H Μάχη των ήχων: Εξερευνώντας τα μουσικά αρχεία μνήμης από τη Μάχη Ντόλκου
Κάθε εβδομάδα η Μάχη Ντόλκου ξεφυλλίζει το μουσικό της ημερολόγιο και περιγράφει ιστορίες μουσικών αλλά και τραγουδιών που στιγμάτισαν τον κόσμο αλλά και την ίδια.
Από τα βινύλια και τις κασέτες στο Spotify και το YouTube ταξιδεύουμε, νιώθουμε και ζούμε παρέα με τον κολλητό μας φιλαράκι, τη μουσική.
Η Σινέντ Μαρί Μπερναντέτ Ο’ Κόνορ (Sinéad Marie Bernadette O’Connor), (8 Δεκεμβρίου 1966 – 25 Ιουλίου 2023) ήταν Ιρλανδή τραγουδίστρια και τραγουδοποιός.
Είναι πολύ συγκεκριμένες οι πληροφορίες που θα βρεις αν ψάξεις αυτή την στιγμή στο διαδίκτυο, λίγες ώρες μετά τον θάνατο της.
Κακοποιήθηκε από την μητέρα της όταν ήταν παιδί, ισχυρίστηκε πως κακοποιήθηκε και από τον Prince που της έδωσε το “nothing compares 2 u”, χειροτονήθηκε ως ιερέας, ασπάστηκε αργότερα το ισλάμ, έσκισε την φωτογραφία του Πάπα δημόσια, κατηγορώντας τους καθολικούς ως παιδεραστές ανηλίκων (αν θεωρείς τρελή την O’Connor που τόλμησε κάτι τέτοιο, ρίξε μια ματιά στην ταινία “Spotlight” οπού περιλαμβάνει ένα εξαιρετικό cast ηθοποιών), έχασε έναν από τους γιους της στα 17 του χρόνια. Κατάθλιψη, διπολική διαταραχή, μετατραυματικό στρες, ναρκωτικά, απόπειρες αυτοκτονίας….
Αν φύγεις από την επιφάνεια των πράξεων της αντιλαμβάνεσαι πως πρόκειται για μια γυναικά με έντονες ανησυχίες και απελπισμένες προσπάθειες ώστε να αναδείξει την αλήθεια και τον πόνο της. Ένα πόνο που δε θα την άφηνε ποτέ να βρει το φως. Όλα στο βιογραφικό της, δείχνουν τις απελπισμένες προσπάθειες της να αφήσει αυτόν τον πόνο με την στροφή της προς την τέχνη της μουσικής, με τις πνευματικές της αναζητήσεις κάνοντας τράμπες από την μια θρησκεία στη άλλη, με τα μπες-βγες σε ψυχιατρικές κλινικές και κλινικές αποτοξίνωσης με τα Είπα – Ξείπα της αλλά και από τις εκκλήσεις της για βοήθεια, μέσα από κανάλια κοινωνικής δικτύωσης.
Ναι, μπορείς να την χαρακτηρίσεις τρελή και αλλόκοτη. Ναι μπορείς να την κατατάξεις στους αδύναμους χαρακτήρες. Αλλά ρίξε και μια ματιά στην τόλμη της, να υποστηρίξει τα πιστεύω της και να ξεγυμνώσει τα βιώματα της. Αυτά τα πιστεύω που δεν προήλθαν από τον καναπέ του σπιτιού της. Κακοποιημένο παιδί ήταν…ποιος είναι άξιος να κρίνει έναν άνθρωπο που κακοποιήθηκε σε παιδική ηλικία?
Ένα πρόσωπο με εξαιρετική ομορφιά και ξυρισμένο κεφάλι κάτι το οποίο το χαρακτήρισαν ως κίνηση marketing.. Πίσω από αυτό το ξυρισμένο κεφάλι, κρύβεται μια απάνθρωπη ιστορία, πολλών κακοποιημένων γυναικών και ένας μαζικός τάφος παιδιών. Με το να ξυρίσει το κεφάλι της, η Sinéad O’Connor προσπάθησε να εστιάσει την προσοχή του κοινού στα δεινά αυτών των γυναικών και να αναδείξει την ανάγκη για αλλαγές στην κοινωνία και στον τρόπο που μεταχειρίζεται τα μέλη της. Η κίνησή της αυτή δημιούργησε αντιδράσεις και συζητήσεις, αλλά έβαλε επίσης το πρόβλημα στο προσκήνιο και έδωσε φωνή σε αυτές τις γυναίκες που είχαν παραμείνει αόρατες και ανεξιχνίαστες για πολλά χρόνια.
Πραγματικά δυσκολεύομαι να γράψω ..νιώθω την παράνοια της, για την οποία από την μια είμαι έτοιμη να έχω την “αποψούλα” μου και ταυτόχρονα βλέπω τις αλήθειες που βγαίνουν από αυτή την τρέλα.
Δεν είμαι οπαδός ακραίων συμπεριφορών με τον τρόπο που ξεσπούσε η O’Connor. Είμαι όμως φανατικός οπαδός στο να προσπαθώ να καταλάβω τι κρύβεται κάτω από την επιφάνεια και είμαι όλη αυτιά και μάτια να σκάψω και να δω το γιατί. Κυρίως όταν πρόκειται για άτομα που προσπαθούν απεγνωσμένα να το επικοινωνήσουν.
“How about I be me, and you be you”
Η γνωριμία μου, με την Sinéad O’Connor
Κάπου στο ΄97 ή ΄98 ίσως και ΄99 ,πρέπει να ήμουν στην τελευταία χρονιά του γυμνάσιου. Έξω χιόνιζε και εγώ με μπουφάν fly ή flight ,φορεμένο από την μαύρη του πλευρά (για όσους δεν έχουν ιδέα τα fly ήταν μπουφάν διπλής όψης. Μαύρη η μια, πορτοκαλί η άλλη. Συνήθως συνδυαζόταν με αθλητικά παπούτσια Fila και φόρμες Nike με κουμπιά στο πλάι, σε όλη την επιφάνεια του ποδιού).
Έχω αγκαλιάσει το καλοριφέρ της αίθουσας και φυσικά δεν έχω καμία διάθεση να παρακολουθήσω μάθημα κάτω από αυτές τις παγωμένες συνθήκες. Βγάζω από την πράσινη Polo τσάντα μου τα Walkman μου, μάρκας Casio και βάζω να ακούσω τον ραδιοφωνικό σταθμό Star FM 97,1.
Ολόκληρο χειρουργείο γινόταν, ώστε να μην είναι ορατά τα ακουστικά στον/ην εκάστοτε καθηγητή/τρια. Έβαζες την συσκευή μέσα από την μπλούζα, περνούσες τα καλώδια των ακουστικών μέσα από το μανίκι, οπού κατέληγαν στην παλάμη σου. Έγερνες στο πλάι ακουμπώντας δήθεν το κεφάλι σου στο χέρι, σε ύφος “άτιμη κοινωνία” και σιγά σιγά, το ακουστικό κατέληγε στο αυτί και οι νότες στον εγκέφαλο.
Στο ραδιόφωνο παιζόταν το “nothing compares 2 u”. Εξαιρετική μπαλάντα με την οποία δεν είχα συνδεθεί μέχρι τότε. Ήταν ένα τραγούδι που απλά το άκουγα ευχάριστα. Με το που τέλειωσε το τραγούδι, ξεκίνησε πάλι από την αρχή.
«Μπααα» σκέφτηκα «Ξεχάστηκαν». Με το που ξανατελείωσε το τραγούδι, πάλι από την αρχή.. Έβγαλα 3 τέταρτα του μαθήματος, με το ίδιο τραγούδι ξανά και ξανά!
Στο διάλλειμα, συζητώντας με την συμμαθήτρια μου το ανεξήγητο repeat του τραγουδιού, αποφασίσαμε να πάρουμε τηλέφωνο στο σταθμό να μάθουμε τι έγινε. Όχι από κινητό φυσικά, δεν υπήρχαν τότε, αλλά από τηλεκάρτα!
Η ευγενέστατη υπάλληλος του σταθμού, μας ενημέρωσε πως το κομμάτι θα παίζει όλη μέρα προς τιμή μιας κοπέλας που πέθανε για την οποία, δε θυμάμαι καμία άλλη πληροφορία. Αν ήταν κάποια παράγωγος του σταθμού η κάτι άλλο..
Νιώσαμε θλίψη εγώ και η συμμαθήτρια μου και συνεχίσαμε να ακούμε και εμείς ολημερίς το “nothing compares 2 u” προς τιμή της. Έκτοτε αυτό το τραγούδι για ‘μένα ήταν πάντα πένθιμο και πάντα σφιγγόταν κάτι μέσα μου, κάθε φορά που το άκουγα.
Ωστόσο το τραγούδι που ξεχώρισα από την O’Connor και ήταν από αυτά που θα τα ‘παιζα repeat ήταν το “You Made Me The Thief Of Your Heart”.
Ένα κομμάτι που περιλαμβάνεται στην εξαιρετική ταινία “In The Name Of The Father” το οποίο επίσης μου προκαλούσε θλίψη, αλλά με το ιρλανδικό στοιχείο του, μου έβγαζε και επαναστατικότητα. Για Ιρλανδία μιλάμε άλλωστε..
Περίεργο να σκεφτείς πως χωρίς καλά καλά να γνωρίζεις τις ιστορίες πίσω από τους καλλιτέχνες, οι μουσικές τους περνούσαν τα μηνύματα σε μορφή συναισθήματος και μόνο.
Είναι σαν να αφηγούνται τις ζωές τους με τρόπο που ξεπερνά τα λόγια και φτάνει απευθείας στις καρδιές μας. Κάθε μουσικό κομμάτι είναι σαν ένα κεφάλαιο από την ιστορία ενός καλλιτέχνη, που αποτυπώνει τις εμπειρίες, τα όνειρα, τις χαρές και τις λύπες τους. Και όταν ακούμε αυτήν τη μουσική, εισχωρούμε στον κόσμο τους και βιώνουμε τα συναισθήματα που θέλησαν να μοιραστούν.
Βάζοντας λοιπόν στη διαπασών το “You Made Me The Thief Of Your Heart”, σε αποχαιρετώ κι εγώ Sinéad O’Connor..Αναπαύσου εν ειρήνη ή Inna lillahi wa inna ilayhi raji’un.. όπως προτιμάς…
