Η γιαγιά μου έχει χέρι. Εννοώ, δηλαδή, πως πιάνει το χέρι της. Ό,τι και αν φυτέψει, βλασταίνει και ανθίζει. Και όχι μόνο τώρα, στα 88 γεμάτα ζωή χρόνια της,αλλά και όταν ήταν νέα. Πώς γίνεται αυτό; Ξέρεις την απάντηση. Βάζει αγάπη. Και επίσης, ασχολείται με τον ζωντανό οργανισμό που έχει φυτέψει. Όπου, λοιπόν, βάζεις αγάπη και ασχολείσαι, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα επιτυχίας- για όποια σχέση και αν μιλάμε.
Η γιαγιά μου, η Ελένη, που έχω την χαρά να έχω το όνομά της- εύχομαι και κάτι από την χάρη της- εδώ και 3 χρόνια πενθεί τον παππού μου, τον Γιώργο, ο οποίος αγαπούσε πολύ και εκείνος τον κήπο, τα λουλούδια, τα δέντρα και πιο πολύ το μποστάνι του με τα λαχανικά στο εξοχικό τους σπίτι.
Η γιαγιά και ο παππούς είχαν και αυτό να τους συνδέει και να τους δένει. Και
μάλιστα και οι δυο τους θύμωναν αν κάποιο από τα παιδιά, τα εγγόνια ή κάποιος
άλλος, έκοβε τα λουλούδια ή τσουρομαδούσε τα φυτά ή κακοφερόταν στα δέντρα.
Όμως, απ' όταν πέθανε ο παππούς, εκείνη κάπως μαράζωσε. Μαράθηκε. Μα αυτή η γυναίκα έχει τον σπόρο που φωλιάζει μέσα της για ζωή. Τον μεταβιβάζει στα άνθη που φυτεύει στις γλάστρες της. Σαν ν' αφήνει κάτι πίσω της ως συνέχεια.
Διότι τα λουλούδια, τα φυτά και τα δέντρα, όπως ακριβώς και τα παιδιά και ό,τι
δημιουργούμε, είναι ζωντανοί οργανισμοί που αναπνέουν και συνεχίζουν να
υπάρχουν ακόμα και όταν φύγει από τη ζωή το χέρι που τα φύτεψε και τους έδωσε ζωή.
Τελευταία μου ζητάει επίμονα να ζωγραφίσω τις γλάστρες με διάφορα σχέδια για
να ομορφύνουν, λέει. Αλλά δεν έχουν ανάγκη νομίζω απ' το δικό μου χέρι.
Φτάνει και περισσεύει το χέρι της γιαγιάς.
Επιμύθιο Ι: Η αγάπη για τη ζωή και το περιβάλλον, που είναι ζωή, δεν γνωρίζει
χρόνια και ηλικία.
Επιμύθιο ΙΙ: Βάλε αγάπη και φροντίδα σε ό,τι κάνεις- πάντα αποδίδει καρπούς.
Επιμύθιο ΙΙΙ: Ό,τι αγαπάς, δεν το κόβεις. Το ποτίζεις.
