δελτία τύπου παντός καιρού
Το ζουμπούλι που μου χάρισε η καλή μου τον Νοέμβρη πέρσι, προχωράει, βγαίνει σιγά-σιγά από το χώμα. Στο πίσω μπαλκόνι, μέσα σε μια άσπρη γλάστρα, μονοπωλεί εδώ και μερικές βδομάδες την προσοχή μας με την πρωτοκαθεδρία του στο ξύλινο τραπέζι του μπαλκονιού, κάτω από το άγρυπνο βλέμμα της γιγαντοαφίσας της Ναστάζια Κίνσκυ.
Μεσολάβησαν μέρες με βροχή, με λίγο χιόνι, μέρες με τη μικρότερη διάρκεια στο χρόνο, μέρες γιορτινές με τη φετινή αγριότητα των γιορτών, μέρες με τα φώτα, το σπάσιμο των υδάτων, ίσως και λίγο ήλιο σποραδικά…
Και τώρα, λες και ξεθάρρεψε λίγο, βγήκε…έσκασε μύτη -καταπράσινο- έξω από το χώμα της γλάστρας, κάνοντας μας να δώσουμε λίγο παραπάνω σημασία στις υπόγειες, αόρατες διαδικασίες που λαμβάνουν χώραν κάτω από το χώμα, τις υποχθόνιες… Ρίζες, χυμοί, διεργασίες χημικές και φυσικές, πότισμα και φωτοσύνθεση από το φως του ήλιου στα τζάμια των απέναντι πολυκατοικιών…
Όλα αυτά τα απόλυτα ρεαλιστικά, οι περιγραφές εννοώ της γλάστρας στο μπαλκόνι, μαζί με τις προσδοκίες και τις ερμηνείες του καθενός μας και τις μύχιες, μικρές ή μεγάλες, ελπίδες, δουλεύουν ταυτόχρονα και απόλυτα συμβολικά, μέσα στην εποχή μας της απελπισίας που σαν κηλίδα απλώνεται καθημερινά, απόλυτα συμβολικά στην κατεύθυνση της απόλυτης ελπίδας…στην κατεύθυνση του…ζητείται ελπίς… που κάπου διάβασα ως τίτλο σε ομιλία για την ψυχική ανθεκτικότητα των Ελλήνων και Ελληνίδων του 2013…
Περιμένουμε τις επόμενες κινήσεις του ζουμπουλιού στο μπαλκόνι, περιμένουμε κάποιες καλές ειδήσεις ίσως όχι από τα κεντρικά δελτία ειδήσεων…
Χτυπάει στο σημείο αυτό του κειμένου το τηλέφωνο, είναι ένας φίλος, σινεφίλ που με ειδοποιεί ότι τιμούν σήμερα στην αίθουσα τελετών του πανεπιστήμιου, έναν μεγάλο έλληνα καλλιτέχνη που πριν 60 χρόνια άφησε την ορεινή Αρκαδία για το Παρίσι. Όπου έμαθε σινεμά, έκανε σινεμά, δίδαξε σινεμά… και μια μεγάλη χώρα του ανέθεσε τη διεύθυνση της ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗΣ του Παρισιού. Τον Κώστα Γαβρά…
Δεν ξέρω αν υπάρχει ακόμα η πρώτη στην Ελλάδα σχολή κινηματογράφου, που τόσοι άξιοι άνθρωποι του σινεμά προσπάθησαν για χρόνια να αναστήσουν, σχολή στριμωγμένη ανάμεσα στην κρατική εγκατάλειψη και τις καταλήψεις των ανόητων, δεν ξέρω αν υπάρχει ακόμα ακροατήριο ή καν καθαριότητα και θυρωρός σ’ αυτή τη σχολή, πάντως πέρα από όλα αυτά, -ακόμα κι αν δεν αντέχω προσωπικά να παραστώ-αξίζει κάθε τιμή στο έργο του Κώστα Γαβρά, ιδιαίτερα το ‘’Ζ’’, που αναφέρεται τόσο έντονα και στην πόλη μας, στη γωνία Βενιζέλου και Σπανδωνή με Ερμού, ενώ γυρίστηκε στο Αλγέρι, λόγω χούντας, αξίζει να το δείτε και να το ξαναδείτε, και να το συζητήσετε, όπως κάναμε και πριν από τόσα χρόνια με προσκεκλημένο τον Κώστα Γαβρά στο κατάμεστο ‘’ΟΛΥΜΠΙΟΝ’’ με τον Μισέλ Δημόπουλο και εκατοντάδες φοιτητές και φοιτήτριες. Τότε δεν το λέγαμε μάστερ-κλάς, αλλά παρόλα αυτά πήγαμε μετά πεζή μέχρι το σημείο όπου δολοφονήθηκε ο Λαμπράκης, και σχολιάσαμε όλοι τη σχέση της γλυπτικής με το πραγματικό γεγονός…
Αξίζει κάθε τιμή στο κινηματογραφικό έργο του σκηνοθέτη και δασκάλου του σινεμά ΚΩΣΤΑ ΓΑΒΡΑ, το έργο μένει και επιμένει και διδάσκει…όλα τα άλλα δεν έχουν σημασία…