Ντάρλινγκ
είμαι ακόμη εδώ, σε έχασα, σε ψάχνω κι
όταν σε βρίσκω με έχεις αφήσει. Τα
δαμάσκηνα εκπλιπαρούν να τα φάμε, μια
βαθιά σάλτσα κόκκινου κρασιού και πουρές
στο μπολ – ίσως να είναι αργά να σου
πω πόσο σε πεθύμησα. Μυρίζω το σώμα σου
κι ερεθίζομαι, θυμάμαι εσένα στο τελευταίο
σύννεφο δεξιά και κλαίω. Όλοι κλαίμε.
Το σύννεφο πάει να διαλυθεί, να ξεγνοιάσει
και να θυμηθεί όλα τα χθες – κατι παραμύθια,
τα βράδυα στον κινηματογράφο… Αλήθεια
το εννοούσες – εκείνο το βράδυ που
μας είχε υποτάξει ο Τζακ; Εκείνος έδωσε
την υπόσχεση του στον Μόργκαν, εσυ
σ'εμένα. Τίτλοι τέλους κι ένα χαμόγελο
ηδονής και ηρωισμού που τώρα τρεμοπαίζει
– ιδιαίτερα μοναχικά.
Η
σκόνη έκατσε στο πακέτο των τσιγάρων
σου κι αρνούμαι να την τινάξω. Πονάει
το μαχαίρι που μου έδωσες να κρατάω. Δεν
θέλω να τινάξω τα όνειρα μακριά, είναι
αποδοχή ή υστερία; Το ρολόι λέει 9 κι
είναι όμως μεσημέρι – ο ήλιος παίζει με
τους χαρταετούς κι εγώ φτιάχνω τσάι, θα
πιούμε μαζί το τελευταίο τσάι στη
τζαμαρία που τρυπώνει το φως. Η ζυγαριά
λέει ψέματα – τα αστέρια λένε παραμύθια
για τους κλέφτες και τους ληστές. Μας
πρόδωσαν οι ανασφάλειες κι οι στίχοι.
Άσε το βιβλίο κι άκουσε με, μίλα μου για
το πουλόβερ σου, την Αίγυπτο τον Αύγουστο
και τα μολύβια σου. Η βρύση στο μπάνιο
στάζει, θόρυβος, θηρίο ο ήχος από παντού
που διακόπτει τη ναρκωμένη ηρεμία μου.
Με ρωτάς πως περνάω το χρόνο μου – δεν
θέλω να σου πω.
Πρέπει
να ανοίξω το παράθυρο.
Ντάρλινγκ υπάρχει
θέα κι είναι δική μου.
Ελπίζω
να μάθω, να μαθαίνω. Τα μπαλόνια είναι
έγχρωμα…
