Μέρες που είναι βγαίνεις έξω. Ή μήπως όχι. Μέρες που είναι μένεις μέσα
με τη διάθεση να ξεσκονίσεις και πέφτεις πάνω σε μνήμες νωπές και άλλες
ξεραμένες. Και αγωνίζεσαι να προλάβεις, γιατί δεν θέλεις να σε βρει ο νέος
χρόνος με εκκρεμότητες. Να τακτοποιήσεις υποσχέσεις που ατρόφησαν, συναισθήματα
που έμειναν ατάιστα, τσακισμένες σελίδες που δεν διαβάστηκαν, μουσικές
εκτελέσεις που σιώπησαν για πάντα, εγωισμοί που τσαλακώθηκαν αμφίδρομα. Αναδρομές
και απολογισμοί. Και νιώθεις να πνίγεσαι, γιατί δεν προλαβαίνεις, επειδή σε
λίγο θα σε βρει ο νέος χρόνος.
Τρέμουμε στην ιδέα μη μας βρει η πρωτοχρονιά ανέτοιμους, παραμελημένους
και μόνους. Είναι αυτός ο εσωτερικός φόβος, ένα άγχος μπερδεμένο με την ελπίδα,
που δεν περιγράφεται και δεν εξηγείται. Γι αυτό και τα πρόσωπα λειαίνουν. Μαλακώνουμε
όλοι παραμονές του χρόνου. Ευχές και φιλιά ανταλλάσσονται σαν να εννοούνται,
άνθρωποι ξαναγαπιούνται, μόνο εκείνοι που έφυγαν για το ταξίδι το μακρινό δε
γίνεται να γυρίσουν πίσω. Και οι ίδιες σκηνές του εφήμερου χαμόγελου και της ανάγκης
για ευτυχία.
Ο Γιώργος Κ. Ψάλτης στις Παναγιές
Ελένες γράφει: «Δεν την μπορώ την
ευτυχία, με αναγκάζει σε κρέμες και γυαλιά ώστε να βλέπω καθαρά. … Δεν τη
χρειάζομαι καθόλου ως είδωλο ή ως εικόνα αφού την ίδια ώρα κάθε βράδυ τα
αντικείμενα ως σκέψεις σκοτεινιάζουν, αιφνιδιάζονται…» Και συνεχίζει στη
γραφή του, με τρόπο εμφατικό, τονίζοντας το «Δεν», να φωνάζει ότι «δεν την
μπορώ την ευτυχία επειδή….», και λίγο
πιο κάτω «διότι…»
Πόσο αλήθεια είναι η κούρασή της και πόσο μεγάλη η ανάγκη της. Δύο
αισθήματα φορτωμένα και βαριά που τελικά το ένα έρχεται να σβήσει το άλλο. Και
μένεις μετέωρος με την πίκρα ότι η ευτυχία δεν σε βρίσκει ποτέ. Και συνεχίζεις
αυτό το παιχνίδι, μια καλοστημένη παγίδα του εαυτού σου, να ψάχνεις. Να ψάχνεις
για να βρεις την ευτυχία, τη δική σου χαρά, αυτή που ανθίζει μέσα σου και
νιώθεις εσύ και μόνο. Και χωρίς να ξέρουμε, χτυπάμε μονίμως το κεφάλι μας στον
τοίχο, που ονομάζεται αυταπάτη, γιατί νιώθουμε ότι η ευτυχία είναι στολισμένη
νύφη, απαιτητική, παραμασημένη εικόνα, που προκαλεί τον ίλιγγο. Δεσμώτες του
ιλίγγου πολλοί εκεί έξω, πάσχοντες από το φόβο
του κενού, από τον κάθε φόβο που ονομάζουν ευτυχία ή δυστυχία χωρίς διαχωρισμό.
Και μετά αρρωσταίνουν και θέλουν να γίνουν καλά κι όμως δεν αντέχουν. Είναι
αυτός ο φαύλος κύκλος, ίδιος με τον κύκλο του χρόνου, που σε συναντά κάθε
Δεκέμβρη μήνα, σε γιατρεύει τις πρώτες μέρες της νέας χρονιάς και μετά σ’
αφήνει για να ξανακυλήσεις. Τίποτα
από αυτά δεν είναι, γιατί οι πιο πολλοί από μας δεν ξέρουμε πως είναι το βαθύ
σκοτάδι στ’ αλήθεια. Τα πιο πολλά κατασκευάσματα δικά μας είναι. Ένα δίχτυ
ασφαλείας για να πέφτουμε στα μαλακά, να μη χτυπάμε στις γωνίες. Δεν χρειάζονται
τεχνάσματα για να ζούμε και να νιώθουμε.
Ξεκίνησα να γράφω αυτές τις σκέψεις παραμονές πρωτοχρονιάς με τα
συναισθήματα αυτά αποτυπωμένα μέσα μου, και πολλά άλλα ανακατεμένα και σκόρπια.
Τις άφησα για να τις ξαναπιάσω ανήμερα των Θεοφανείων. Κι αν είναι να πω κάτι
γι’ αυτή τη χρονιά που μας υποδέχεται στο σπίτι της, είναι να έχει λιγότερες
σκιές. Κι όσο οι σκιές θα φεύγουν τόσο θα απλώνεται το φως. Κι αυτό από μόνο
του είναι ζωή.
Φωτεινή και τρυφερή χρονιά!
