της Δέσποινας Πολυχρονίδου / Φωτογραφίες: Nekti
Η Μελίνα Γεωργούδα είναι μια από τις πιο αγαπημένες μας ζωγράφους για πολλούς λόγους. Εκτός από τα υπέροχα έργα της, έχει και μια ενδιαφέρουσα ιστορία – γιατί λίγοι θα άφηναν τη δουλειά τους για να ακολουθήσουν την αγάπη τους για τις τέχνες. Έπειτα από 25 χρόνια ενεργής ενασχόλησής της με την οικογενειακή επιχείρηση, αποφάσισε για μια καινούρια αρχή στη ζωή της! Σήμερα, μας υποδέχεται στο ατελιέ της που θυμίζει παριζιάνικη γκαλερί και εμείς προσπαθούμε να την πείσουμε να μας αφήσει να ζήσουμε εκεί μέσα.
Μελίνα έκανες μια μεγάλη στροφή στην καριέρα σου πρόσφατα. Σήμερα, που έχεις και το δικό σου ατελιέ ενώ η δουλειά σου ήδη έχει αρχίσει να γίνεται γνωστή, πώς αισθάνεσαι για αυτή την απόφαση;
Αισθάνομαι μεγάλη αγωνία, ανυπομονησία και ενθουσιασμό για αυτό το καινούργιο μου εγχείρημα. Το να ανακαλύπτεις νέα μονοπάτια προκαλεί συχνά απογοητεύσεις και αβεβαιότητα όμως με πίστη, επιμονή και σκληρή δουλειά πιστεύω ότι μπορεί να επιτύχει κάνεις τον στόχο του. Το να πορεύεσαι στη ζωή μέσα από την τέχνη είναι έτσι κι αλλιώς μια εσωτερική μάχη. Αν επιλέξεις όμως να το κάνεις σημαίνει πως αποτελεί για σένα ανάγκη.
Αλήθεια τι δουλειά έκανες πριν;
Εργάστηκα επί 25 χρόνια στον κλάδο λιανικού εμπορίου ως αντιπρόεδρος στις οικογενειακές μας επιχειρήσεις. Ένα επάγγελμα που μου χάρισε πάρα πολλά εφόδια και ευγνωμονώ τους γονείς μου που μου έδωσαν τη δυνατότητα να ωριμάσω μέσα από αυτό.
Πώς είναι για σένα η ζωή στη Θεσσαλονίκη; Θα ζούσες κάπου αλλού; Και αν ναι πού;
Μου αρέσει η ζωή στη Θεσσαλονίκη λόγω της ζωντάνιας της και των μικρών αποστάσεων. Είναι επίσης σπουδαία η παρουσία της θάλασσας. Δυστυχώς, όμως συγκρίνοντας τη με άλλες πόλεις υστερεί κατά πολύ σε καθαριότητα, οργάνωση, υλοποίηση έργων, διατήρηση ανθρώπων με νέες ιδέες και όρεξη για δημιουργία. Θα ζούσα ευχαρίστως στη Φλωρεντία, στην Αμβέρσα, στην Κοπεγχάγη. Γενικώς έχω ένα παράπονο γιατί πιστεύω πως η πόλη μας θα μπορούσε να είναι μια κούκλα και έρχεται πάντα σε δεύτερη μοίρα.
Τι θα άλλαζες στην πόλη σήμερα;
Από που ν’ αρχίσω. Έχουμε τόσα πολλά που θα έπρεπε να κάνουμε. Θα ξεκινούσα από το να μη κρίνουμε ο ένας τον άλλο και να σηκώσουμε τα μανίκια για δουλειά. Ο καθένας εκεί που μπορεί και εκεί που γνωρίζει.
Πόσες ώρες ζωγραφίζεις την ημέρα; Δώσε μας μια εικόνα της μέρας σου…
Ζωγραφίζω αρκετές ώρες καθημερινά, αναλόγως και με τις υπόλοιπες υποχρεώσεις μου. Επίσης φοιτώ σε μια σχολή ζωγραφικής 2 φορές την εβδομάδα. Μ΄ ενδιαφέρει να βελτιώσω αυτή μου τη δεξιότητα, πράγμα που κατακτάται μόνο με την άσκηση.
Ο χώρος που έφτιαξες είναι εκπληκτικός! Μπορούμε να ερχόμαστε εκεί; Είναι ανοιχτός για το κοινό;
Ο χώρος μου είναι ανοιχτός κατόπιν ραντεβού για όποιον ενδιαφέρεται να τον δει απλώς η’ να αποκτήσει κάποιο έργο μου. Επίσης, διαθέτω τον χώρο προς χρήση για εκδηλώσεις όπως παρουσιάσεις, φωτογραφήσεις, workshops. Είναι έτσι σχεδιασμένος ώστε να χρησιμοποιείται ως ατελιέ και γκαλερί για τα δικά μου έργα, όπως και ως project space για οποιαδήποτε ωραία ιδέα!
Πώς ένιωσες στην πρώτη σου έκθεση;
Είναι σπουδαίο να συνειδητοποιείς πως κάτι που ήταν κάποτε στο πίσω μέρος του μυαλού σου, είναι πλέον ζωντανό, μπροστά σου. Συγκίνηση και δύναμη είναι τα δυο πιο έντονα συναισθήματα που τολμώ να ομολογήσω.
Έχεις μια ιδιαίτερη αγάπη στα γυναικεία πρόσωπα; Μίλησέ μας για αυτό.
Η έμπνευση μου πηγάζει κυρίως από τα συναισθήματα μου, τα οποία με τη σειρά τους εκφράζονται μέσα από τη γυναικεία ματιά. Όνειρα, απογοήτευση, πίκρα, πόνος, δύναμη, πυγμή, ευαισθησία σ’ ένα κόσμο σκληρό. Πρόσωπα που με τις ουλές τους, τη διαδρομή τους, αγωνίζονται, πέφτουν, σηκώνονται, ορθώνονται και συνεχίζουν.
Συγχρόνως με τα πορτρέτα μου, γεννιούνται και τα αφηρημένα μου έργα. Απολαμβάνω αυτό το πήγαινε\έλα σαν ταξίδι χωρίς περιορισμούς. Ετσι κι αλλιώς αυτά τα δυο συνδέονται και πορεύονται παράλληλα, δημιουργώντας μια σχέση διαλόγου στο “μέσα” και το “έξω”.
Αν μπορούσες να ζωγραφίσεις κάτι, οτιδήποτε, μέσα στην πόλη σε μεγάλη κλίμακα, τι θα ήταν αυτό και σε ποιο σημείο;
Θα ήταν πολύ ωραίο αν υπήρχαν σημεία δημιουργημένα ώστε να μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως καμβάδες από καλλιτέχνες. Να λειτουργούν ως υπαίθριες εκθέσεις ζωγραφικής, όπως και διαθέσιμοι χώροι για εγκαταστάσεις και γλυπτά. Έτσι η τέχνη θα “περνούσε” λίγο περισσότερο μέσα μας και ποιος ξέρει, ίσως μαθαίναμε να την εκτιμούμε και να τη σεβόμαστε λίγο παραπάνω. Τι θα επέλεγα να ζωγραφίσω; Αυτό θέλει σκέψη…
