Αν δεν ήμουν άνθρωπος, νομίζω πώς θα ήθελα να ήμουν πουλί,
αποδημητικό και πιο συγκεκριμένα, χελιδόνι που ανάλογα με την εποχή
μεταναστεύει σε μέρη πιο ζεστά για να επιστρέψει ξανά όταν το κλίμα θα το
σηκώνει. Και είναι όμορφο, κάθε που έρχεται το φθινόπωρο, να τα βλέπεις στον
ουρανό να φεύγουν όλα μαζί και να τα αποχαιρετάς μέχρι να τα ξαναδείς να
έρχονται και να φέρνουν μαζί τους τη ζεστασιά.
Αν, πάλι, ήμουν αντικείμενο, θα ήθελα να ήμουν γυάλινο
μπουκάλι. Μπορεί να ανακυκλωθεί, να χρησιμοποιηθεί ξανά. Να αλλάξει χέρια. Να
είναι στα χέρια του κατόχου του όπλο αυτοάμυνας, αν παρουσιαστεί ανάγκη. Μπορεί
να κυλήσει. Μα πάνω απ’ όλα, το σημαντικότερο, μπορεί να κρατήσει μέσα του
κάποιο μήνυμα που ψάχνει να βρει τον παραλήπτη του.
Πιστεύω, ακόμα, πως θα ήθελα να ήμουν μπαλόνι. Θα με πήγαινε
ο άνεμος όπου φυσούσε, θα περνούσα μέσα από τα σύννεφα ή πάνω από αυτά, θα
έβλεπα τους ανθρώπους και όλο τον κόσμο από ψηλά, έχοντας άγνωστο προορισμό και
γενικώς, θα μπορούσα να αιωρούμαι ανενόχλητα και ελεύθερα. Και αν είχα χρώμα,
θα ήθελα να ήμουν ένα κόκκινο μπαλόνι δίνοντας χαρά και αισιοδοξία σε όσους με
βλέπουν.
