Η Γεωργία Συλλαίου και ο Στέργιος Βαλιούλης συνεργάζονται και παρουσιάζουν μουσικά προγράμματα με συγκεκριμένη θεματική εδώ και είκοσι χρόνια. Προγράμματα με άξονα τον λόγο και την ποίηση, τον κινηματογράφο, την εποχή του Μεσοπολέμου, καλλιτεχνικές προσωπικότητες. (Cabaret Berlin, As Time Goes By, Ιταλικές προκλασικές και σύγχρονες μελωδίες, αφιερώματα στους Brecht – Weill\,Tom Waits, Michel Legrand, Nino Rota, κ.α.) Θα εμφανιστούν στη Ζώγια στις 18 Νοεμβρίου!
Τραγουδίστρια, μουσικός και συγγραφέας. Ποια από τις 3 Γεωργίες γεννήθηκε πρώτη;
Εν αρχή ην ο λόγος, οπότε δε χρειάζεται να προσθέσω κάτι άλλο. Πάντως, κάθε άνθρωπος είναι πολυδιάστατος και η ταυτότητα είναι μια περίπλοκη ιστορία. Από τη στιγμή που αυτή καθορίζεται από τις συγκυρίες, το περιβάλλον και από μια πραγματικότητα που διαρκώς μεταβάλλεται, ο αυτοπροσδιορισμός παύει να έχει ιδιαίτερη σημασία για τους άλλους. Επίσης, καλό είναι να μην παίρνει κάποιος τον εαυτό του και πολύ στα σοβαρά.
Ποια είναι τα πρώτα βιβλία που θυμάστε πως σας άγγιξαν;
Ο Δόκτωρ Φάουστους του Τόμας Μαν, η Στενή Πύλη του Αντρέ Ζιντ.
Tι θα δούμε στη Ζώγια στις 18/11;
Μια αναδρομή. Βέβαια, όταν γίνεται κάτι τέτοιο υπάρχει κάποιος λόγος. Σημαίνει ότι βρίσκεσαι σε ένα κομβικό σημείο, ότι κάτι έχει ολοκληρώσει τον κύκλο του. Μικροί αποχαιρετισμοί, δεν με λυπούν, είναι αναπόφευκτοι. Έτσι είναι η ζωή. Εδώ, θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Στέργιο Βαλιούλη για τα σχεδόν είκοσι χρόνια συνεργασίας μας. Είναι ένας εξαιρετικός μουσικός, το ρεπερτόριό του επεκτείνεται τόσο στην κλασική μουσική όσο και στην τζαζ. Θα παίξουμε μουσική και τραγούδια από την Αναγέννηση μέχρι τη σημερινή εποχή, αναφορές στον Μεσοπόλεμο και σε σημαντικούς συνθέτες, τζαζ, μουσική ποιητών που έγραψαν και μουσική, όπως ο Tom Waits, κινηματογραφικά μοτίβα, ένα μικρό αφιέρωμα στην Ελένη Καραίνδρου.
Γιατί ονομάσατε την παράσταση Broken Dreams;
Πρόκειται για το θαυμάσιο τραγούδι “Boulevard of Broken Dreams” του Harry Warren, από το Moulin Rouge του 1934, με το οποίο ανοίγουμε τη συναυλία. Έχω την αίσθηση ότι ζούμε έναν Μεσοπόλεμο διαρκείας. Λοιπόν, το εν λόγω τραγούδι αναπολεί τους χαμένους έρωτες στο κλίμα εκείνης της εποχής που εξακολουθεί να μοιάζει οικεία και απειλητική ταυτοχρόνως.
Aν δεν μένατε στη Θεσσαλονίκη, πού θα ζούσατε;
Σε κάποια κωμόπολη της Ιταλίας.
Τι σας αρέσει στην πόλη και τι όχι;
Μου αρέσει το λιμάνι, το σπίτι μου, τα σπίτια των φίλων μου, οι περίπατοι. Δεν αντέχω την πολυκοσμία και τα τελευταία χρόνια την διαρκώς αυξανόμενη αγενή συμπεριφορά και την επιθετικότητα.
