Περιτριγυριζόμαστε από ανθρώπους που συνεχώς
διατυπώνουν την άποψη τους για το ίδιο θέμα προσεγγίζοντάς το από διαφορετική ή
ακόμα κι από την ίδια οπτική γωνία. Οι απόψεις πολλών από αυτών κατακρίνονται
και περιθωριοποιούνται. Άνθρωποι τόσο επιφανειακοί και
ρηχοί, αμαθείς ή ημιμαθείς-κι εδώ δεν θέλω να θίξω το θέμα της μόρφωσης αλλά της
παιδείας-ξαφνικά βρίσκονται σε θέση να εκφέρουν μια εμπεριστατωμένη άποψη(;) Όχι.
Αναπαράγουν απλά την ίδια ‘μασημένη τροφή’ που είδαν ή διάβασαν κάπου χωρίς να
μπουν στη διαδικασία να τη φιλτράρουν. Μοναδικός τους σκοπός είναι να γίνουν
μέλη του ‘club’. Ποιου club, θα αναρωτιέστε. Μα
φυσικά του ‘club της επικαιρότητας’.
Κι αν η επικαιρότητα σχετίζεται με πόλεμο (με
πολυάριθμους θανάτους αμάχων-ως επί το πλείστον μικρών παιδιών) με στόχο την
επίδειξη δύναμης των αποκαλούμενων ισχυρών, τότε άραγε μπορούν όλοι να εκφέρουν
γνώμη; Είναι λογικό και κάθε άλλο παρά φυσιολογικό για το ανθρώπινο ον να
ευαισθητοποιείται σε τέτοιας φύσης ζητήματα. Στη λωρίδα της Γάζας, λοιπόν, την
πονεμένη και αιματοκυλισμένη αυτή γη όπου ο ισραηλινός στρατός ή για να είμαστε
ακριβείς οι ιθύνοντες-κυβερνήτες του Ισραήλ επέλεξαν τον πιο σκληρό και
απάνθρωπο τρόπο για να δείξουν ‘ποιος έχει το πάνω χέρι.’ Οι νεκροί στη Γάζα
αυξάνονται μέρα με τη μέρα, οι εικόνες από τα τραυματισμένα σώματα
ανατριχιαστικές, σπίτια που μετατράπηκαν σε ερείπια μέσα σε λίγα λεπτά,
άνθρωποι απεγνωσμένοι γυρνούν στους δρόμους με ελπίδα να βρουν διέξοδο.
Παρακαλούν τον Θεό τους να τους βοηθήσει
και ζητούν την τιμωρία όσων ευθύνονται για αυτή τη φρίκη. Κι αν ο Θεός άλλοτε
δεν είναι τιμωρός, ίσως στη συγκεκριμένη περίπτωση χρειάζεται να κάνει μια
εξαίρεση.
Εμείς με τη σειρά μας που δεν μπορούμε να τους
κοιτάζουμε από ‘ψηλά’, όπως πιστεύει ο κάθε πιστός για το Θεό του,
ενημερωνόμαστε καθημερινά από οποιαδήποτε πηγή ειδήσεων μέσω εικόνων, video, άρθρων, δηλώσεων και
ρεπορτάζ σχηματίζοντας την δική μας εντύπωση για το κρίσιμο αυτό γεγονός.
Συμμεριζόμαστε την κατάσταση των συνανθρώπων μας που υποφέρουν, αλλά πρέπει να
ξέρουμε ότι είναι αδύνατο να μπούμε στη θέση τους και να νιώσουμε ό,τι νιώθουν.
Γιατί μόνο αυτοί γνωρίζουν καλά και βιώνουν τον πόλεμο. ‘Πόλεμο’ θα ερμήνευε
κανείς την ανωριμότητα των ισχυρών κυβερνόντων, την αλαζονεία, την
αδικαιολόγητη αίσθηση ανωτερότητας, την ανηθικότητα, την απανθρωπιά.
Τελικά όμως μπορούμε να εκφέρουμε γνώμη για αυτό το
θέμα; Η απάντηση είναι όχι, διότι ‘έξω από το χορό όλοι ξέρουν να χορεύουν’.
Επιτρέπεται, όμως, να συλλογιστούμε και να αισθανθούμε. Κι αν είμαστε αρκετά
γενναίοι και γεμάτη με αυτοθυσία, τότε γιατί να μην βοηθήσουμε έμπρακτα.
Η δική μου άποψη
ή
καλύτερα το δικό μου συναίσθημα.
