Αυτή (Jouliette Binoche):
Διάσημη ζωγράφος, δυναμική και όμορφη. Υποφέρει από μια μορφή αθροίτιδας η οποία
προκαλεί παράλυση και πόνο στα μέλη του σώματός της ενώ παράλληλα δυσκολεύται
να βρει την δύναμη να ζωγραφίσει.
Αυτός (Clive Owen): Συγγραφέας ποιημάτων και διηγημάτων,
λάτρης της αγγλικής γλώσσας και της τέχνης του λόγου. Υποφέρει από αλκοολισμό,
αντικοινωνικός, χωρισμένος, παλεύει να διατηρήσει την σχέση του με τον γιό του.
Απουσία δημιουργικότητας εδώ και αρκετά χρόνια.
Οι
δρόμοι των δύο αυτών χαρακτήρων τέμνονται καθώς η ζωγράφος έρχεται να διδάξει
το μάθημα των καλών τεχνών στο σχολείο όπου αυτός διδάσκει αγγλική φιλολογία.
Τους ενώνει η φλόγα της δημιουργίας που τώρα έχουν χάσει. Προσπαθώντας να την
ξανα ξυπνήσουν δημιουργούν μια σύγκρουση τεχνών. Ποια είναι πιο σημαντική
λοιπόν; Οι εικόνες (ζωγραφική) ή οι λέξεις (λογοτεχνία);
Εντάξει,
αναγνωρίζουμε οτι η ταινία παρουσιάζει πολλά, μα πολλά κλισέ σεναριακά αλλά και
όσον αφορά την απόδοση συμπεριφορών των καλλιτεχνών όμως ας της επιτρέψουμε μια
ποιητική αδεία και ας επικεντρωθούμε στο συμπέρασμα: Για τους ανθρώπους η τέχνη
είναι ανάγκη. Σε κάθε μορφή της, διότι το αναγκαίο στοιχείο είναι κοινό.
Δύσκολα περιγράφεται, όμως εύκολα εντοπίζεται στις πινελιές του Renoir
και του Θεοτοκόπουλου ή στις λέξεις του Baudelaire και του Καββαδία.
Επιλέγω
να κρατήσω ένα ερώτημα από την ταινία: Που βρίσκεται η έμπνευση;
Οι
χαρακτήρες την ψάχνουν στην σύγκρουση, στην διαρκή αμφισβήτηση, στα προσωπικά
όρια, στο αλκκόλ και τελικά την βρίσκουν στην ένωση μέσω της πρόκλησης.
Όσο
για μένα, γνωρίζω πως ποτέ δεν θα βρούμε απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Η έμπνευση
βρίσκεται εξίσου ανάμεσα στα πρώτα φύλλα του φθινοπωρινού δέντρου και στο
ψυγείο του πατρικού σπιτιού μετά τις 12. Την συναντώ στα λόγια ενός αγαπημένου
φίλου και άλλοτε στα απογεύματα λίγο πριν σε συναντήσω.
Υστερόγραφο:Σε
ένα σχολείο όπου συγγραφείς διδάσκουν λογοτεχνία και ζωγράφοι διδάσκουν τέχνη
προφανώς ο μαθηματικός είναι αυτός που απέδειξε το τρίτο θεώρημα του Fermat.
Directed by: Fred Schepisi
2013
