Να πεθάνω ποθώντας λέει ο Βάγκνερ.
Το χειροκρότημα στο θέατρο με επαναφέρει στην πραγματικότητα. Ο έρωτας πρέπει να είναι άγριος, μαινόμενος ταύρος σε αρένα, ο έρωτας είναι αδρεναλίνη, είναι εθισμός, να χάνεις και να ξαναπαίζεις- αν μετρήσεις κέρδη και χασούρα, δεν είναι έρωτας.
Ξαναπροσπάθησε μέχρι να ερωτευθείς αυτό που μπορεί να σε σκοτώσει….
Έστω και μια φορά στη ζωή σου, πρέπει να μπλέξεις κάπου που η λογική δεν ισχύει σαν έννοια, κάπου που ο χρόνος δεν κυλάει, κάπου που έρημος και η θάλασσα είναι το ίδιο μέρος.
Ο αληθινός έρωτας σου δημιουργεί περισσότερες ψευδαισθήσεις από ό,τι όλα τα ναρκωτικά του Έσκομπαρ.
Και αν τρομάζεις στην ιδέα του απόλυτου, του επώδυνου, τότε σκέψου πως η μεγαλύτερη αγάπη στο κόσμο ξεκινάει με πόνο.
Η μητρική αγάπη ξεκινάει με οδύνη και δεν εμπόδισε καμία μητέρα να αφιερωθεί. Μη φοβάσαι να βάλεις την ευτυχία κάποιου πάνω από τη δική σου, το ίδιο θα κάνει και το έτερο σου ήμισυ και θα έρθει η ισορροπία…
Γιατί στον αληθινό έρωτα μηδέν και άπειρο είναι μια αγκαλιά απόσταση.
