Πιστεύω στη δύναμη του χρώματος.
Δούλεψα σαν εικαστικός σε δημοτικά σχολεία για εννιά χρόνια και δεν έπαψα ποτέ να εντυπωσιάζομαι, από κάτι που πάντα με ενοχλούσε. Την απίστευτη κυριαρχία του γκρι στα σχολικά κτίρια. Συζητώντας και κυρίως παίζοντας με τα παιδιά, κατάλαβα την τεράστια ανάγκη τους να νιώσουν αγάπη για τα σχολεία τους. Από τότε και μέχρι σήμερα και μάλλον για… πάντα, όποτε μου δίνεται η ευκαιρία, τρυπώνω στα σχολεία με κουβάδες γεμάτους μπογιές, πινέλα και μια όρεξη που δεν τελειώνει και… τους βάζω χρώμα. Είναι υπέροχο για μένα όταν έχω την ευκαιρία να δώσω ζωή σε έναν γκρι, λερωμένο και παρατημένο τοίχο. Μου αρέσει φεύγοντας να τον βλέπω χρωματιστό και χαρούμενο, σαν παιδική ψυχή. Ξέρω πως τα παιδιά κοιτώντας τον, θα φτιάξουν ιστορίες, θα χαμογελάσουν, θα ξεχάσουν την γκρίνια και τις άκεφες φάτσες των μεγάλων, τα προβλήματα που τους φορτώνουμε…
Το χρώμα, οι μορφές, τα μαγικά δάση, οι παράξενες πολιτείες και τα χωριά, τα φεγγάρια και τα πουλιά, οι μαγικές ομπρέλες και πάλι το χρώμα παντού, δημιουργούν ανατρεπτικές ιστορίες, διαθέσιμες… στις σχολικές αυλές, καθώς και μέσα στις σχολικές τάξεις! Η φαντασία των παιδιών οξύνεται, η παρατηρητικότητα αυξάνεται, η διάθεση ανεβαίνει και η αυτοεκτίμηση μαζί. «Γιατί σαν κάποιος μας αφήνει σε γκρι σχολεία κυρία για τη μισή παιδική μας ζωή, σαν να μην μας υπολογίζει και πολύ ε;» μου είχε πει μια αγαπημένη μικρή. Η ίδια μου είπε μετά την χρωματιστή… επιχείρηση μας: «Νιώθουμε τώρα πως αξίζουμε κι εμείς». Αν λοιπόν σκόπιμα τα σχολικά κτίρια ξεκινούν με όπλο τους το γκρι, την επίθεση στην αυτοεκτίμηση των παιδιών, είναι τα δικά μας όπλα μας τα χρώματα, για να σταματήσουμε την άχαρη δουλειά του. Και πιστεύω, μα την αλήθεια, πως τα παιδιά που μεγαλώνουν σε πλαίσια ομορφιάς, ανάμεσα σε χρωματιστούς, βαμμένους με ιστορίες τοίχους, είναι οι μεθαυριανοί πολίτες που θα διεκδικήσουν και την ομορφιά στην ίδια τους τη ζωή.
