Τον τελευταίο καιρό
γίνεται πολύς ντόρος για τις προτάσεις της Υφυπουργού Πολιτισμού και Αθλητισμού,
Άντζελας Γκερέκου, που προβλέπουν έκπτωση 100% στο φόρο που αναλογεί στο ποσό
που επενδύεται στην παραγωγή μιας κινηματογραφικής ταινίας. Στόχος – και πολύ
σωστά κατά την ταπεινή μου άποψη – είναι να προσελκύσουμε ξένες
κινηματογραφικές παραγωγές ώστε να γυριστούν ταινίες εντός της χώρας μας. Κάτι
τέτοιο θα βοηθούσε την ίδια την οικονομία της χώρας, θα μείωνε την ανεργία στα
επαγγέλματα των τεχνικών κινηματογράφου (και όχι μόνο) και θα εξυπηρετούσε και
στην περαιτέρω εξειδίκευση ανθρώπων του χώρου που θα φαίνονταν χρήσιμοι σε
μελλοντικές ελληνικές παραγωγές. Όλα αυτά θεωρούνται αυτονόητα σε άλλες χώρες
(όπως η Βουλγαρία, η Μάλτα, η Ρουμανία κτλ) που προσελκύουν ξένες παραγωγές
(και κυρίως Αμερικάνικες – ας μη γελιόμαστε).
Στην Ελλάδα βέβαια δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα…
Πέτυχα αρκετά δελτία ειδήσεων που παρουσίαζαν το θέμα με τη συνοδεία εικόνων
από το Mamma Mia (2008). Που το κακό, θα ρωτήσει κανείς και θα έχει και δίκιο. Το κακό είναι στα
σχόλια που ακολούθησαν από δημοσιογράφους και μη, αλλά και στη μανία του Έλληνα
να προωθήσει το «ελληνικό στοιχείο» (ανάθεμα τι ακριβώς εννοεί ο καθένας με
αυτόν τον όρο). Είναι αστείο να θέλουμε και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο
χορτάτο. Εννοείται πώς αν μια ταινία προβάλλει τα τοπία και τις θάλασσες θα
βοηθήσει και στον τουρισμό της χώρας, αλλά δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Το
ζητούμενο είναι να έρθουν κεφάλαια στην Ελλάδα και να γυριστούν ταινίες
παρέχοντας εργασία και τεχνογνωσία στους ντόπιους, ακόμη και αν γυριστεί
εξολοκλήρου σε στούντιο μη δείχνοντας ούτε ένα πλάνο της Ελλάδας. Και αν μία
ταινία έρθει στην Ελλάδα και τυγχάνει να προωθεί το «ελληνικό στοιχείο», καλώς
να έρθει. Αλλά τα μέτρα που θα παρθούν για να προσελκύσουν ξένες παραγωγές δεν
θα πρέπει να αφορούν την εξαίρεση, αλλά τον κανόνα.
