Η Μαρίνα Σπανού μαζί με την μπάντα μάς καλεί σε μια μουσική περιπλάνηση την Κυριακή 10 Δεκεμβρίου και η Έλλη Πελίτη μίλησε μαζί της λίγο πριν ανέβει στη σκηνή του Block 33.
Τι ήταν αυτό που σε ώθησε να εξωτερικεύσεις μέσω της μουσικής τις σκέψεις, τα συναισθήματά σου και όσα δεν πρόλαβες να πεις;
Όσο περνάει ο καιρός σκέφτομαι πως μάλλον γράφω τα τραγούδια μου για να διαφυλάξω τις ιστορίες μου, να τις κρατήσω έτσι ακριβώς όπως τις βίωνα, με το ίδιο κινηματογραφικό κέλυφος. Ο χρόνος και οι συγκάτοικοι του μερικές φορές αλλάζουν τα χρώματα των στιγμών.
Καθοριστικό σημείο για την πορεία σου στο τραγούδι είναι οι εμφανίσεις σου στην Αρεοπαγίτου. Υπήρξαν στιγμές που πιστεύεις ότι επηρέασαν σημαντικά την εξέλιξή σου ως καλλιτέχνιδα;
Φυσικά! Η Αρεοπαγίτου, το τραγούδι στο δρόμο, ήταν και θα είναι πάντα η αφετηρία μου. Προσπαθώ να φέρω το θράσος αυτής της μοναξιάς, τη δύναμη της απλότητας. Έμαθα να έχω συντροφιά την κιθάρα μου και μαζί να δίνουμε τη δική μας συντροφιά από μια διασταύρωση βλεμμάτων μέχρι ένα άραγμα στο απέναντι παγκάκι. Σε έναν κόσμο όπου επιβλήθηκε η απόσταση, κάπου σε έναν πεζόδρομο είδα μπροστά μου να αντικαθίσταται από μελωδίες. Και συνειδητοποίησα πως η μουσική μπορεί να φέρει ψυχές κοντά, έστω και για λίγο. Συνειδητοποίησα την ανάγκη των ανθρώπων να συνδέονται, να μοιράζονται, να ρομαντικοποιούν. Γέμισα ελπίδα και αυτήν κρατάω μέσα μου και μεταφέρω από σκηνη σε σκηνή.
Πώς θα περιέγραφες τη καλλιτεχνική σου πορεία από το τραγούδι του δρόμου ως τις μεγάλες σκηνές; Περίμενες ότι θα έφτανες μέχρι εδώ;
Δεν περίμενα σε καμία περίπτωση πως θα συνέβαινε αυτό. Είναι ένα δώρο και είμαι ευγνώμων. Παρόλο όμως που η ταχύτητα ήταν ακραία, είχε τόση ροή αυτή η διαδρομή που δεν ήρθα αντιμέτωπη με εκρήξεις. Εγώ νιώθω πως έχω μια μεγάλη παρέα και δίνουμε ραντεβού κάθε τόσο να κάνουμε κατς απ.
Τα social media έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στην ανάδειξή σου κατά την διάρκεια της καραντίνας. Παρόλα αυτά, στις μέρες μας το διαδίκτυο μέσω του cancel culture με την ίδια ευκολία που προωθεί καλλιτέχνες, μπορεί και να τους σβήσει εντελώς από το προσκήνιο. Φοβάσαι μήπως πέσεις θύμα της νέας αυτής κουλτούρας;
Δε με αγχώνει καθόλου αυτό, να σου πω την αλήθεια. Έχω την αίσθηση πως είναι δύο τα τινά στην περίπτωση του κάνσελ -τουλάχιστον από αυτά που έχω παρακολουθήσει-: είτε υπάρχει σοβαρός λόγος για τον οποίο συμβαίνει, χωρίς να το επικροτώ, είτε προέρχεται από ανθρώπους που δεν υπήρξαν κοντά στον καλλιτέχνη και τον ακολουθούν για λάθος λόγους. Πιστεύω πολύ στον πυρήνα μας και δε με φοβίζει.
Έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος από την έκδοση του ΦΕΚ, το οποίο προέβλεπε την εξίσωση των πτυχίων των δραματικών σχολών με απολυτήριο Λυκείου. Ως απόφοιτος πλέον του Εθνικού θεάτρου, πώς πιστεύεις ότι θα εξελιχθεί ο αγώνας των ηθοποιών για την αναγνώριση του πτυχίου; Νιώθεις αβεβαιότητα για τον μέλλον σου ως ηθοποιός λόγω της υποβάθμισης του πτυχίου;
Είναι σπουδαίο αυτό που συνέβη το 2023. Μαζεύτηκαν για πρώτη φορά τόσοι καλλιτέχνες και υποστηρικτές, επικοινώνησαν το αίτημα τους και στήριξαν ο ένας τον άλλον. Αυτό είναι αγώνας και νίκη μαζί. Σαφώς παρακολουθώ με στεναχώρια τις μηδαμινές αλλαγές πάνω στο ζήτημα, αλλά μακροπρόθεσμα ευελπιστώ πως θα γίνουν βήματα. Οι άνθρωποι της τέχνης συνηθίζουν να μιλάνε με την τέχνη τους, οπότε εκεί η αβεβαιότητα αφήνει τη θέση της στην δύναμη της πίστης σε αυτό που κάνουμε.
Στα τραγούδια σου περιστρέφεσαι γύρω από ορισμένες λέξεις που συνήθως καταλήγουν στο καλοκαίρι. Γιατί, λοιπόν, το καλοκαίρι παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στους δίσκους σου;
Έχω μια ιδιαίτερη σχέση με το καλοκαίρι. Αποσυμπιέζομαι από τους υπόλοιπους μήνες και τις υποχρεώσεις τους και όλα όσα ζυμώνονται ολόκληρη τη χρονιά είναι έτοιμα να μπουν σε στίχους μόλις ζεστάνει ο καιρός. Γράφω πολύ τους καλοκαιρινούς μήνες. Αν μπορούσα να έχω ένα σάουντρακ ζωής θα ήταν η θάλασσα που σκάει μελαγχολικά τον Αύγουστο.
Στα τραγούδια σου εκφράζεις έναν ρομαντισμό που πλέον θα τον έλεγε κανείς και δυσεύρετο. Πώς καταφέρνεις να τον διατηρείς σε μία εποχή όπου ο ρεαλισμός κυριαρχεί;
Πιστεύω πως ο ρομαντισμός είναι υλικό μας, όλων μας. Απλώς φαίνεται πως ζούμε σε μια εποχή που έχουμε ρίξει φόβους, δεσμά, έγνοιες, πρέπει. Ένας τρόπος να τα ξεσκονίσεις αυτά είναι η μουσική. Έχω την τύχη να ασχολούμαι με αυτήν το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας, οπότε δεν τον ξεχνάω.
Οι δίσκοι σου είναι ουσιαστικά ιστορίες χωρισμένοι σε κομμάτια. Ποια ιστορία σου σκοπεύεις να διηγηθείς στο τρίτο σου άλμπουμ;
Η πρώτη μου δισκογραφική δουλειά ήταν η πρώτη μου γνωριμία με την πόλη ως ερωτευμένο 17χρονο κορίτσι, η δεύτερη ήταν από την πόλη πίσω στο δωμάτιο μου και στις σκέψεις μου και η τρίτη θα έχει ένα μεγαλύτερο φευγιό. Δε μπορώ ακόμη να πω πολλά, είναι ταξιδιάρικο. Ανυπομονώ να το μοιραστούμε.
