Ζούμε σε μια εποχή (ή πάντα έτσι ήταν ο κόσμος;) τόσο σκληρή και απάνθρωπη, σε σημείο τέτοιο που πολλές φορές νιώθεις ντροπή που ανήκεις στο ανθρώπινο είδος. Και από την άλλη πλευρά, είναι οι ευαισθησίες ορισμένων ανθρώπων που κινούν τα νήματα και κάνουν τον κόσμο καλύτερο και τη ζωή λίγο πιο ανάλαφρη και ανεκτή.
Σκέφτομαι μήπως βοηθούσε η αποκοπή απ' το συναίσθημα. Να τα βλέπεις όλα μέσα από ένα άνευρο πρίσμα, σαν να είναι όλα καλά και όπως λέει και ο Μπουκόφσκι να πάει να γαμηθεί ο κόσμος όλος. Και από την άλλη λέω είναι δυνατόν να έχεις ένα χέρι και να μην το δώσεις σ' αυτόν που σε χρειάζεται; Να έχεις δυο χέρια και να μην αγκαλιάσεις έναν άνθρωπο που το έχει ανάγκη; Να προσφέρεις και να συμμετέχεις όσο μπορείς, όχι να μένεις αμέτοχος παρατηρητής. Να μην είσαι ρατσιστής, κομπλεξικός και κολλημένος μέσα σε στεγανά και στερεότυπα.
Να κάνεις λίγο καλύτερη τη ζωή ενός ανθρώπου που πονάει, να φροντίζεις ένα ζώο. Να αφήσεις μια χαραμάδα φωτός μέσα στο σκοτάδι.
Ο χρόνος (ναι πάλι ο χρόνος) έχει αλλοιώσει συναισθήματα, σχέσεις ανθρώπων, τα έχει βάλει όλα στο μικροσκόπιο και τα εξετάζει. Τι κρατάς τι πετάς. Τι παλεύεις τι αφήνεις πίσω στη λησμονιά.
Αναζητώντας το νόημα της ζωής, κάπου, σε κάτι , σε κάποιον θα πρέπει να κλίνεις. Αλλιώς όλα φαίνονται μάταια και άνευ σημασίας.
Και είναι τότε που βγαίνεις απ' τον μικρόκοσμο σου και βλέπεις ανθρώπους με πραγματικά προβλήματα να αγωνιούν και να παλεύουν για αυτά που εσύ θεωρείς αυτονόητα.
Τίποτα δεν είναι.
Και μόνο ένα τραγούδι μου έρχεται στο νου:
πλάγια κι ακριβά τα χάδια, φως αχνό μες στα σκοτάδια
