Και ξαφνικά, εκεί στα τέλη του Σεπτέμβρη του ’13, έλαβαν
χώρα κάποια σημαντικά γεγονότα στην έρημη και ρημαγμένη χώρα που γέμισαν χαρά
και ανακούφιση και ελπίδα τον κόσμο, ότι μπορεί και να σωθούμε. Ότι δεν τέλειωσαν
όλα, ότι υπάρχει – ακόμα – ελπίς…
Ένας
νεαρός ράπερ μουσικός, ένας λεβέντης – υπεράνω κομμάτων – στάθηκε όρθιος
και κοίταξε στα μάτια μια ολόκληρη συμμορία δολοφόνων, με επικεφαλή εκτελεστή,
και θυσιάστηκε, ο Παύλος Φύσσας…
Μία
νεαρή αστυνομικός με γαλάζια μάτια έκανε το καθήκον της, κάτι που
κόντευε να ξεχαστεί στην έρημη και ρημαγμένη αυτή χώρα και συνέλαβε επιτόπου
τον δολοφόνο…
Μία
συνεπής δικαστικός, γυναίκα κι αυτή, και μια ομάδα εισαγγελέων και
δικαστών, με όλες τις αξιοπρεπείς διαδικασίες του αστικού πολιτισμού μας και
των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, συνέλαβαν τους επικεφαλείς μιας ομάδας που χρόνια
τώρα παρίστανε την πολιτική ομάδα, ενώ έκανε αξιόποινες πράξεις ρατσισμού, βίας και
“προστασίας’’…
Πρόκειται για τρεις κορυφαίες πράξεις που σιγά – σιγά, καθώς
είμαστε χρόνια τώρα μέσα στο βούρκο, θα αναγνωρίζουμε την ιστορική τους
σημασία, πρόκειται για τη δικαίωση του αυτονόητου, αν ο καθένας και η καθεμία
μας κάναμε σωστά τη δουλειά μας, το καθήκον μας, σε κάθε χώρο, σε κάθε πλευρά
της ζωής, τότε όλα θα γίνονταν αλλιώς, καινούργια, ελπιδοφόρα, βιώσιμα,
αναστάσιμα…
Κανονικά – ότι κι αν σημαίνει σήμερα αυτή η λέξη – θά 'πρεπε χαρμόσυνα να ηχήσουν οι καμπάνες όλων
των θρησκειών και των δογμάτων, μεγάλες συμφωνικές ορχήστρες να παίξουν ήχους χαρμόσυνους
και ματζόρε σε όλες τις πλατείες της χώρας, συναυλίες χωρίς συνθήματα,
ενωτικές, όχι των αγανακτισμένων, αλλά συναυλίες των
ανακουφισμένων, επιτέλους μετά από τόσο καιρό απελπισίας και
παρακμής. Με διευθυντές ορχήστρας τον Μίκη Θεοδωράκη, επαρκώς υποβασταζόμενο,
τον Γκουστάβο Ντουνταμέλ απο τη Βενεζουέλα, με την ορχήστρα νέων ΣΙΜΟΝ ΜΠΟΛΙΒΑΡ
και ομάδες ράπερ με συλλογική απεύθυνση σε όλες τις πλατείες της χώρας
μας.. και παράλληλα να σηματοδοτηθεί το
ξερίζωμα των ναζί στη χώρα και κάθε βίας από
οπουδήποτε κι αν προέρχεται.. το ξεκίνημα μιας νέας εποχής ανάκαμψης της χώρας…
Πως σας φαίνεται; Δεν είναι καλύτερο αυτό από το να μαλώνουν
στα τηλεπαράθυρα αφυδατωμένοι “πολιτικοί’’ για τις ευθύνες των άλλων πάντα, ενώ
οι ίδιοι τα είχαν όλα προβλέψει…
Κάθαρση παντού, δικαιοσύνη
παντού, ας τιμήσουμε το φωτεινό, ανιδιοτελές και ιστορικό παράδειγμα
του νεαρού ράπερ, της νεαρής αστυνομικού, των δικαστών.
Αυτός είναι ο μόνος δρόμος για να υπάρξει αύριο στην έρημη
και ρημαγμένη αυτή χώρα, τη χώρα μας.. τούτο το χώμα είναι δικό τους και δικό
μας.. δεν έχει θέση η γη παρά για τη ζωή…
Όπως τότε που τελείωνε ο πόλεμος και ο εμφύλιος, 1949, όπως
τότε που τελείωνε η χούντα, 1974, όπως τώρα που αρχίζει να τελειώνει η ξεφτίλα
και η παρακμή…
