Κάποιος μου είχε πει «όταν δεν έχεις για τι να γράψεις, γράψε για αυτό που δεν έχεις». Έτσι είπα να γράψω και εγώ για αυτό που δεν έχω: τη θάλασσα.
Φέτος το καλοκαίρι σχεδόν ξέχασα πως είναι το χρώμα της, η όψη της, τα κύματά της. Για λόγους πάνω από μένα, δεν μπορούσα να κολυμπήσω. Και επειδή δεν ήθελα να μπω στον πειρασμό, δεν πήγαινα ούτε στην παραλία γιατί ήξερα πως θα μου κακοφαινόταν περισσότερο που δεν θα ήμουν μέσα στα νερά της. Προτίμησα να μείνω μακριά και να την σκέφτομαι από απόσταση και να την νοσταλγώ. Ακριβώς όπως κάνω και με τους ανθρώπους που λείπουν απ' τη ζωή μου.
φωτογραφία // Σοφία Χαλκίδη
Την φέρνω στο νου και μαζί μ' αυτήν και τα αγαπημένα μου λογοτεχνικά αποσπάσματα, που την εγκωμιάζουν, ξαναδιαβάζω. Ευτυχώς μια φωτογραφία-πίνακας στο δωμάτιο μου, από την λιμνοθάλασσα του Μεσολογγίου νομίζω, μου ανοίγει παράθυρο στη θάλασσα.
Την αγαπώ τόσο. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ την ύπαρξη μου δίχως αυτή. Ψάρι γαρ, να πάω κόντρα στην φύση μου;
Θα ήθελα πολύ ένας ποιητής να έγραφε ένα ποίημα για την θάλασσα και να μου το χάριζε. Θα ήταν σαν να το έγραφε για μένα.
«Η θάλασσα είναι η μόνη μου αγάπη. Γιατί έχει την όψη του ιδανικού. Και το όνομά της είναι ένα θαυμαστικό. Όλα ξεχνιούνται. Είναι εκεί, άσπιλη, απέραντη, αιώνια. Με το πλατύ της γέλιο σκεπάζει την ασχήμια μας. Με την βαθύτητα της, την μυκτηρίζει. Η ψυχή του εμπόρου πεθαμένη και περπατεί. Η ψυχή της κοσμικής κυρίας φορεί τα πατίνια της. Η ψυχή του ανθρώπου λούζεται στην αγνότητα της θαλάσσης. Βρίσκει η νοσταλγία μας διέξοδο και ο πόνος μας την έκφρασή του.» από Το Εγκώμιο της Θαλάσσης, Κώστας Καρυωτάκης
«Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα: μπαίνεις και δεν ξέρεις αν θα βγεις. Πόσοι δεν έφαγαν τα νιάτα τους- μοιραίες βουτιές, θανατερές καταδύσεις, γράμπες, πηγάδια, βράχια αθέατα, ρουφήχτρες, καρχαρίες, μέδουσες. Αλίμονο αν κόψουμε τα μπάνια μόνο και μόνο γιατί πνίγηκαν πεντέξι. Αλίμονο αν προδώσουμε τη θάλασσα. Γιατί έχει τρόπους να μας καταπίνει. Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα: χίλιοι την χαίρονται- ένας την πληρώνει.» Η Θάλασσα, Ντίνος Χριστιανόπουλος
«Μίλα. Έχουμε τόση θάλασσα μπροστά μας. Εκεί που τελειώνουμε εμείς αρχίζει η θάλασσα. Πες κάτι. Πες «κύμα» που δεν στέκεται. Πες «βάρκα» που βουλιάζει αν την παραφορτώσεις με προθέσεις.» Κική Δημουλά
«Α, μεγάλη ιστορία η θάλασσα. Είναι το σύμβολο της ελευθερίας και της αναγέννησης. Δεν υπάρχει τίποτα ωραιότερο και πιο λυτρωτικό απ' το να πλέει ο άνθρωπος ανάσκελα στη θάλασσα. Νιώθει σαν να έχει επιστρέψει στην αρχαία μήτρα όλων. Κοιτάζει πάνω του τον ουρανό και μισοκλείνει τα μάτια από το εκθαμβωτικό φως και την απόλαυση της ελευθερίας. Η θάλασσα είναι το σύμβολο της απελευθέρωσης απ' όλα τα δεινά…» Οδυσσέας και Μπλουζ, Ευγενία Φακίνου
