Το σκελετωμένο γάτι, κρυφή θλίψη τ' ανθρώπου, πάντοτε καραδοκεί, βρωμερό και λιμασμένο, στην απέναντι μεριά του δρομίσκου, ευδοκιμώντας στη σκιά εαυτού.
Παρατηρεί.
Το αποστεωμένο πλάσμα, με βλέμμα ευθαρσούς, παντελώς αδιάφορου καθόλα- έτι ελλειπούς τρόμου, κάθε φορά να γλείφει τις σάρκες του με ολοφάνερη ηδονιστική αποστροφή.
Στοχάζεται.
Το μικρόσωμο τερατάκι του καθημερινού μου φόντου, απομονωμένο στην ανυπαρξία του, ούτε που ενοιάσθη να αποζητήσει στοργικές καταλήξεις με ανθρώπους ένστολους προς παν καθήκον. Καν εν βρασμώ. Καν εν συνειδήσει.
Διστάζει.
Κι αν το κοιτάζ' η πλειοψηφία με σιχασιά υπόκωφη και επιδερμικά σαχλή συμπόνια της λύρας της κάλπικης, θέμα προβληματικόν και ηπόρουν στο καθένα βλέμμα –αρχικώς και στο δικό μου, ανέλπιδα σαχλό και επίπονα μεταβαλλόμενο σε όχι-τόσο-σαχλό (μες από προσπάθειες αποβολής του δυσοίωνου, από αιώνες κοινωνικά φκιαμένου ρεαλισμού της εκ βάθρων αποσάθρωσης του ιδίου, ταυτοτικώς- αληθεύει)- το ερωτηματικόν το ζωγραφιάζουμε σε ποιο σημείο του θέματος αυτού του προβληματικού, το οποίο πράγματι μας βασανίζει καρκινικώς;
Από μακριά εκοίταζε, με γερτούς ωμίσκους. Θαρρείς μ' απορία. Θαρρείς μ' ένα παραπονάκι στ' ανύπαρκτα μάτια. Σάμπως το κτήνος σκίρτησε για χάδι αλλοτινό, παραπονιάρικο;
Ποιος είναι ο παράταιρος;
Ο διαστροφικά εκκεντρικός; Η κοκκάλινη μάζα, ντροπιαστικό στολίδι σ' αερικές διασταυρώσεις;
Για ο άνθρωπος, ο εκλεπτυσμένος με τα πάρφουμα και την πέρλα, τα σιρίτια των βαθμών, ενδείξεις, κύρους και κάλλους;
Κι όταν ερωτάς άρρωστο εάν είναι, ποικίλες αποκρίσεις, διόλου ευσυνείδητες. «Έτσ' είναι τούτο. Αρρωστιάρικο. Πάει καιρός..» .
Ταπεινό. Προσβεβλημένο από τον άνθρωπο. Ακόμα εδώ.
Καλημέρα βρωμερό,
Διαολεμένα αντιαισθητικό σκουπίδι.
Αυτή η δείλια που σε κοιτάζει,
χωρίς να σε αγγίζει.
