γράφει ο Γιώργος Καρακασίδης
Πριν από λίγες μέρες ξεκίνησε η τρίτη σαιζόν της πολυβραβευμένης σειράς του FX (στη χώρα μας προβάλλεται από το Disney+) και είναι ευκαιρία να κάνουμε μια μίνι ανασκόπηση.
Η 1η σαιζόν ακολουθεί έναν σχετικά εσωστρεφή σεφ, βραβευμένο με Michelin, τον Carmen, ο οποίος κληρονομεί το συνοικιακό εστιατόριο του αδερφού του που ξαφνικά αυτοκτόνησε. Στην προσπάθεια του να δώσει νέα πνοή στην επιχείρηση και να βάλει τάξη στο χάος, έχει να αντιμετωπίσει τις ιδιαιτερότητες του ετερόκλητου δύσκαμπτου προσωπικού -αρκετά δεμένου με τον πρώην ιδιοκτήτη- και κυριότερα του Richie που αυτοαποκαλείται ‘ξάδερφος’, ενός ευέξαπτου διαζευγμένου σαραντάρη, πρώην κολλητού του αδερφού του, που θέλει να έχει άποψη και να μπλέκεται σε όλα (χωρίς ουσία τις περισσότερες φορές). Βοηθός του Carmen, η Sydney, μια νεοπροσληφθείσα κοπέλα με ταλέντο στη μαγειρική, η οποία όμως δυσκολεύεται να στεριώσει στο χώρο της εστίασης κι αντιμετωπίζεται με καχυποψία από τους παλιότερους.
Κι ενώ μέχρι σήμερα ήμασταν δέκτες των ριάλιτιεκπομπών μαγειρικής (η πιο πρόσφατη τηλεοπτική επινόηση του ύστερου καπιταλισμού προσαρμοσμένη στη γενιά των foodies), εδώ παρακολουθούμε με σχεδόν ωμό ρεαλισμό τα κωμικοτραγικά ευτράπελα που διαδραματίζονται εντός κι εκτός κουζίνας. Και μάλιστα με μια δραματουργία αρκετά πιο κοντινή στην πραγματικότητα από τον ‘ζωντανό’ ανταγωνισμό των real-ity, πιστοποιώντας για άλλη μια φορά ότι ο κινηματογράφος είναι το ψέμα που λέει την αλήθεια. ‘Κάθε δευτερόλεπτο μετράει’ γράφει μια επιγραφή σε σημείο να τη βλέπουν όλοι και αυτό αποτυπώνεται πλήρως στο ρυθμό της σειράς. Το άγχος να ετοιμαστούν στην ώρα τους τα πιάτα που έρχονται καλοσερβιρισμένα στο τραπέζι σου απεικονίζεται με απαράμιλλο κινηματογραφικό τρόπο με δεξιοτεχνικά μονοπλάνα όπου η κάμερα ακολουθεί σχεδόν λαχανιασμένη τους χαρακτήρες του προσωπικού, έτοιμους να εκραγούν και να αλληλοσπαραχθούν, χωρίς να λείπουν βέβαια οι σπαρταριστές στιγμές. Η σειρά χαρακτηρίζεται κωμική, αλλά αυτό μάλλον είναι το πρόσχημα για ένα μεγαλύτερο δραματικό βάθος.
Η 2η σαιζόν του ‘The Bear’ αρχικά φαίνεται να μην έχει το νεύρο και την ένταση της 1ης. Ο δεύτερος κύκλος χαρακτηρίζεται από μια αρμονία αρτίστικα στυλιζαρισμένη, δίνοντας έμφαση στη φωτογραφία (όχι μόνο στο Σικάγο αλλά και στην Ευρώπη) και εστιάζοντας, με μεμονωμένα επεισόδια γύρω από τους χαρακτήρες, στην προσπάθεια που κάνει ο καθένας να βρει τα πατήματά του τόσο στην καριέρα του όσο και στην προσωπική του ζωή. Επίσης κάνουν μικρό πέρασμα ως guests γνωστά ονόματα, όπως η Olivia Colman & o Bob O denkirk, κάτι διόλου αναπάντεχο αν κρίνουμε από την τεράστια επιτυχία του πρώτου κύκλου.
Κι εκεί που τα πράγματα κυλούν (ίσως υπερβολικά) ομαλά σε σημείο ακόμα και να νιώσεις μια αμυδρή πλήξη, δύο επεισόδια προκαλούν την καταιγίδα μετά τη νηνεμία. Το πρώτο με τοflashbackστο χριστουγεννιάτικο οικογενειακό τραπέζι (αυτό που όλοι έχουν κάθε καλή διάθεση να τα βρουν, αλλά τελικά δεν τα καταφέρνουν) με τη Jamie Lee Curtis σε ρόλο αποκάλυψη της νευρωτικής μάνας του Carmen, ακούσιας πηγής εν τέλει της δυσλειτουργικότητας των τριών παιδιών της. Το δεύτερο με τα εγκαίνια του νέου, γκουρμέ πλέον, εστιατορίου εκεί όπου ένα πραγματικά αριστοτεχνικό μοντάζ (δεν είναι τυχαία η βράβευση στην κατηγορία Outstanding Picture Editing for a Single-Camera) απεικονίζει το contrast ανάμεσα στη φρενήρη προσπάθεια του προσωπικού της κουζίνας να τα φέρει βόλτα από τη μία και τη ζεν εξυπηρέτηση των πελατών έξω στα τραπέζια από την άλλη.
Και κάπου εκεί έρχεται το τελευταίο επεισόδιο οδοστρωτήρας. Στη χειρότερη δυνατή στιγμή ο Carmen-ο οποίος στα πλαίσια μιας άτυπης ισονομίας αποκαλεί και τους υπόλοιπους ‘σεφ’, όμως στο τέλος αυτός είναι που έχει την ευθύνη- κλείνεται κατά λάθος στην κατάψυξη. Hψευδαίσθηση ασφάλειας που δίνει η κλειστή πόρτα λειτουργεί ως εξομολογητήριο. Ο Carmen αρχικά θα πλακωθεί λεκτικά με το Richie, o οποίος στο τέλος θα λυγίσει και θα του ψιθυρίσει ότι τον αγαπάει (χωρίς να τον ακούσει ο πρώτος),αποδεικνύοντας έτσι ότι το μεγαλύτερο ψυχικό δέσιμο έρχεται μέσα από τις πιο δύσκολες κοινά βιωμένες εμπειρίες. Ακολουθεί η πιο συναισθηματικά φορτισμένη σκηνή, ίσως ολόκληρης της σειράς (διανθισμένη με ένα καταπληκτικό τραγούδι των Nine Inch Nails), όπου ο πρωταγωνιστής ξεσπά και ομολογεί ότι δεν μπορεί να ενδώσει στον έρωτα γιατί αυτό θα του αποσπάσει τη συγκέντρωση από τους στόχους του. Και όλα αυτά την ώρα που κατά το τραγικό παιχνίδι της τύχης τον ακούει καταρρακωμένη η ανυποψίαστη σύντροφός του από την άλλη πλευρά της πόρτας. Γιατί στο τέλος όσες περγαμηνές κι αν έχεις, όσο κι αν το ταλέντο σου ξεχειλίζει, αν δεν έχεις συμφιλιωθεί με τον εαυτό σου, όχι μόνο δε θα τον αγαπήσεις αλλά θα συντρίψεις συναισθηματικά και τους πιο κοντινούς σου ανθρώπους. Και κάπως έτσι θα αποφασίσουμε να μην ακολουθήσουμε τη σχετική συμβουλή του αγαπητού Φοίβου Δεληβοριά σε ένα στίχο του τραγουδιού του ‘Mόνο Ψέματα’ και να δούμε και τον τρίτο κύκλο της σειράς.
