταρχήν να εμπιστευτεί τα καταξιωμένα ονόματα. Το “Παιδί με το Ποδήλατο” των αδερφών Dardenne κέρδισε το μεγάλο βραβείο της επιτροπής στις Κάνες, ενώ ο “Φάουστ” του Sokurov θριάμβευσε στο διαγωνιστικό της Βενετίας. Από εκεί και πέρα ο δανός Christoffer Boe (παλιός καλός γνώριμος των φεστιβαλιστών) επιστρέφει με το “Κτήνος” , το δίδυμο του “Περσέπολις” παρουσιάζει το “Κοτόπουλο με δαμάσκηνα”, o Crialese παρουσιάζει την υποψηφιότητα της Ιταλίας στα Όσκαρ, “Στη στεριά” και ο Mathieu Kassovitz το “Η Τάξη και το Ηθικό”. Δυο αγαπημένα ονόματα του παρελθόντος επίσης, ο Andrey Zvyagintsev (The Return, The Banishment) και ο Bruno Dumont (The Life of Jesus, 29 Palms, Hadewijch) έρχονται με τα “Έλενα” και “Έξω Σατανά” αντίστοιχα.
Όποιος αρέσκεται σε πιο πρωτότυπες αναζητήσεις, το “Μαϊμούδες” της Lisa Aschan (βραβείο στο Γκέτεμποργκ, ειδική μνεία στο Βερολίνο), η φετινή χρυσή κάμερα των Κανών (βραβείο με σπουδαία παράδοση σε ταινίες και ανερχόμενους δημιουργούς) “Οι ακακίες” του Pablo Giorgelli, το εντυπωσιακό ντεμπούτο του ηθοποιού Paddy Considine με τίτλο “Τυραννόσαυρος” (καλύτερη ταινία διεθνούς προγράμματος στο Sundance), τα “Η πόλη του χιονιού” και “Μίχαελ” που προκάλεσαν αντιδράσεις στις Κάνες και τέλος το οπτικό παραλήρημα “Στην άκρη της γης” που κέρδισε στο Ρότερνταμ – μια ακραία επιλογή, όμως για κάτι τέτοια έχουμε τα φεστιβάλ.
