Θα γίνει ένα βράδυ με φεγγάρι. Που θα είναι τόσο μεγάλο όσο
ποτέ άλλοτε δεν ήταν. Που θα το κοιτάξω και θα ξέρω πως δεν είμαι καλά και σε
χρειάζομαι.
Ένα βράδυ που αυτό που δεν πρέπει να γίνει, θα γίνει.
Θα σε πάρω τηλέφωνο και θα σου πω πώς μου χρωστάς μια βόλτα.
Μια συζήτηση που κανείς δε θα συμφωνεί και θα χάνουμε το χρόνο μας
υπερασπιζόμενοι τη χαζή μας γνώμη. Την αυθόρμητη σκέψη που ξεπήδησε εκείνη τη
στιγμή. Για να μη χαθεί η ροή. Για να σε ακούω να μου μιλάς και να μη
σκέφτομαι.
Θα έχεις αυτοκίνητο. Και θα οδηγήσεις πολύ μακριά για να
ξεχάσουμε το παρελθόν και να ζούμε μόνο το παρόν. Θα είμαι για πολλούς λόγους
και με πολλούς τρόπους θλιμμένη όμως πεισματικά δε θα στο δείχνω. Μόνο οι
απαντήσεις μου θα στο δείχνουν, που κι αυτές θα αντιστέκονται και θα θέλουν να
σου δείξουν κάτι άλλο από αυτό που είμαι.
Θα θέλω να είμαι χαρούμενη, κι ας μη σε ξέρω. Θα θέλω εκείνη
τη στιγμή να με κάνεις εσύ να γελάσω, γιατί σε αυτή τη βόλτα θα είσαι μόνο εσύ
και ο δρόμος.
Θα κοιτάω τις άσπρες περίπλοκες ράγες, πάνω στις οποίες εσύ
θα τρέχεις, και θα αναρωτιέμαι αν θα με ξαναδείς. Πώς θα τελειώσει αυτή η
νύχτα, που σε λίγες ώρες θα έχει μετατραπεί σε άγουρη μέρα.
Μπορεί να σου μιλάω πολύ. Μπορεί να δημιουργηθεί σιωπή,
χωρίς λόγο. Τότε να ξέρεις θα ακούω το τραγούδι που θα παίζει, γιατί μόλις
ξεκινήσει το ταξίδι μας θα παίζει το ραδιόφωνο. Τον σταθμό που θα επιλέξω εγώ
μόλις καθίσω στο κάθισμα. Και που εσύ δεν θα ακούς αλλά θα τον λατρέψεις γιατί
εγώ στον γνώρισα πρώτη φορά.
Θα μου πεις μια ιστορία. Εγώ θα στο έχω ζητήσει γιατί λες
καλές ιστορίες και με κάνεις να τις φαντάζομαι. Θα πιστέψω πως είμαι κάτι άλλο
από αυτό που είμαι, και θα μπορώ για μια μόνο νύχτα να σου πω πράγματα που δε
θα ξανακούσεις από μένα.
Θα είναι το μικρό μας μυστικό. Που θα θέλω να ξεχάσω την
επόμενη μέρα. Που όμως δε θα ξεχάσω και θα με κάνει να νιώθω περίεργα. Λες και
άφησα πίσω μου ένα κομμάτι του εαυτού μου.
Θα το έχεις εσύ, και αυτό θα είναι που θα με φοβίζει
περισσότερο απ' όλα. Γιατί δε θα σου έχω εμπιστοσύνη την ημέρα.
Στο φώς του δικού μου ήλιου δε θα πιστεύω κανέναν, μόνο τα τραγούδια που ακούω.
Στο φώς του δικιάς σου νύχτας, θα γίνω κάτι άλλο. Ένας άλλος εαυτός.
Και θα φύγω. Και δε θα ξανακαθίσω στο μικρό κάθισμα, μπροστά
μαζί σου.
Θα έχει μείνει ο σταθμός και το τραγούδι που θα με θυμίζουν.
Και θα σε ξαναδώ για να τηρήσεις την υπόσχεση σου. Να με
κάνεις να γελάσω για μια τελευταία φορά.
