Τα παιδιά μου νομίζουν ότι μπορούν να κρύψουν από εμένα την κατανάλωση γλυκών τους. Αλλά αδυνατούν να αναγνωρίσουν το τακτικό μου πλεονέκτημα: Με αντιλαμβάνονται ως έναν αδαή ενήλικα, ενώ είμαι στην πραγματικότητα ένα αιώνιο παιδί. Η σχέση μου με τα γλυκά έχει αλλάξει ελάχιστα από τότε που ήμουν στην ηλικία τους. Ναι, μπορεί να τρώω γλυκά πιο σπάνια τώρα. Αλλά αμέσως μόλις αρχίσω, μια ακριβή χορογραφία ακολουθεί.
Το πρώτο ζελεδάκι είναι το καλύτερο. Μετά από μερικά μασήματα η γλύκα και η οξύτητα εμφανίζονται στη γλώσσα, ενώ μετά γίνονται αισθητά στο νευρικό σύστημα.
Το δεύτερο φτάνει στο κεφάλι και στην καρδιά και το τρίτο απλώνεται στο υπόλοιπο σώμα. Αυτή θα ήταν και η κατάλληλη στιγμή να σταματήσει κανείς.
Αχ, το φάσμα των χρωμάτων. Δημιουργώ παραδεισένιες συγχορδίες και κινήσεις.
Τρώω και τρώω. Η ζάχαρη κυλά. Η σακούλα είναι ακόμη βαριά στο χέρι μου.
Γύρω στο 25% της ικανοποίησης παρατηρώ ότι το μέγεθος σερβιρίσματος έχει αυξηθεί δραματικά από ένα ζελεδάκι σε ολόκληρες χούφτες.
Η ζάχαρη γρήγορα διαλύεται σε μία απότομη ανιαρότητα, όπως το Styrofoam, και απλώνεται αργά στο χώρο ανάμεσα στο δέρμα και στα κόκαλά μου.
Σιχαίνομαι τα ζελεδάκια.
Υπάρχει μόνο ένας τρόπος να κάνω μία αγωνιώδη στάση. Πρέπει να τελειώσω όλη τη σακούλα γρήγορα και ανηλεώς.
Πέφτω πάνω στο υπόλοιπο της σακούλας μέσα σε μια παραζάλη. Μόνο η οξύτητα από τα κίτρινα ζελεδάκια μπορεί να δώσει μία αρκούντως κατανοητή κλωτσιά.
Μετατρέπομαι σε ζελεδάκι — μία απαίσια κατάσταση που ξεπερνιέται μόνο με το φόβο της συνειδητοποίησης. . .
. . . ότι, ξαφνικά, η σακούλα είναι άδεια.
Ωχ, όχι!
Αλλά, μισό λεπτό. Η σακούλα είναι ελάχιστα βαριά.
Ένας τελευταίος αποστάτης καταδιώκεται. Είμαι τόσο ευχαριστημένος που καταφεύγω σε μικρές μπουκιές.
Τέλος.
