Γιατί οι γιορτές κρύβουν και λίγο σκοτάδι…
Στις γιορτές οι αγκαλιές γίνονται τρυφερές. Τα φώτα λαμπερά και τα χαμόγελα ζεστά. Αυτά του είπα και εκείνος κούνησε το κεφάλι του σκεφτικός. Μου απάντησε ότι στις γιορτές οι αγκαλιές είναι χλιαρές, τα φώτα φτιαχτά και τα χαμόγελα ψεύτικα. Συνέχισα να του μιλώ, προσπαθώντας να τον πείσω. Οι φίλοι, του είπα, είναι άνθρωποι αληθινοί. Ψέματα, αποκρίθηκε. Τα φιλιά γίνονται ερωτικά στη χαρά μιας γιορτής, επέμεινα. Λάθος, είπε και με έκοψε. Και έπειτα η φωνή του έγινε βαθιά… ίσα που ακουγόταν. Κι έτσι όπως τον κοίταζα, άρχισε να μου ψιθυρίζει όλα εκείνα που φοβάμαι στις γιορτές.
Οι άνθρωποι μου είπε έρχονται και φεύγουν. Το άγγιγμά τους είναι εφήμερο. Το χάδι τους σε γεμίζει μόνο για να σε αδειάσει λίγο πιο κάτω. Τα κεριά και τα φωτάκια κρύβουν τις σκιές τους, αλλά μόλις ανάψουν τα φώτα θα τις διακρίνεις και θα τρομάξεις στη θέα τους. Το κρασί στα χείλη σου θα σε ζαλίσει μόνο για να σε παραπλανήσει. Θα το πιεις και θα ελπίσεις. Θα αφήσεις τα όνειρά σου να κυλήσουν στη φρουτένια γεύση τους, αλλά γρήγορα κι αυτό θα σωθεί. Θα σε εγκαταλείψει ζαλισμένη στους ήχους μιας γιορτινής μουσικής, να χορεύεις με τις σκιές. Θα τις αγκαλιάσεις και θα προσπαθήσεις να γραπωθείς πάνω τους. Θα τους χαμογελάς και θα είσαι ευχάριστη μαζί τους, αλλά εκείνες μια θα σου γελούν και την άλλη θα σε κοιτούν σοβαρές. Οι φανταχτερές φορεσιές τους θα ξεθωριάζουν λίγο λίγο και εσύ θα τις παρατηρείς απορημένη και ας συνεχίζεις να τους μιλάς γεμάτη προσμονή.
Δεν ήθελα άλλο να ακούω τη φωνή του, τα λόγια του, τους φόβους μου. Του ζήτησα να σταματήσει, αλλά δε με άκουγε. Συνέχισε με τη βραχνή χροιά του να μου ξεσκίζει τους φίλους, τους εραστές, τις προσδοκίες και τις χαρές. Συνέχισε με επιμονή να μου ξύνει τη χρυσόσκονη των γιορτών μου και μου δείχνει απέραντο σκοτάδι από κάτω.
Σηκώθηκα ξαφνικά και άναψα όλα τα φώτα. Φύσηξα τα κεριά και ήπια και την τελευταία γουλιά από το κρασί μου. Τον φίλησα με πάθος και του ευχήθηκα χρόνια πολλά μέσα από την καρδιά μου. Τον έσφιξα στην αγκαλιά μου και πίσω του έψαξα τη σκιά που φοβόμουν. Σα δεν τη βρήκα του χαμογέλασα ζεστά. Οι αγκαλιές στις γιορτές είναι τρυφερές, του είπα. Οι φίλοι είναι άνθρωποι αληθινοί και τα φιλιά γίνονται ερωτικά στη χαρά της γιορτής. Έτσι του είπα και δεν τον άφησα ποτέ από την αγκαλιά μου. Κι εκείνος χαμογέλασε. Κι έμεινε στη ζεστή αγκαλιά και στα τρυφερά φιλιά, που ξόρκισαν τους φόβους μας. Με τη βραχνή φωνή του μου ευχήθηκε χρόνια πολλά και έμεινε στην αγκαλιά. Γιορτινός κι αληθινός. Με φόβους, αλλά χωρίς σκιές. Αληθινός.
Blog: www.facebook.com/imaginarywriter
