Είχαμε δεν είχαμε τις φάγαμε κι αυτές τις γιορτές. Πάλι δεν
κατάλαβα πόσο γρήγορα πέρασαν. Ήδη από
το απόγευμα της Πρωτοχρονιάς μετρώ αντίστροφα το χρόνο που απομένει μέχρι τη
γιορτή του Γιάννη, που από καταβολής κόσμου, (του δικού μου τουλάχιστον),
σηματοδοτεί την οριστική λήξη της εορταστικής περίοδου.
Τρίτη ημέρα του σωτήριου έτους 2015 λοιπόν, όταν και γράφτηκε αυτό το κείμενο και η προοπτική
της επιστροφής στην καθημερινότητα μιας χώρας σε κρίση και σε προεκλογική
περίοδο ταυτόχρονα, κάνει τα εναπομείναντα μελομακάρονα, στολίδια και φωτάκια
μία άνοστη γκρι-μπλε θολούρα ασορτί με το κρύο. Αναζητώντας έναν αντιπερισπασμό
συνειδητοποιώ ότι στις 3/01, είναι η επέτειος των γενεθλίων του Τόλκιν
(J.R.R. Tolkien).
Ίσως το αντίδοτο της μελαγχολικής
μετα-γιορτινής διάθεσης να κρύβεται κάπου
στον βαθύ, ονειρικό συμβολισμό της Μέσης Γης.
Διάβασα για το συναρπαστικό δημιουργό ξανά. Πρώτα ερευνητής
λόγιος και μετά συγγραφέας, έτσι έβλεπε τον εαυτό του. Ανάμεσα σε κείμενα και
αφιερώματα το μάτι μου έπεσε σε μία σύντομη αναφορά στη σύζυγο του Τόλκιν. Περίεργο,
αλλά ποτέ ως τώρα δεν είχα ενδιαφερθεί να μάθω για εκείνη. Φαντάστηκα ένα αέρινο
πλάσμα με ασυνήθιστο μυαλό και ακατανίκητη γοητεία. Μόνο ένα τέτοιο ον θα
μπορούσε να εμπνεύσει τη μορφή της Λούθιεν και να κάνει τον Τόλκιν να δει τον
εαυτό του ως το θνητό Μπέρεν του Σιλμαρίλλιον. Ένας μεγάλος έρωτας, μία
πολυεπίπεδη αγάπη που σώζει και σώζεται από τους δύο ερωτευμένους κάνοντας όλα
εμάς, τα ρομαντικά σπασικλίδια ανά τον πλανήτη, να αναστενάζουν σαν φυσερά με
ΧΑΠ.
Η κυρία Ήντιθ Μέρη Μπρατ (Edith Mary Bratt) ήταν η τυχερή λοιπόν. Προς μεγάλη μου απογοήτευση, αυτή η
κόρη ανύπαντρης Αγγλίδας, που είχε παππού τσαγκάρη και άγνωστο πατέρα, ήταν
μάλλον ακαλλιέργητη και με εξαίρεση κάποιες αναφορές στη δεξιότητα της στο
πιάνο ως παιδί, δεν είχε τίποτα ξεχωριστό. Έμεινε κι εκείνη ορφανή σε νεαρή ηλικία όπως
και ο Τόλκιν.Την ερωτεύτηκε όταν εκείνη ήταν 19 ετών κι εκείνος 16, αλλά ο
κηδεμόνας του, που ήταν Καθολικός ιερέας, του απαγόρευσε να την ξαναδεί μέχρι
την ενηλικίωση του επειδή ήταν Προτεστάντισσα. Όταν συναντήθηκαν λίγα χρόνια
μετά στα γενέθλια του Τόλκιν, εκείνη χώρισε από τον τότε αρραβωνιαστικό της και
ασπάστηκε τον Καθολικισμό για να είναι μαζί του. Λέγεται ότι ήταν θρησκόληπτη
και εξαιρετικά αυστηρή. Δεν ταίριαζε καθόλου με το περιβάλλον του διάσημου
συζύγου της αλλά όσοι τους ήξεραν δεν έχουν καμία αμφιβολία ότι υπήρχε βαθιά
αγάπη μεταξύ τους, η οποία εκδηλωνόταν με «μικρά πράγματα» όπως έλεγαν. Μικρά
πράγματα όπως η σχεδόν παρανοϊκή ανησυχία του ενός για την υγεία του άλλου και
η ιδιαίτερη φροντίδα με την οποία συσκεύαζαν τα δώρα των γενεθλίων τους. Ο
Τόλκιν δεν της είπε ποτέ ότι ήταν η Λούθιεν του, αν και το ένιωθε κάθε ημέρα
της ζωής του. Ζήτησε να γραφτεί «Λούθιεν» και στον τάφο της, κάτω από το όνομα
της. Τη συντροφεύει κι αυτός εκεί κι έχει γραφτεί «Μπέρεν» κάτω από το δικό του
όνομα. Ο Τόλκιν εμπνεύστηκε την εξωπραγματική, αιθέρια πριγκήπισσα από τη γυναίκα του, όταν μία
ημέρα κατά τη διάρκεια ενός περιπάτου, η Ήντιθ άρχισε να χορεύει ανάμεσα σε
λευκά αγριολούλουδα στο ξέφωτο ενός Βρεταννικού δάσους…
Και κάπως έτσι, διαβάζοντας για τη γέννηση της Λούθιεν, «σκόνταψα»
πάνω σε αυτό που νομίζω ότι είναι το πολυτιμότερο από τα δώρα που μας χάρισε η
μεγαλοφυία του Τόλκιν: την αποκάλυψη ότι ο παράδεισος βρίσκεται κάπου κοντά
μας, στην καθημερινή, απλή, υποτιμημένη και θαυμάσια Γη. Ο Τόλκιν βρήκε τον
παράδεισο του με την Ήντιθ του. Μεγαλούργησε σε αυτόν. Τον έκανε πατρίδα του
για μια ολόκληρη ζωή και περά από αυτή. Φαντάσου να είναι τόσο απλό. Φαντάσου όλα
όσα ονειρευόμαστε να περιμένουν να τα ανακαλύψουμε δίπλα μας!
Κάτι μου λέει ότι το 2015 θα είναι μία δύσκολη και θαυμάσια χρονιά!
Πηγές: http://en.wikipedia.org/wiki/Edith_Tolkien
https://www.tumblr.com/search/Edith+Tolkien
http://www.tolkiensociety.org/author/biography/
