Συνέντευξη στον Λάζαρο Γεροφώτη
Η Έλενα Μαυρίδου, πρωταγωνίστρια της τηλεοπτικής σειράς “Σώσε με” του Αντ1+ που τον Ιανουάριο ξεκίνησε να προβάλλεται στο Netflix, μπορεί τηλεοπτικά να είναι ένα φρέσκο πρόσωπο, αλλά για να φτάσει στην μεγαλύτερη streaming πλατφόρμα του κόσμου διένυσε πρώτα πολλά χιλιόμετρα στο θεατρικό σανίδι.
Γεννημένη στη Δράμα, υπήρξε φοιτήτρια Θεατρολογίας στο Α.Π.Θ. και απόφοιτη του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος. Έχει συνεργαστεί με το Εθνικό θέατρο, το Κ.Θ.Β.Ε, τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, το Ελληνικό Φεστιβάλ Αθηνών κ.ά. Είναι ιδρυτικό μέλος της εταιρίας θεάτρου “Θέατρο Χώρος”.
Έχει συμμετάσχει σε πολλές παραστάσεις, όπως: “Βάτραχοι”, “Αντιγόνη”, “Golfο 2.3 beta”,
“Golfo director΄s cut”, “Απόκοπος”, “Λιωμένο Βούτυρο”, “Recycl”, “Erofilisynopsis”, “Το
Τέλος”, “Greek freak”, “Δον Κιχώτης”, “Βόυτσεκ” κ.ά.
Έχει συνεργαστεί με τους σκηνοθέτες: Σίμο Κακάλα, Μιχαήλ Μαρμαρινό, Κατερίνα Ευαγγελάτου, Dominik Moll, Mustafa Avkiran, Σωτήρη Χατζάκη, Βίκτωρα Αρδίτη, κ.ά. Το 2008 απέσπασε το Βραβείο καλύτερης γυναικείας ερμηνείας “Μελίνα Μερκούρη” και το Βραβείο καλύτερης γυναικείας ερμηνείας “Κάρολος Κουν”. Έχει εργαστεί πάνω στην διασκευή θεατρικών έργων και τη δημιουργία εκ νέου έργων για τη σκηνή. Διδάσκει υποκριτική και αυτοσχεδιασμό στην Ανώτερη Δραματική Σχολή του Δήμου Αγίας Βαρβάρας “Ιάκωβος Καμπανέλλης” και στην Ανώτερη Ιδιωτική Σχολή Δραματικής Τέχνης “Τεχνών Εκατό” του Λάκη Λαζόπουλου.
Στον Κινηματογράφο συμμετείχε στη μεγάλου μήκους ταινία “Όχθες” σε σκηνοθεσία
Πάνου Καρκανεβάτου (2015) και στις μικρού μήκους ταινίες: “Μονή σειρά μαργαριτάρια”
σε σκηνοθεσία Βασίλη Κεχαγιά (2005), “Μedea Melea” σε σκηνοθεσία Χρήστου Καράμπελα
(festival corner – festival de cannes, 2014), “Black box” σε σκηνοθεσία Ανθής Τσιρούκη
(festival corner – festival de cannes, 2018), “Ράγες” σε σκηνοθεσία Ελίνας Φέσσα (Βραβείο καλύτερης γυναικείας ερμηνείας στις Νύχτες Πρεμιέρας, 2017), Identity σε σκηνοθεσία
Πάνου Παππά και Δέσποινας Χαραλάμπους (2019).
Τέλος, συμμετέχει στην νέα ταινία του Γιώργου Ζώη “Arcadia”, που θα κάνει πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Βερολίνου 2024.
Η καλλιτεχνική πορεία σας μέχρι τώρα είχε να κάνει σχεδόν αποκλειστικά με το θέατρο. Πως προέκυψε και πως πήρατε την απόφαση να πρωταγωνιστήσετε σε μία τηλεοπτική σειρά;
Για πολλά χρόνια τις προηγούμενες δεκαετίες λόγω του ότι ήμουν σε μια διαρκή αναζήτηση μαζί με την εταιρεία “Θέατρο Χώρος” μέσα από περιοδείες, δηλαδή παίζαμε πολύ εκτός Αθηνών, εκτός Θεσσαλονίκης, πολύ συχνά ήμασταν στο εξωτερικό, ήμουν αρκετά αφοσιωμένη σ’ αυτό τον τρόπο εργασίας με αποτέλεσμα να μην βρίσκομαι πολύ σταθερά σ’ έναν τόπο. Αυτό υπήρξε πολλές φορές ένας ανασταλτικός παράγοντας για να ασχοληθώ με την τηλεόραση, ακριβώς γιατί έπρεπε κάπου να στεριώσω οπότε ήταν ένας λόγος για τον οποίο κάπως δεν μπόρεσα στο παρελθόν να κάνω κάποια πράγματα παρόλο που μου είχαν παρουσιαστεί κάποιες ωραίες προτάσεις. Τώρα άλλαξαν τα δεδομένα για μένα, έχω σταθερή βάση στην Αθήνα με το “Θέατρο Χώρος”.
Αυτός ήταν ο πρακτικός λόγος. Ήταν και μία εποχή που περισσότερο, όσοι άνθρωποι είχαμε αφοσιωθεί βαθιά στο θέατρο ήμασταν και λίγο ταγμένοι με έναν τρόπο και δύσκολα γυρίζαμε το κεφάλι μας σε κάτι άλλο, αυτό έχει αλλάξει και ιδιοσυγκρασιακά στους περισσότερους, γιατί έχουν αλλάξει όλα τα δεδομένα και γίνονται πολύ ωραίες δουλειές στην τηλεόραση. Όταν ήρθε αυτή η πρόταση για το “Σώσε με” δεν μπορούσα να αντισταθώ σε κάτι τόσο ωραίο. Από την αρχή αναγνώρισα ότι υπάρχει ένα όραμα, υπάρχει ένα σενάριο, υπάρχει μία χαρά κα μια φιλοδοξία για αυτό το project, οπότε ήθελα να είμαι μέρος αυτού.
Η σειρά “Σώσε με” του Αντ1+ τον Ιανουάριο ξεκίνησε να προβάλλεται στο Netflix και βρίσκεται στις κορυφαίες 3 επιλογές του κοινού. Είναι ανταμοιβή της δουλειάς σας αυτή η εξέλιξη;
Ήταν μια μεγάλη χαρά, γιατί ξαφνικά υπάρχει μια μεγάλη προσβασιμότητα στη σειρά. Είναι
η πιο γνωστή πλατφόρμα και δημιουργεί μια εξωστρέφεια. Επίσης δημιουργεί και κάτι
ακόμη. Το ότι μπήκε αυτή η σειρά μαζί με τις “Σέρρες” και πιο πριν είχε μπει το “Maestro”
και είναι οι πρώτες Ελληνικές σειρές που μπήκαν στο Netflix, στην πραγματικότητα δημιουργούν ένα έδαφος και θα ακολουθήσουν κι άλλες κι αυτό δημιουργεί για εμάς μία αγορά και είναι κάτι καλό, οπότε το να είμαστε μέρος αυτής της δυναμικής και από τους
πρώτους που μπήκαμε, αυτό μπορεί να οδηγήσει σε κάτι καλό. Είναι σταθερά στην πρώτη τριάδα που σημαίνει ότι ο κόσμος θέλει να βλέπει Ελληνικές σειρές και είναι ένα δείγμα αυτό και για την Ελληνική αγορά και πως το εισέπραξε ο κόσμος.
Στη σειρά ερμηνεύεται με μοναδικό τρόπο μία αστυνομικό που πηγαίνει στην Κομοτηνή να εξιχνιάσει μία δολοφονία. Ένας χαρακτήρας που συνήθως γράφεται για άνδρες ηθοποιούς. Πως προσεγγίσατε την ηρωίδα και τι κοινά χαρακτηριστικά έχετε;
Η αλήθεια είναι ότι αυτά συνηθίζονται στο εξωτερικό. Πολλές φορές δραματουργικά σε
πολλούς γυναικείους χαρακτήρες σε πράγματα στα οποία στερεοτυπικά παιζόντουσαν πάντα από άνδρες έχει ανοίξει αυτό το κανάλι. Στην Ελλάδα δεν είχε ξανασυμβεί ή αν είχε συμβεί κάπως δεν το γνωρίζω, οπότε για μένα ήταν αρκετά δελεαστικό να παίξω τον ρόλο μιας αστυνομικού όπου είναι μία γυναίκα η οποία δεν είναι ένας ωραιοποιημένος χαρακτήρας, που ξεκινάει με πολλές εσωτερικές ρωγμές, με αδυναμίες, με εθισμούς, με μια εσωστρέφεια λόγω των προβλημάτων που αντιμετωπίζει από το παρελθόν της. Είναι θεωρητικά μια αστυνομικός επί τω έργω αλλά είναι αδύναμη στην πραγματικότητα να καταφέρει κάποια πράγματα. Είχε ενδιαφέρον για μένα το πως θα την προσεγγίσω γιατί ήξερα ότι παίρνω ρίσκα κάνοντας έναν χαρακτήρα που μπορεί να είναι αντιπαθητικός στα σημεία, δηλαδή μπορεί να έχει μια αίσθηση αδύναμη, αλλά αυτό ήταν κι ένα στοίχημα γιατί αυτό σταδιακά ανοίγει. Από την αρχή στον εργασιακό της χώρο δέχεται μια πίεση επειδή είναι μια ανδροκρατούμενη περιοχή, γενικότερα δεν μπορεί να βρει τα πατήματα της και τον εαυτό της μέσα σ αυτό το περιβάλλον και στην πορεία με έναν τρόπο έρχεται μια εξιλέωση και μια λύτρωση, μια γλυκιά λίγο μελαγχολική, χωρίς να έχουν όλα λυθεί, αλλά κάπως μια προσωρινή ειρήνη συμβαίνει στην Αστυνομικό Λουκίδη.
Επίσης, για το ρόλο έκανα έρευνα για το πως είναι να είσαι αστυνομικός σε περίπτωση ενός εγκλήματος και ποια είναι τα βήματα που πρέπει να κάνει ένας αστυνομικός σε τέτοιες περιπτώσεις. Έκανα και μία εκπαίδευση στη σκοποβολή, γιατί η σχέση μου με τα όπλα ήταν κακή, τα απεχθάνομαι και τα φοβάμαι, οπότε έπρεπε να μπω σωματικά σε μία διαδικασία να τα κατανοήσω, να μπορώ να χειριστώ ένα όπλο, να μπορώ να ρίξω. Και χαίρομαι που μπήκα σε αυτή τη διαδικασία, γιατί όσο περισσότερο πλησιάζεις τον κόσμο ενός ήρωα τόσο περισσότερο αντιλαμβάνεσαι γιατί να λειτουργήσει και έτσι.
Η σειρά πραγματεύεται μεταξύ άλλων και την κακοποίηση γυναικών. Τα τελευταία
χρόνια η είδηση της γυναικοκτονίας είναι δυστυχώς συχνό φαινόμενο. Πως βλέπετε το ζήτημα της κακοποίησης ως γυναίκα και ως καλλιτέχνης;
Με ενδιέφερε που είναι μια ιστορία για γυναίκες, για τη βία, για την κακοποίηση. Μέσα
από την τέχνη ακόμα και το γεγονός ότι οι γυναίκες δυναμώνουν και στέκονται πλέον στις
θέσεις στις οποίες αξίζουν να είναι είτε παίζοντας ρόλους που δεν παίζονταν πριν από
γυναίκες, είτε παίρνοντας ηγετικές θέσεις και παίρνοντας αποφάσεις κομβικές για πράγματα, αρχίζει η γυναίκα να παίρνει τη θέση που της αναλογεί, το ότι είμαστε ίσοι κι ότι έχουμε όλοι δικαιώματα σε όλα. ‘Όλο αυτό με την κακοποίηση, είναι ένα τραύμα, μία τεράστια πληγή για όλους και πιστεύω με τον καιρό, όσο αντιμαχόμαστε και μιλάμε και φωνάζουμε γι’ αυτό τόσο θα έχουμε μεγαλύτερη δύναμη να το εξαλείψουμε όσο θα περνούν τα χρόνια.
Θέλω να πιστεύω, αυτή είναι η δική μου αισιόδοξη τοποθέτηση στο ότι ας μιλάμε γι’ αυτό, ας κάνουμε ότι καλύτερο περνάει από τα χέρια μας, προκειμένου να το πολεμήσουμε και να το βγάλουμε από τις ζωές όλων.
Πως ήταν η συνεργασία με τους υπόλοιπους συντελεστές της σειράς;
Ο Σκηνοθέτης μας ο Πιέρρος Ανδρικάκος, ο Δημήτρης Σίμος ο συγγραφέας μας, ήταν όλοι
πολύ δημιουργικοί και είχαν την διάθεση να πάρουμε ρίσκα και να δοκιμάσουμε πράγματα. Να βρούμε τους χαρακτήρες, να δούμε σε ποιο βαθμό τους μετακινούμε από το βιβλίο και σε ποιο βαθμό όχι, πατήσαμε πολύ στο βιβλίο και στο πως δομούνται αρχικά εκεί οι χαρακτήρες κι από εκεί και πέρα ήταν όλοι πάρα πολύ ανοιχτοί στο να δοκιμάσουμε ωραία πράγματα. Να μπούμε σε μια διαδικασία έρευνας γύρω από το περιεχόμενο.
Πέρυσι αναλάβατε επικεφαλής του προγράμματος Kiddo στο Φεστιβάλ Δράμας. Πως ήταν αυτή η εμπειρία και ποια είναι η σχέση σας με τον κινηματογράφο;
Την περίοδο που έκανα το “Σώσε με”, δούλεψα στην νέα ταινία της Πέννυ Παναγιωτοπούλου που δεν έχει βγει ακόμα. Επίσης, δούλεψα και στο “Arcadia” του Γιώργου Ζώη που τώρα θα πάμε στο Φεστιβάλ Βερολίνου καθώς επιλέχθηκε στο διαγωνιστικό τμήμα, οπότε είναι κι αυτό μια ωραία επιτυχία στο κομμάτι του κινηματογράφου. Ήταν μια ευχάριστη έκπληξη όταν ο Σακαρίδης μου έκανε την πρόταση να είμαι υπεύθυνη στο Kiddo στη Δράμα, χάρηκα πάρα πολύ γιατί λατρεύω τη Δράμα. Τα μικρά παιδιά πλέον χειρίζονται τα ψηφιακά μέσα με πολλή άνεση και γνώση.
Το σκεπτικό το δικό μου ήταν ότι αν αυτό στραφεί κάπως στις τέχνες και δημιουργηθούν φυτώρια νέων παιδιών με καινοτόμες ιδέες με πράγματα που έχουν να κάνουν με τον κινηματογράφο, δίνοντας την ευκαιρία σε αυτό το Φεστιβάλ και σε αυτό το τμήμα να μπορούν τα παιδιά να κάνουν τις δικές τους ταινίες και να τις στείλουν και να διαγωνίζονται αυτό είναι πάρα πολύ αισιόδοξο κι αυτό δημιουργεί ένα έδαφος. Το kiddo έχει την ιδιαιτερότητα να έχει ταινίες φτιαγμένες από παιδιά για παιδιά και ταινίες από ενήλικες για παιδιά. Ο στόχος είναι αυτό να αναπτυχθεί σε κάτι μεγαλύτερο σταδιακά. Ο διαγωνιστικός χαρακτήρας έχει και τον στόχο να δημιουργήσει κίνητρα σε νέους ανθρώπους που μπορεί να τους ενδιαφέρει να ασχοληθούν με τον κινηματογράφο. Ένα ακόμα σημαντικό είναι ότι η επιτροπή αποτελούνταν από παιδιά διαφόρων ηλικιών και επέλεξαν τις ταινίες που βραβευτήκαν.
Στο θέατρο πέρα από το κομμάτι της υποκριτικής, με τι άλλο ασχολείστε;
Διδάσκω στη δραματική σχολή του Λάκη Λαζόπουλου και στην Ανώτερη Δραματική Σχολή του Δήμου Αγίας Βαρβάρας. Παράλληλα διατηρούμε και το “Θέατρο Χώρος” μαζί με τη Δήμητρα Κούζα. Ήμασταν πολλά χρόνια θίασος στη Θεσσαλονίκη και κάποια στιγμή αποφασίσαμε να κατέβουμε στην Αθήνα και φτιάξαμε το “Θέατρο Χώρος” που βρίσκεται στον Βοτανικό και συνεχίζουμε μέχρι και σήμερα να το διατηρούμε και μέσα σ’ αυτό
έχουμε κι ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα. Είχαμε μεγάλη εμπειρία υποκριτικής: μάσκα, σωματικό θέατρο, το θέατρο λόγου με αρκετά διαφορετικές τεχνικές, έχοντας την παιδεία από το κρατικό θέατρο και πράγματα που έχουν να κάνουν με το χορό και το τραγούδι.
Για πολλά χρόνια ήμασταν περιοδεύον θίασος οπότε είχαμε βρει μηχανισμούς να δουλεύουμε πολύ καλά τον λεκτικό αυτοσχεδιασμό, όλα αυτά γίναν κάποια στιγμή ένα είδος μεθοδολογίας που συνδυάζει κάποια στοιχεία υποκριτικής.
Σε λίγες μέρες ξεκινάτε στο θέατρο μία νέα παράσταση. Τι πραγματεύεται και από που εμπνευστήκατε το θέμα;
Κάνω ένα σύγχρονο έργο με τίτλο “Midnight movie”, μία δουλειά με mapping προβολές, με
ηλεκτρονική μουσική, με physical theater και χορό, αλλά και της λογικής του θέατρου μάσκας. Το θέμα μιλάει για τη σχέση μας με το διαδίκτυο. Είναι μία γυναίκα που μένει ξάγρυπνη το βράδυ και σερφάρει διαρκώς στο ίντερνετ και βλέπει διαφορετικές σελίδες με διαφορετικό περιεχόμενο και ουσιαστικά μπερδεύει τα πράγματα. Κάνει συσχετισμούς από τη ζωή της στο παρελθόν της, τον λόγο που μένει ξάγρυπνη και τα πράγματα που βλέπει στο ίντερνετ και αυτά γίνονται όλα ένας δικός της ψηφιακός κόσμος. Είναι βασικά ο τρόπος που κινείται πλέον ο εγκέφαλος του σύγχρονου ανθρώπου. Όλοι μας είμαστε κολλημένοι στα κινητά. Οι νευρώνες μας είναι εξαρτημένοι με ένα τρόπο από την τεχνολογία.
Οι εικόνες που βλέπουμε στον πραγματικό κόσμο, με τις εικόνες που βλέπουμε στον ψηφιακό κόσμο αρχίζουν σιγά σιγά να συγκλίνουν. Είχα την επιθυμία να επιχειρήσω μία τέτοια παράσταση η οποία θα μιλάει για αυτή την περιοχή. Πως συνδυάζουμε τα πράγματα γύρω μας. Γιατί ένα σερφάρισμα σε καταλήγει σε μία τρέλα, σε μία μόνιμη υπερπληροφόρηση πολλών διαφορετικών πραγμάτων που ενώνονται με ένα τρόπο με τις συνάψεις του εγκεφάλου μας. Πόσες φορές δεν έχουμε ξυπνήσει σαν ζόμπι γιατί σκρολάραμε ατέλειωτες ώρες ή πόσες φορές δεν νιώσαμε ένα κενό, πόσες φορές δεν νιώσαμε ότι μέσα μας διατηρούμε έναν φόβο ή μια χαρά που ήρθε μέσα μας από το ίντερνετ;
Οπότε αυτή η γυναίκα που μένει ξάγρυπνη είναι κάπως ένας άνθρωπος σαν όλους εμάς που σκρολαρουμε πάνω στο κινητό μας.
Με τι Θεσσαλονίκη τι σχέση έχετε; Θα δούμε κάποια παράσταση σας στην πόλη;
Αυτό το έργο που κάνουμε τώρα, θέλω πάρα πολύ να το φέρουμε στη Θεσσαλονίκη.
Αγαπάω πάρα πολύ τη Θεσσαλονίκη, από εκεί ξεκίνησα, δούλεψα, είχα τους πρώτους μου
δασκάλους εκεί, τη θεωρώ σπίτι μου και μου έδωσε πολλά όμορφα πράγματα. Αγαπάω το
Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, το θεωρώ σπίτι μου. Παρόλο που δεν είναι πια η σχέση
μου τόσο σταθερή εργασιακά, υπάρχει όμως μία αγάπη εσωτερική.
Τα επόμενα επαγγελματικά σας σχέδια; Θα σας ξαναδούμε σύντομα σε κάποια
τηλεοπτική σειρά ή ταινία;
Με ενδιαφέρει να κάνω τηλεόραση την επόμενη χρονιά, θα ήθελα μετά το “Σώσε με” να κάνω κάτι καινούργιο και κάτι ωραίο. Δεν έχω κλείσει κάτι ακόμα, αλλά κάνω κάποιες συζητήσεις για κάποια πράγματα τηλεοπτικά. Στο κομμάτι της κινηματογραφικής μου εξερεύνησης θα ήθελα λίγο παραπάνω την επόμενη χρονιά να σταθώ.
Παρ’ όλα αυτά διατηρούμε το “Θέατρο Χώρος”, το όποιο θέλουμε να έχει μια εξωστρέφεια, να έρθει κόσμος στις διαφορετικές παραγωγές, έχω και τη διδασκαλία και τους μαθητές μου που αγαπώ πολύ.
