-Τι περιμένεις;
-Να γίνει κάτι.
-Σαν τι;
-Δε ξέρω.
-Τι δε ξέρεις;
-Τι θα γίνει.
-Τότε γιατί το περιμένεις;
-Γιατί αλλιώς θα πρέπει να δεχτώ πως ζω χωρίς σκοπό.
-Κι αυτό δεν είναι βολετό, ε;
-Αβάσταχτο για τα δικά μου χέρια.
-Και γιατί, αντί να περιμένεις κάτι, δεν κάνεις κάτι;
-Γιατί δεν ξέρω μήτε το ένα κάτι, μήτε το άλλο. Δε ξέρω ούτε τι περιμένω, ούτε τι πρέπει να κάνω. Μονάχα να περιμένω ξέρω. Κοίτα τους όλους αυτούς εκεί κάτω. Περιμένουν κάτι.
-Περιμένουν να δύσει ο ήλιος για να αρχίσει άλλη μια μέρα, που θα περιμένουν να τελειώσει. Κι όλα αυτά δίχως νόημα. Η αναμονή είναι βλακεία. Σ'το λέω.
-Τι δεν είναι βλακεία;
-Η φυγή όταν όλα βαλτώνουν. Όταν περίμενες ήδη πολύ. Όταν δεν αλλάζει τίποτα. Το να δεις τα μούτρα σου στον καθρέφτη και να παραδεχτείς πως ζεις μια ζωή δίχως νόημα. Και κάπου εκεί αρχίζεις να σκιαγραφείς το νόημα. Αφαιρώντας. Κάνοντας εκκαθάριση. Φεύγοντας. Γι' αυτό σου λέω φύγε, σήκω και φύγε απ' όπου δε χωράς.
