Σήμερα τα κοινωνικά δικαιώματα αντιμετωπίζονται σαν ένα κόστος και όχι ως μία αξία.
Κάρλο Γκάλι καθηγητής πολιτικής θεωρίας και ιστορίας των πολιτικών ιδεών Παν/μιο της Μπολόνιας
Σχολιαστής αθλητικής εκπομπής έπλεκε το εγκώμιο γνωστού καλαθοσφαιριστή της εποχής του πρώτου χρυσού Πανευρωπαϊκού της Εθνικής. Μεταξύ των εγκωμιαστικών σχολίων ήταν και αυτό:
Ο παίκτης είναι ένας εργάτης του μπάσκετ, με την «καλή» έννοια του όρου.
Έκλεισα την τηλεόραση χωρίς να μάθω ποια ήταν η κακή!
………………………………………………….
Θυμήθηκα ξανά την φλύαρη αυτή πρόταση τώρα που το «SUPPORT ART WORKERS» έκανε την εμφάνισή του σε εκατοντάδες ή και χιλιάδες προφίλ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Τη θυμήθηκα, όταν η αντίδραση (με την καλή έννοια του όρου;) σε κάποιες αναρτήσεις είχε ως βάση την αμφισβήτηση:
είναι οι άνθρωποι της τέχνης «workers»; Και αν είναι, γιατί support μόνο σε αυτούς και όχι to all workers;
Εντυπωσιακό είναι το γεγονός ότι δεν εμφανίστηκε πουθενά η αμφισβήτηση μέσω του «support long-term unemployed», που σημαίνει ότι η αντίδραση στηρίχτηκε σε μια αναιτιολόγητη αμφισβήτηση και σε ένα λεκτικό εύρημα και, στην ουσία, δε δικαιολογείται.
…………………………………………………………
Οι λέξεις παραμένουν στην αίθουσα αναμονής και περιμένουν τη σειρά τους, περιμένουν να συν-ταχθούν με άλλες για να δοξάσουν, να καταδικάσουν ή και να αφήσουν αθέατο όποιον και όποια τελικά τις διαλέγει. Πολλές φορές όλες χάνονται ή πρέπει να χάνονται μπροστά στην ουσία της πρότασης.
Τη λέξη εργαζόμενος-η, τη λέξη εργάτης-τρια η πολιτεία έχει καιρό που τις αντικατέστησε με την λέξη απασχολούμενος-η, υπονοώντας -ίσως- ακαταλληλότητα να χαρακτηρίσουν τον άνθρωπο που μοχθεί και αμείβεται για την προσφορά του. Με αυτό τον τρόπο αφαίρεσε ως αποτέλεσμα τού μόχθου και της δημιουργίας, το «έργο». Το αντικατέστησε με την ασάφεια που περιέχει η λέξη «ασχολία», με το ΔΕΝ βρίσκομαι σε ηρεμία, σε σχόλη.
Στην Τέχνη όμως παράγεται έργο και είναι τόσο φανερό!
………………………………………
Στην κρίση της πανδημίας η πολιτεία, στο μέτρο των «υποχρεώσεών της» – με την «κακή» έννοια του όρου- νοιάστηκε για κάποιες ομάδες πολιτών περισσότερο και για κάποιες λιγότερο (ασύμμετρες παροχές π.χ. σε ιδιοκτήτες Μ.Μ.Ε. από τη μια σε «επιδοτούμενους των 800» από την άλλη) ή και με «άκομψο» τρόπο (περίπτωση voucher). Για τους ανθρώπους της Τέχνης δε νοιάστηκε (ίσως διαχρονικά), όπως δε νοιάστηκε και για άλλες ομάδες πολιτών.
…………………………………………..
Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές ανακοινώνεται, αδικαιολόγητα καθυστερημένα και κάτω από την πίεση της δυσαρέσκειας καλλιτεχνών και μη, η χορήγηση επιδόματος, γεγονός όμως που δεν αναιρεί την ουσία του κειμένου και φυσικά τη στήριξη των ανθρώπων της Τέχνης και του έργου τους.
……………………………………………..
Οι άνθρωποι της Τέχνης είναι άνθρωποι. Δεν είναι υπεράνω κριτικής, ούτε υπεράνω λαθών. Δεν είναι υπεράνω αναγκών και διεκδικήσεων (άφθαρτη, μια χαρά λέξη).
Οι μεγάλες αμοιβές κάποιας μειονότητας από αυτούς, η αδράνεια στην καταλήστευσή τους από φορείς (βλέπε ΑΕΠΙ), η αδυναμία αμοιβής από την «κατανάλωση» του έργου τους, ΔΕΝ δικαιολογεί χρήστες των μέσων της μαζικής δικτύωσης να βρίσκονται στο μετερίζι της εναντίωσης ή της χλεύης στη χρήση του «SUPPORT ART WORKERS».
Αυτό το SUPPORT είναι το ελάχιστο που προσωπικά οφείλω στους ανθρώπους της Τέχνης. Το έργο τους καθημερινά είναι στη διάθεσή μου σε αφθονία. Χωρίς αυτοί να αμείβονται ουσιαστικά ανάλογα με την προσφορά τους, το καρπώνομαι, όσο τίποτε άλλο σε όλη τη ζωή μου και, νομίζω, δεν είμαι ο μόνος!
