ARTICLE'S PHOTO COPYRIGHT: Chris Kaddas
Η ώρα του δειλινού είναι η αγαπημένη μου ώρα της μέρας. Αν και με μελαγχολεί λίγο, με κάνει να ονειρεύομαι. Μου αρέσει να βλέπω το ανακάτεμα στα χρώματα του ουρανού, όταν ο ήλιος βουτάει προς τη δύση και ο Έσπερος ξεπροβάλλει. Δημιουργούνται εικόνες στο μυαλό μου και προκύπτουν πάντα σκέψεις. Ξαφνικά, αισθάνομαι ότι όλα γύρω μου ηρεμούν, γαληνεύουν, βρίσκουν τη θέση τους.
Το ιδανικό σκηνικό- αυτό και αν είναι σπάνιο- να απολαμβάνω το σουρούπωμα, βλέποντας θάλασσα. Απίστευτη αίσθηση. Τα χρώματα του ουρανού, η αντανάκλαση στα θαλασσινά νερά, η εντύπωση του απέραντου ορίζοντα που ξετυλίγεται μπρος στα μάτια σου.
Νομίζω πως μόνο τότε μπορώ να σκεφτώ απολύτως καθαρά. Αδειάζω από μέσα μου καθετί αρνητικό, καθετί που με βαραίνει. Ελαφραίνω. Αν προστεθεί στο σκηνικό, η απουσία ήχου και κάθε λογής θορύβου, ο πίνακας αγγίζει σχεδόν την τελειότητα.
«Ο Λόνγκρεν πέρασε τη νύχτα στη θάλασσα. Δεν κοιμήθηκε, ούτε ψάρεψε, παρά μόνο έκανε άσκοπους γύρους με τη βάρκα, ακούγοντας τους παφλασμούς του νερού και ατενίζοντας το σκοτάδι, βυθισμένος στις σκέψεις του, με τον άνεμο να τον χτυπά καταπρόσωπο. Στις δύσκολες στιγμές της ζωής του, τίποτε δεν μπορούσε να αποκαταστήσει τις δυνάμεις της ψυχής του καλύτερα από αυτές τις μοναχικές περιπλανήσεις. Ησυχία, μόνο ησυχία και ερημιά, αυτό είχε ανάγκη για να καταφέρει να ακούσει ξεκάθαρα τις πιο αδύναμες και περίπλοκες φωνές του εσωτερικού του κόσμου». Αλεξάντρ Γκριν Τα Πορφυρά Πανιά
